Ik slaap niet zo goed. Ik moet steeds vreselijk plassen, maar dan moet ik door de kamer van Elly en Peter, en vervolgens als een soort trapeze circusartiest een trapje af. Ik wil onze gastheer en gastvrouw niet wakker maken, maar het gaat echt niet langer.

Ik zet mijn hoofdlamp op, sluip de kamer van zus en zwager in. Maar Elly is wakker en proest het uit als ze mij met die hoofdlamp langs ziet sluipen, terwijl ik me de trapezetrap inslinger.
Gelukkig gaat het goed, en met een lege blaas slaapt het echt prettiger.
Ik val in slaap, maar na een poosje moet ik weer erg nodig. Potverdikkie, dat hoef ik normaal nooit. Ik probeer de aandrang te negeren, dan hoor ik Frank mompelen dat er feest is op het dak. Voortdurend horen we rennende pootjes van feestende muisjes denk ik.

Na een tijdje sluip ik weer gewapend met hoofdlamp door de kamer van zus en zwager. Ik doe net of ze er niet zijn, en slinger me steeds behendiger de trap af. Onderaan opgewacht door Berner Sennen Sam.

We staan allemaal vroeg op, gaan als een razende alles inpakken en schoonmaken, maken nog een praatje met de eigenaren van het huisje en dan rijden Peter en Elly ons baar Corbigny. Vandaar gaan we 10 km lopen naar Le Chemin.

We nemen innig afscheid. Het was een groot kado zo een dag met hen in deze mooie streek door te brengen.
Ze zwaaien ons uit.

Frank moet eerst een terrasje met een koffie, daarna gaan we lopen.
Het is prachtig. We stijgen flink maar de uitzichten zijn weer van een enorme schoonheid. De zon schijnt fel maar het gaat lekker.
We eten onderweg wat bij een picknick bank waarop een kruisje staat , 3! afvalemmers; ook hier, midden in het bos wordt aan afvalscheiding gedaan.
Bij de volgende picknick bank ligt een briefje, steentjes erop zodat het niet wegwaait, met een pelgrims boodschap.

De weg stijgt, zie foto met grafiek, Le Chemin ligt bovenop de berg.
Ik kom in mijn kadans, voetje voor voetje, mijn ademhaling gaat mee in het ritme. Dit kan ik eindeloos volhouden.
Frank zegt later dat die diesel van Clemens goed op gang was...

Boven op de berg, het gehucht
"le Chemin".
Daar is de herberg die aan het einde van onze pelgrimstocht een enorme kers op de taart blijkt.
Wat een paradijs. We worden ontvangen door Louis en Petra, krijgen de opdracht de rugzak af te doen en koud bier en wijn worden aangeboden.
De herberg is van een smaakvolle schoonheid.
Kraakhelder. De oude elementen van het gebouw zijn intact gebleven.
De bedden zijn opgemaakt. Er is een prachtige woonkamer, een eetkamer. 2 tweepersoonskamers. Een balzaal waar afgezonderd van elkaar 6 bedden. Door de ramen geweldige uitzichten, we zitten immers hoog.

De tuin, ik krijg tranen in mijn ogen, wat een plaatje. De mooiste borders, door een poort zonder deuren ontwaren we een gigantische.... Jawel... Moestuin.
Rijen druivenranken.
En wij mogen in dit sprookje een nacht extra blijven. Wat een enorm kado.

De tafel staat gedekt in de tuin, we eten met achten, 4 Franse pelgrims, Louis en Petra en wij.
Een sterk gevoel aan onze vakantie in het Loiredal komt naar boven, waar we op Lavau bij Vries en Anita ook zo op de binnenplaats menig gezellig uur hebben beleefd.

Petra kookt vegetarisch, Frank is sceptisch.
We krijgen aardappel/preisoep, hartige taart van spinazie, witlof met kaas, gebakken aardappels, een enorme schaal salade met linzen en quinoa, en een kwark met muesli, coulis en rabarber.
De wijn vloeit rijkelijk...

Frank heeft zijn idee over vegetarisch enigszins bijgesteld. Het was fantastisch.
Na de koffie lopen we nog even naar de straat. Wat zitten we hoog en wat is het uitzicht fenomenaal.

We gaan naar onze kamer, de bedden fris gedekt. Weer een dag zonder slaapzak.
Als je zou zeggen dat je in een viersterrenhotel verbleef zou je het geloven. De prijs is echter niet naar een viersterrenhotel.
Men vraagt een "donativo", dat betekent dat je mag geven wat je je verblijf waard vindt, waarbij de richtlijn 26 euro pp voor dit alles, inclusief maaltijden.
Geef je minder dan zul je daar een reden voor hebben, geef je meer dan kunnen ze extra onderhoud plegen.

Vannacht slaap ik weer als een prinses in een heerlijk bed, tussen frisse lakens net als gisternacht.
Alleen hoef ik nu mijn zusje niet wakker te maken als ik met mijn hoofdlamp langs kom sluipen, en hoef ik geen trapeze act op te voeren om te gaan plassen...

A demain...

P. S. Elly en Peter zijn weer veilig thuis.
Ze hebben volgens mij een terugreis gehad die wat lang duurde.
Gelukkig hebben ze een heel fijne week gehad waar wij een beetje van hebben kunnen proeven.

Totaal 489,8 km gelopen

Geschreven door Op.weg.Frank.en.Anita