In het najaar van 2016 bedacht ik mij dat ik het leuk zou vinden om een keer een soort sabbatical te nemen van drie maanden. Maar wanneer ga je dat nu doen? Wanneer ben je op een punt in je leven dat je zomaar de boel de boel laat?
En als je dan drie maanden vrij bent, wat wil je dan eigenlijk in die drie maanden gaan doen?
Uiteindelijk bedacht ik dat het wellicht een idee zou zijn om mijn sabbatical te plannen in 2018. Het jaar waarin ik 60 kaarsjes uit zou blazen.
Aangezien het eind 2016 was had ik nog genoeg tijd om mijn sabbatical aan te vragen op mijn werk, en alles voor te bereiden.
Ik werkte op een polikliniek van een groot ziekenhuis als verpleegkundige.
In de gezondheidszorg krijg je elk jaar een aantal Persoonlijke Levensfase Budget uren (PLB) die je kunt sparen en opnemen wanneer je dat zelf graag wil, mits het kan op je werk.
Ik heb zoveel PLB uren dat ik daar makkelijk drie maanden vrij van kan nemen.
Ook Frank werkt in de gezondheidszorg als bedrijfsmanager. Ook hij krijgt jaarlijks een aantal PLB uren.
Echter met zijn functie zou het wel eens wat lastiger kunnen worden groen licht te krijgen voor zo’n lange afwezigheid.

Ondertussen vroeg ik mij wel af wat we dan tijdens die drie maanden sabbatical zouden willen gaan doen.
Aanvankelijk dacht ik aan het huren van een klein huisje op het Franse platteland.
Moestuintje erbij, kippen, ’s ochtends eigen eitjes rapen…, maar hoezo wil je dat voor drie maanden.
Het is misschien wishful thinking om lekker op het Franse platteland te willen zitten, maar voor drie maanden volstrekt onlogisch en waarschijnlijk oersaai.
Hoe meer ik erover nadacht, hoe dommer ik het hele idee vond.

Toen begon het ergens in mijn achterhoofd te borrelen. Ik had weleens iets gelezen over pelgrimstochten naar Santiago de Compostella. Ik had het boek van de dinsdagvrouwen gelezen en begon op internet te zoeken naar wat ik kon vinden over pelgrimstochten. Er ging een wereld voor mij open. Er zijn ontelbaar veel pelgrimsroutes, alleen al binnen Europa. Het eindpunt is vaak een heilige plaats, een plek waar veel pelgrims komen. En toen werd het ineens helder voor mij;
Wat nou als we in onze drie maanden een pelgrimstocht zouden maken. Het idee liet mij niet meer los, en op een gegeven moment wist ik het zeker; ik wilde samen met Frank in 2018 een pelgrimstocht gaan lopen.
Waar we gaan beginnen, welke route we nemen, en waar we we naar gaan toe lopen? Geen idee, maar het zaadje was geplant en kon gaan kiemen.

Ik las het eerlijke boek 4 miljoen stappen van Rob van Hove, en nog enkele boeken van pelgrimsverhalen, en ik werd steeds stelliger;
wij gaan een pelgrimstocht lopen…
Frank was in eerste instantie niet onverdeeld enthousiast over mijn pelgrims voornemen.
Hij moest het idee laten bezinken, en bedenken of hij het ook echt zou willen. Zo lang op pad, te voet met een enorme rugzak.
Ook voor hem borrelden de vragen op; waar slapen we dan, welke route gaan we lopen, wat doen we met onze lieve hond Sproet in die periode, en wat kost dat hele plan van jou eigenlijk?
Ik had geen idee, maar ik bedacht me dat als al zoveel mensen ons voor waren gegaan, het ons ook zou moeten lukken.
Nadat Frank er een poosje over na had gedacht begon hij er ook warm voor te lopen, en werd ook hij steeds enthousiaster.

Hij ging bij zijn directeur en mede bedrijfsmanagers informeren of het mogelijk was in het voorjaar van 2018 drie maanden vrij te krijgen.
Ik ging met dezelfde vraag naar mijn leidinggevende.
Frank kreeg vrij snel groen licht. Ondertussen begon ons plan steeds meer vorm te krijgen. We wilden niet naar Santiago de Compostella lopen.
Ik had er veel over gelezen. Het Spaanse deel van de “Camino”, zoals de pelgrimstocht wordt genoemd, schijnt erg druk te zijn en wij houden niet zo van grote mensenmassa’s.
De loslopende wilde honden zorgen in Spanje voor overlast en gevaar, en ook de hoge temperaturen van het Spaanse noorden schrikten ons af.

Uiteindelijk vonden we het mooi om in Frankrijk te blijven en van de ene pelgrimsplaats in Frankrijk naar de andere te lopen.
We kozen als plaats van vertrek voor “Lourdes” in het zuiden van Frankrijk, aan de voet van de Pyreneeën, en als plaats van aankomst “Vézelay”, in het midden oosten van Frankrijk aan de noordgrens van de streek Morvan.
Waarom juist deze plaatsen? Op de eerste plaats omdat beide plaatsen van oudsher pelgrimsplaatsen zijn. Ik was een aantal jaren geleden met mijn moeder op officiële pelgrimsreis geweest met de witte trein naar Lourdes.
De witte trein die vanuit Den Bosch vertrok; Bedlegerige zieken, mensen die rolstoelafhankelijk waren en de wat gezondere pelgrims.
Mama en ik waren samen met honderden anderen voor 5 dagen pelgrims.
We maakten met zijn allen die onvergetelijke reis naar Lourdes, naar de grotte de Masabielles waar mama en ik zo emotioneel waren, en naar het verhaal van Bernadette Soubirous.

Die reis was indertijd ongelooflijk indrukwekkend voor mijn moeder en mij.
Ter nagedachtenis aan mama zou Lourdes een mooi vertrekpunt zijn van onze pelgrimstocht. Onze komende pelgrimstocht leidt ons via Limoges naar Nevers. De plek waar Bernadette Soubirous van Lourdes heeft gewoond en is opgebaard,
en dan naar Vézelay, waar zich in de prachtige basiliek relikwieën van Maria Magdalena bevinden.
Het zou een prachtig einddoel zijn van onze eigen pelgrimstocht.

Zowel vooraf als tijdens onze tocht hebben veel mensen ons gevraagd waarom we van zuid naar noord lopen.
De reden; enerzijds vertrekken we vroeg in het jaar, en als we in het zuiden vertrekken zullen we wellicht wat prettiger temperaturen ervaren.
De lente begint in het zuiden wat sneller, en we zullen dan samen met de lente noordwaarts gaan.
Anderzijds komen we pelgrims dan tegen.
Wanneer iedereen dezelfde kant uitloopt kom je voortdurend dezelfde mensen tegen.
Wanneer wij in tegenovergestelde richting lopen komen we steeds andere mensen, pelgrims, tegen.
We zullen steeds nieuwe ontmoetingen hebben, nieuwe verhalen horen.
Tot slot zijn we er tijdens onze tocht achter gekomen dat het heerlijk is om met de zon in de rug te lopen.

Zowel Frank als ik begonnen er steeds meer in te geloven. Het hele plan werd een groot deel van ons denken.
We werden lid van het “Genootschap van sint Jacob” en bestelden via hun webshop onze pelgrimspaspoorten.
Onontbeerlijk tijdens een pelgrimsreis. Met een pelgrimspaspoort kun je op plekken overnachten die niet al te duur zijn.
Soms wordt zelfs aan de pelgrim zelf overgelaten hoeveel hij voor zijn overnachting betaalt, de z.n. donativo.
Onderweg krijg je stempels in je paspoort in kerken en herbergen.
Ook is het een bewijs dat je een bepaalde route hebt afgelegd.
Een groot deel van onze route gaat over de “Via Lemovicensis”, de historische pelgrimsroute die via Limoges gaat.
Via het genootschap bestellen we het routeboekje, waarin ook overnachtingsadressen, herbergen voor pelgrims maar ook chambres d’hôtes en hotels. In Amsterdam bij reisboekhandel “pied a Terre” zoeken we routekaarten van het eerste deel van onze tocht vanaf Lourdes.
Onontbeerlijk omdat we die eerste paar dagen niet de officiële route gaan lopen, maar zelf de route moeten bepalen. We kiezen ervoor om van Lourdes via de GR 68 route, en een stukje eigen route, naar het stadje Orthez te lopen.
Vandaar gaan we de “Via Lemovicensis” naar het noorden volgen, die ons uiteindelijk naar Vézelay zal brengen.

We hebben voorafgaand aan ons vertrek voorbereidingen getroffen. Goede materialen aangeschaft.
We hebben 3 keer nieuwe wandelschoenen gekocht, steeds een maat groter.
De oefenwandeltochten werden steeds langer totdat we zeker wisten dat we met bepakking 30 km aankonden.
We kwamen er bij deze oefenwandeltochten achter dat je voeten bij lange afstanden wat gaan uitzakken.
Je schoenen gaan dan enorm knellen met alle gevolgen van dien. Blaren en zo.
Dus moeten de schoenen een maatje of twee groter dan normaal.

Met de toestemming van mijn werk is het nooit goed gekomen. Het gevolg is dat ik ervoor koos om met ontslag te gaan.
Na al onze voorbereidingen kon niemand ons meer tegen houden.

We waren er klaar voor, het grote avontuur kon beginnen...

Geschreven door Op.weg.Frank.en.Anita