Na een werkelijk heerlijke nacht worden we verwend door Roger met een Engels ontbijt; bacon, tomaten, witte bonen in tomatensaus, eieren. De worstjes had hij niet maar het ontbijt was er niet minder om.
Op de achtergrond schuifelt Christine in haar ochtendjas door de kamer. Eigenlijk is het voor haar nog te vroeg, maar ze rommelt wat hier en daar.
Roger eet met ons mee, wat een heerlijk echtpaar, op en top British..

We mogen de rugzakken in de auto zetten, hij brengt ons de berg op naar het vertrekpunt van de route.
Na een tijdelijk afscheid van Christine met knuffel, we zien ze vanmiddag immers als we boodschappen gaan doen met hen, rijden we weg.
We zwaaien Roger uit en beginnen met de wandeling.

Ergens in het bos zien we een langerekte hut.
Er staat een stretcher in en een lange tafel met briefjes onder stenen. Allemaal boodschappen van pelgrims die hier even een rustpauze hebben genomen.
Buiten staat een bankje van pallets, om heerlijk even in de zon te zitten.
Verderop hoge "jachtstoelen" voor de jagers.

Na anderhalf uur, onderweg ontmoeten we nog een collega pelgrim uit Hengelo, komen we bij het aangename optrekje van Annick en Jacques. Ze begroeten ons als oude vrienden en we worden op het prachtige terras genodigd.
Koffie krijgen we in enorme mokken met kerstmotief.
Annick houdt van kerst en in haar huis hangt het een en ander aan kerstquilts.
Beneden in de wei ontwaren we een enorme maincoon kat. Mijn hemel, het lijkt wel een leeuw. Lekker in de wei blijven maar, bang als ik ben voor katten.

Annick laat ook haar andere hobby zien n.l. het maken van poppenhuizen!
Ze moet zich natuurlijk wel ergens mee bezig houden in dit stille dorp in haar prachtige huis.
Voorheen verhuurder ze een deel van het huis als niet onaangename gîte, maar sinds Covid-19 zijn ze daarmee gestopt en ze vinden het wel zo fijn zonder gasten.

Na wat foto's en een hartelijk afscheid gaan we verder.
En dan komen we onszelf direct tegen.
Een enorme steile helling staat ons te wachten kort na het vertrek bij deze leuke mensen, en daar zal het niet bij blijven.
Kijk even naar de foto onder het verslag van de hoogteprofielen van vandaag!!

Als we deze forse klim hebben bedwongen gaan we even op een bankje uitrusten.
Twee mensen komen langs, een man met een fiets, een vrouw ernaast.
Het blijken "ballisage controleurs".
Zij houden als vrijwiller de bewegwijzering van de chemin de Vézelay bij.
We krijgen ieder een originele wegwijzer sticker van hen.
We babbelen even, ze wensen ons een bon courage en gaan huns weegs.

We vervolgen de route en hebben een probleem. We hebben eigenlijk geen eten. Een banaan kregen we mee van Roger, en ieder 1 boterham. We hebben ook niet gevraagd naar meer brood, maar we komen geen fourageplaats tegen onderweg.

De route is lang, het is heet en benauwd de dalingen zijn steil maar de stijgingen nog steiler. En we hebben te weinig eten.
Gelukkig tovert Ingrid voor ieder nog een voedzame reep tevoorschijn, een kadootje.

Dan komt een helling in zicht die ik niet wil zien. Lang en steil. We moeten vaak stoppen om onze rug en benen bij te laten komen.
Wanneer we eindelijk boven zijn ontwaren we een prachtige gîte met zwembad, maar wij moeten verder!

Een forse daling volgt en dan zien we het chateau waar we vannacht gaan slapen, boven op de heuvel.
Nondepie, nog een heuvel te gaan, ze hebben het beste voor het laatst bewaard.
We komen boven maar kunnen geen stap meer zetten.
Frank was al vooruit gelopen om Roger en Christine op te wachten voor de boodschappen.
Als een echt kasteelheer ontvangt hij ons op het terras van het kasteel.
Hij wijst de weg naar onze kamers;
Tweede etage... nog één extra klimmetje.
Hijgend en puffend komen we boven aan. Prachtige kamers, middeleeuwse spreien.
We kijken uit over de vallei waar we zojuist de hellingen van hebben bedwongen.

Frank is inmiddels terug van de boodschappen nadat Roger en Christine hem hebben opgehaald.
Zij blijven nog even wat drinken op ons kasteelterras en Christine grapt
"Oh Dear, I forgot my tiara.."

Na een innig afscheid zwaaien we ze uit. Dit is voor mij niet het laatste contact met deze fantastische mensen zonder opsmuk die de kunst verstaan zo zichzelf te blijven. Wat kan ik daar nog veel van leren!

In de kasteelkeuken gaat Frank koken, spagetthi met een enorm stuk vlees, ik houd daar niet zo van dus laat het vlees voor wat het is.
Het koekje bij de koffie van milka chocolade valt wel in de smaak.

We kletsen onder het genot van een glas wijn en om 23 uur gaan we voor de laatste keer vandaag een stukje klimmen; de kasteeltrappen naar onze slaapvertrekken, om te dromen van een koninklijke nacht in ons kasteel, want we zijn de enige bewoners vannacht..

A demain..

Geschreven door Op.weg.Frank.en.Anita