Vrolijk Pasen...
Na een heerlijke nacht in een goed bed gaan we naar de boulanger voor het ontbijt. Onze Amerikaanse vrienden zouden er om 8 uur zijn, maar om kwart over 8 zijn wij vertrokken zonder afscheid te nemen. Zo jammer, we hebben gisteravond zo gezellig zitten kletsen met Harry in de bar van het hotel. Via de mail kan ik hem niet bereiken dus schrijf ik een pb via messenger en hoop dat hij het leest. Enfin, het paasontbijt was heerlijk. Nooit eerder zo'n goede croissant gehad. Flinterdun, met veel lucht tussen de blaadjes. Het is een zonde als je op zo'n croissant nog jam durft te doen!

Als we net op weg zijn zien we Francesco en Chiara lopen. Als oude vrienden krijg ik op iedere wang een zoen en 1 op mijn voorhoofd. We lopen samen op tot Orin, dan gaan onze routes definitief scheiden; zij gaan naar Santiago, wij naar Vézelay! Weer dikke zoenen, maar nu als afscheid, we gaan ze vanaf nu niet meer tegenkomen.

We lopen de route die onze hosptalier ons gisteren adviseerde. We komen door veel dorpjes en wat is dat ontzettend leuk. Prachtige oude Franse huizen gebouwd van grote kiezels, oude kerken, zelfs een waterput.
Het weer is geweldig ondertussen lopen we in een bloesje met korte mouwen. Als we een picknick bank zien gaan we lunchen.
We doen dan steeds de schoenen en kousen uit en laten de schoenzooltjes luchten. Een weldaad voor de voeten om even door het koele gras te lopen.
We komen door het dorpje "Jasses", waar de weg bezaaid is met schapenkeutels...Jasses...

Bij binnenkomst van Navarrenx blijkt dat er een braderie is. Het is voor ons net grote vakantie in Frankrijk. We melden ons bij een café in de hoofdstraat en krijgen een kamernummer van de pelgrims gîte.
We lopen richting de gîte, en dan zie ik, ongelooflijk, George en zijn Annique, het echtpaar uit Buzy waar we eergisteren bij hen thuis koffie aangeboden kregen.
Er ontstaat een opstopping, wij als pelgrims in een geanimeerd gesprek met deze lieve Franse mensen. Andere Fransen komen om ons heen staan. Na een poosje nemen we afscheid, hopla, twee zoenen...

De gîte is een groot, oud gebouw, op de binnenplaats is de braderie. Zo leuk, we zijn de vermoeidheid op slag vergeten. We lopen even een rondje over de markt en gaan dan douchen. Dan ontmoeten we onze 2 kamergenoten, een man uit Frankrijk en één uit de USA... Enthousiast begin ik te vertellen over de 3 Amerikaanse studenten, en dat we het zo gezellig hebben gehad, en dat we ze vanochtend zijn misgelopen... Dan zegt de man:" dat zijn mijn studenten, ik ben hun professor, en begeleid ze op afstand..." het moet niet gekker worden. Hoe is het mogelijk dat we op dezelfde kamer liggen. Harry, Aiden en Carolina zullen niet weten wat ze horen...

We zoeken een restaurant wat niet meevalt want door de braderie is bijna alles gesloten, maar vinden uiteindelijk een taverne. Ik neem een salade, volgens mij zaten er niertjes in, maar ik vind dat ik alles moet proberen. Het was erg lekker.
Terug in de refuge haal ik de wasmachine leeg, ja die is hier, dus gelijk gebruik van gemaakt.
Bill, de professor, zit aan zijn blog te werken, en we krijgen een Franse dames pelgrim zover dat ze een foto neemt van ons drieën.
Wat een dag, het wordt steeds bijzonderder.
Al die "toevalligheden", volgens de professor is dat wat de Camino is... En laat het maar gewoon over je heen komen!

A demain...

Totaal gelopen 95,4 km

Geschreven door Op.weg.Frank.en.Anita