Onder het ouderwetse dekentje heb ik redelijk geslapen. Het ontbijt; we merken dat we de grens zijn overgegaan. Geen eitje, geen heerlijke luchtige Duitse bollen maar stukken stokbrood en kleine doosjes jam. Wel heel erg lekkere zoete bladerdeegjes met banketbakkersroom. Natuurlijk eet ik daar weer te veel van. We raken aan de praat met Duitse pelgrims; vader, moeder, dochter van 10 jaar. Zij logeerden gisteren in hetzelfde hotel als wij, en nu ook weer. Ook zij hadden geen slaaplaats in Sainte Marguerite, en hebben de volle 30 km gelopen tot ze in dit hotel waren. Ik realiseer me hoe veel geluk wij hadden met de lieve zwager die ons de laatste 10 km heeft gereden. We begrepen van de Duitse medepelgrims dat het laatste stuk erg zwaar was. Wij tellen onze zegeningen!

De eerste vijf km gaan vandaag over de weg. In Frankrijk levensgevaarlijk want ze rijden hier als gekken. Het advies van Riet en Guus indachtig trekt Frank zijn veiligheidsvest aan. In het volgende dorp aangekomen verwachten wij eindelijk een café. Niet dus. Ooit was er een, het staat nog op de gevel, maar alles is donker en ziet er verwaarloosd uit. Dan maar met de billen op een stenen bank (hoe blij ben ik met ons onderleggertje van een isolerende folie) en een koffietje uit de thermoskan. Snel gaan we verder. We wandelen door een prachtig open dal. Aan weerszijden bossen in de mooiste herfstkleuren. Door het dal een oude spoorlijn die in het seizoen gebruikt wordt door een toeristen stoomtrein. We komen veel te vroeg aan bij onze chambres d'hôtes, maar we mogen binnenkomen. Een jonge Golden Retriever staat te springen. Later blijkt het een oersterk, ongeleid, hitsig projectiel dus we blijven de rest van de middag maar binnen teneinde niet door dit gevaarte besprongen te worden! De eigenaren zijn er niet, maar we worden ontvangen door een echtpaar wat op het huis past. Na een kop koffie laat mevrouw de kamer zien. Prachtig, zijn wij echt pelgrims? Nou, we moeten voor dit onderkomen wel een dikke knip hebben maar er is gewoon niets anders. Bijna geen slaapmogelijkheden op dit hele trajct tussen het drielandenpunt en Metz, dus je pakt wat je pakken kunt. We gaan heerlijk onder de douche. Ik merk dat ik al dagen buiten loop, mijn wangen voelen rozig! We horen van verschillende mensen dat Metz een mooie, historische stad is en nemen een kloek besluit. Morgen lopen we 5 km tot Vigy, daar stappen we op de bus naar Metz. Dan kunnen we ook nog wat cultuur snuiven voor we de trein naar Trier nemen.

Dit besluit is snel genomen maar niemand weet of er wel een bus gaat vanuit Vigy. Ik probeer creatief na te denken en na enige omzwervingen besluit ik het gemeentehuis van Vigy te bellen. Best trots dat ik een telefoongesprek in het Frans tot een goed einde kan brengen en het nog begrijp ook, ik zit eigenlijk nog in Duitse modus, komen we erachter dat er 2 x per dag een bus komt. Joepie... Wij willen de bus van 13.14 uur halen, dus moeten we op tijd gaan wandelen. En, jawel, in Vigy is een café dus zijn we te vroeg dan kunnen we in ieder geval warm zitten.

Vanavond eten we in de chambres d'hôtes, ben benieuwd. Ook daar vragen ze de hoofprijs voor maar je moet toch eten.
We hadden het al van onze mentoren gehoord maar zijn er nu zelf ook achter; je kunt, financieel gezien, beter een maand all inclusive naar Turkije dan één week pelgrimeren. Maar de ervaringen die we deze week in onze rugzak meekrijgen zijn onbetaalbaar. Ondanks steile hellingen, zware rugzakken, koffie uit de thermoskan, wasjes in de wastafel, en moeilijk een slaaplaats kunnen vinden. Volgens mij zijn wij wel om...als het maar wel met een beetje luxe is ;) !!!

Tot morgen...

Geschreven door Op.weg.Frank.en.Anita