Sinds gisteren verblijven we in het "espace Bernadette" in Nevers.

Het is het klooster waar Bernadette Soubirous, uit Lourdes, is ingetreden, gewoond heeft en uiteindelijk op 36 jarige leeftijd is overleden.

Haar lichaam is niet vergaan, het is opgebaard in een glazen schrijn in de kapel van dit klooster.

Hier te zijn maakt het verhaal van onze pelgrimstocht compleet. 25 maart kwamen we aan in Lourdes en werden geconfronteerd met het begin van haar leven, hier met het einde. Ook hier komen mensen uit de hele wereld haar bezoeken, hoewel minder grotesk dan in Lourdes.
Bij dit klooster een replica van de grot in Lourdes.
Ook de kapel, waar het lichaam is opgebaard, wordt veel bezocht.
Mensen zijn eerbiedig stil, in gedachten.

Wonderlijk dat wij zo dicht bij, onder hetzelfde dak verblijven.
Pelgrims slapen hier, maar ook gewone gasten.
Er worden maaltijden geserveerd, de kamers zijn kraakhelder, eenvoudig maar doeltreffend. Prima bedden, douche en toilet op de gang.
Een mooie tuin rond het gebouw, een klein museum over het leven van Bernadette.

Vandaag, tijdens het ontbijt ontmoeten we Valerio, een jonge pelgrim uit Italië, die niet naar Santiago loopt maar begon bij de Mont Saint Michel in Normandie, en loopt naar San Miguel in Italië.
Een leuke, jonge vent acupuncturist zonder naalden.
Hij wil graag met ons de kapel in, Bernadette bezoeken. Hij was onder de indruk van het verhaal van Bernadette. We laten hem foto's zien van Lourdes, en ik weet zeker dat hij daar ooit nog naartoe zal gaan.

Valerio gaat lopen, hij weet niet hoever, hij stelt geen doelen meer, hoeft niet zo nodig om 6 uur op te staan om maar zoveel mogelijk kilometers te lopen. Dat heeft hij geleerd op zijn "camino". Het komt zoals het komt, hij geniet en neemt de tijd voor mensen die hij ontmoet.
Na het bezoek aan de kapel nemen we afscheid met zoenen, een knuffel, tja, Italiaan he, en we wensen elkaar een buen camino.

We gaan Nevers bekijken. Een statige stad aan de Loire. In het oude deel zien we dat het een rijke stad is geweest.
Italianen kwamen hier wonen en namen hun porseleinkunst mee, waardoor Nevers een porselein historie, en dus porselein museum heeft. Porselein uit Nevers is iets lichter blauw dan ons Delftsblauw.

De kathedraal is magisch. Glas in lood uit 1996 in sprookjesachtige kleuren. Nooit eerder zag ik zo'n effect van gekleurd glas in een grote ruimte. Geen gekleurde lampen, alleen gekleurd glas en daglicht.

Overal in de straten staan mensen met bloemenmandjes met bosjes bloemen. Vooral lelietjes van dalen. Het is 1 mei, dag van de arbeid en hier een vrije dag, de bloemenbosjes worden verkocht. Het staat voor het begin van de lente, en als je een bosje koopt zal het je een voorspoedig jaar brengen.
Frank koopt voor mij een bosje, dus dat komt goed...

We gaan koffie drinken op een terras, een hond jankt en blaft onophoudelijk, maar de Fransen zijn coulant. Iedereen doet net of hij het niet hoort. We willen ook wat eten, helaas kan de man op deze, voor Fransen vrije dag, geen eten maken. Wel een broodje worst of kaas. We vinden dat prima. Ik krijg een groot stuk stokbrood met een hele smeuïge geitenkaas, Frank krijgt een groot stuk stokbrood met een hele mand(zie foto) worst. "snij maar af wat je hebben wil..."

De zon schijnt, de oostenwind voelt wel koud aan, maar het is toch heerlijk geen regen te hebben.

Vanavond gaan we eten in de refter, met andere kloostergasten en pelgrims. Morgen gaan we eindelijk weer lopen. We hebben er zin in. Toch weer spannend, zeker nu de het de laatste etappe is.
We zijn benieuwd wat deze ons gaat brengen, maar het zal zeker bijgeschreven kunnen worden bij alle geweldige verhalen die we al hebben...

A demain...

Geschreven door Op.weg.Frank.en.Anita