Ik heb slecht geslapen in de voormalige kapel. Ik had een glaasje port op, en alcohol is meestal voor mij geen "slaapmutsje" maar een "waakmutsje".
De afgelopen nacht wilde de slaap niet komen, en dan ga je malen. Inderdaad, onze pelgrimsweg kwam vannacht op mij af. Ik kwam tot de ontdekking dat wij de hele route niet kunnen halen in de tijd die wij ervoor hebben uitgetrokken. Bij het ontbijt hebben we het erover, en dan hoor ik in gedachten Eva uit Duitsland weer zeggen dat het "ONZE" pelgrims weg is die we gaan. We hoeven voor niemand de hele route te lopen!
We laten het op ons af komen, en moeten we een stukje met de bus of met de trein, dan is dat zo... Frank is het ermee eens. Langzaam verdwijnt het zware gemoed, helemaal nadat Olivier ons heeft toegezwaaid via de telefoon.

Het gaat vandaag de hele dag regenen is de voorspelling. Als we de sleutel van de refuge bij het café hebben ingeleverd vertrekken we regenbestendig; hoes over de rugzak, regenbroek aan en plu bij de hand. De plaatselijke bevolking bekijkt ons meewarig en wenst ons "bonne route" alvorens zich weer tot elkaar te wenden.
We lopen volgens de app van het Jacob's genootschap, heel handig. Het boekje hoeven we er niet meer bij te hebben. Koert bracht ons op het idee om de app te downloaden. Goed idee! We lopen het dorp uit langs een soort dodenweg, maar het pijltje zegt dat dit de goede route is, ondanks dat we de route markering langs de weg nergens zien. Regelmatig moeten we de berm in om langsscheurende auto's en vrachtwagens te ontwijken. Zij gaan ook wel opzij, maar de weg is te smal om elkaar veel ruimte te geven. Ik begrijp niet dat "Via Lemovicensis" langs deze weg gaat, maar het zal wel goed zijn.

We passeren weer stukken land waar bomen zijn gerooid, zien een reuzenstapel hout. Die moet op de foto. Later zullen we deze zelfde stapel nog een keer tegenkomen.
Dan moeten we volgens de pijl linksaf. Ik zie een grassigge strook en kan me niet voorstellen dat dit goed is. We hebben nog steeds niet de gebruikelijke routetekens langs de weg gezien. Maar ja, we besluiten toch het pijltje van de app te volgen. We komen bij een sloot, springen er met rugzak en al over, gelukkig houden we droge voeten. Dit herhaalt zich nog een paar keer. Dan begin ik te roepen dat ik zo niet verder ga lopen door die wildernis, dit kan niet goed zijn!

Op dat moment zien we een overdekt zwembad midden in het bos, met ligstoelen. Erachter een huis en daarnaast een grote open schuur. Aan de andere kant van het huis jachthutten die gecamoufleerd zijn en er wat dreigend uitzien. Er loopt een dikke schapendoes rond, en een jongetje dat zijn opa aan het helpen is. Opa ziet er ruig uit en wij weten niet of hij ons weg gaat jagen.
Frank roept vriendelijk "bonjour monsieur", waarop de man naar ons toe loopt. Hij snapt niet waar we vandaan komen, we leggen het uit. Helaas kan hij ons niet de juiste weg door het bos wijzen. Als we door het bos de richting gaan die we moeten, komen we voor een riviertje en daar kunnen we op die plek niet overheen.
De ruige opa heeft in de gaten dat hij twee hulpeloze Nederlanders voor zich heeft, en smelt. Hij biedt ons aan ons naar een plek te brengen waar we de route op kunnen pakken.

Monsieur manoeuvreert zijn Mercedes voor. Het jongetje mag mee en gaat op de bijrijder stoel zitten. De enorme schapendoes zit in de achterbak. Frank duwt de stokken en onze twee gigantische rugzakken op de achterbank, maar dan moeten wij er nog bij... Ik prop me aan de ene kant, Frank aan de andere kant. De portieren gaan eigenlijk niet dicht, en in gedachten zie ik Frank en mezelf totaal geplet achter de autoruit. Jongetje zit riant...!
Onderweg passeren we de enorme houtstapel weer.
We worden afgezet op een plek waar wij de route weer op kunnen pakken. Meneer wil er niets voor hebben. We nemen afscheid met dikke zoenen, en ik mag van deze dikke knuffelbeer een foto maken.

Verder gaat de tocht, en het duurt lang. Veel naaldbossen, een lang traject over de voormalige spoorlijn. Het waait en het is koud. Bij een voormalig treinstation vinden we een picknick bank en gaan lekker eten, maar de wind komt uit het oosten... Als we verder gaan trek ik mijn handschoenen aan en zet een fleece sjaal op mijn hoofd.

We hebben een chambre d'hôtes voor vannacht gereserveerd, we worden verwacht.
Madame heeft de open haard aangemaakt en we krijgen een ruime kamer met douche en toilet. Het huis is gezellig ingericht, naar ideeën uit de glossy's, ik vind het leuk.

Madame is al aan het koken, we eten hier straks, en als pelgrim voor een speciaal tarief.

We krijgen verse tomatensoep, stoofvlees met rijst, geen groenten, en een heerlijke pruimentaart.
Dan maken we kennis met monsieur. Een lookalike van Terence Hill, en voormalig brandweerman uit Parijs.
Hij laat ons het "tiny house" zien dat hij voor zijn dochter aan het maken is. Hartstikke leuk.
Bij het knappend haardvuur schrijf ik mijn blog, misschien krijg ik die Terence Hill ook nog op de foto...

Dat wordt dromen vanavond, ik drink toch een glaasje wijn, en dan naar bed.

En morgen pakken we gewoon het routeboekje er weer bij...

A demain...

Totaal 243,5 km gelopen

Geschreven door Op.weg.Frank.en.Anita