Een goede nacht gehad in ons piepkleine huisje. De Belgische Catherine en Suze liggen beneden op de slaapbank al om 6 uur te kletsen. Wij proberen nog een halfuurtje te dutten, zo ook Christian uit België. Wanneer de koffie geuren onze verdieping bereiken zijn we verkocht en staan we allemaal op.
Ieder eet zijn eigen ontbijt, maar het is erg gezellig met elkaar. We blijven foto's en selfies maken.
Ook van Christian zullen we weken later een selfie krijgen waarop hij trots poseert voor de Kathedraal van Santiago de Compostella.
Dan nemen we afscheid met een grote knuffel, halen een baguette bij de boulanger en gaan op pad.

Het is een heerlijke route, glooiend met prachtige uitzichten. Vaak lopen we over een plateau, zodat je 360 graden uitzicht hebt.
De bosbloemen hebben plaats gemaakt voor weidebloemen, de koekoek vergezelt ons weer. We komen door schilderachtige dorpjes, overal hangt de blauwe regen op zijn mooist, de seringen kleuren en geuren om het hardst.

Onderweg komen we Nederlandse Martin tegen. Ik zie hem en weet gelijk dat de Belgische dames het gisteren over hem hadden; een grote, rossige man, rond brilletje en zo rood als een Kreeft verbrand, vellen aan de neus.
Martin doet een paar jaar over zijn camino en is in 2016 vertrokken uit.... Tilburg! Daar woont hij, in de Reeshof! We hebben, als Tilburgers onder elkaar, een klik en blijven even kletsen. Dan is het tijd voor afscheid. Als we weg lopen roept hij keihard HOUDOE... wij houdoe-en terug en lopen met een grijns verder.

Bij 13 km lunchen we in de berm, pas gemaaid. Frank maakt water heet en we eten een soepie. Stokbrood en kaas.
Fruit eet ik ook, dan wordt mijn rugzak minder zwaar.
Daarna wat whats app contact met onze kinders.

Verder gaat het, we komen bij een kasteeltje. Maken foto's, drinken op een terras een colaatje.
We komen langs de weg veel kruizen tegen.
In de verte komt een pelgrim, een grote Duitse jonge vent, ons tegemoet. Tobias, hij is ook over de tong gegaan bij de Belgische dames, hij had bij vertrek 35! Kilo in zijn rugzak.
Dat praat zich snel verder op de camino.
Heerlijk om met deze ongedwongen beer te kletsen. Inmiddels weegt de rugzak 30 kilo, maar hij heeft een tent, laptop, koffie pruttelaar en nog veel meer mee te sjouwen. Op ons advies gaat hij toch kijken of het wat minder kan, hij vind het maken van keuzes wat hij weg kan doen een mooi leermoment voor zichzelf.
Na een wederzijds "tsjuus" lopen we ieder onze eigen kant op.
Later, als ik via face book de foto's bekijk van twee belgische pelgrims die met twee ezels de camino lopen, zie ik Thobias nog een keer terug. Hij is flink slanker geworden. Ik hoop echt dat hij zijn keuzes heeft kunnen maken, maar hij zag er in ieder geval gelukkig uit.

We gaan verder, Frank zegt "steeds we zijn er bijna", ik kan hem wel villen, want ik weet dat we dan nog 1,5 uur moeten lopen.

Eindelijk komt la Châtre in zicht. Een levendig stadje met een keur aan winkels en restaurants. We melden ons bij de pastorie, we slapen bij meneer pastoor. Een strenge mevrouw keurt ons (ik weet niet of het een non is, maar ze laat niet over zich lopen).
Ze vraagt of we een tweepersoonsbed willen, maar ik zeg "als er een kuil in het bed zit liever niet!" Madame reageert niet en loopt in rap tempo naar een ander gebouw waarin het pelgrimsverblijf. Het tweepersoonsverhaal komt niet meer ter sprake, een slaapzaal gaat het worden!
1 andere fietspelgrim uit België deelt de ruimte met ons.

Het is een vreselijk oud, best stoffig gebouw waar ze zich voor eigenlijk moeten schamen, maar de bedden zijn wel goed, en ze hebben handdoeken

We douchen, gaan een biertje drinken waar we worden aangesproken door een medepelgrim. Kennelijk is het aan onze gezichten af te lezen dat we pelgrims zijn, of zouden het de degelijke sandalen zijn?.
We gaan kijken hoe laat de bus! morgen gaat en schuiven de benen onder de tafel in een restaurant met gerechten uit de Elzas.
Uiteindelijk kiezen we voor "fish & chips"
wat natuurlijk nergens op slaat want dat komt niet uit de Elzas, maar het is wel heerlijk.

Dan keren we terug naar onze Belgische slaapgenoot. Hij is zijn dagboek met pen en papier aan het bijwerken, ik ga snel met mijn blog aan de slag.
We zijn moe, ruim 26 km is best veel over oneffen wegen. Ik blijf last houden van mijn linker voet, maar eenmaal in bed zijn we zo vertrokken.
Wel weer met mijn roze oordoppen want twee snurkers...!

A damain...


Totaal 428,04 km gelopen

Geschreven door Op.weg.Frank.en.Anita