Eerst even zeggen dat we jullie reacties hartstikke leuk vinden, maar vanwege persoonsbescherming kan ik daar niet op reageren via pindat.
Weet dat we alles lezen en daar erg van genieten!

Vervolg verslag:

Gisterochtend "op" de moestuin ons laatste zaterdagochtend koffiemoment gehad voor de komende 3 weken.
Wat rondgewandeld in onze tuin. Gelukkig nog even kunnen genieten van de krokussen en narcissen. De tulpen staan al boven de grond maar hebben nog geen bloem. De mooie tulpen bloemen gaan we "life" missen dit jaar. We zullen de foto's van onze bloemenpracht doorgestuurd krijgen van onze medetuiniers, want wij moeten zo nodig in het vroege voorjaar 3 weken gaan lopen!

We gaan dus het vergeten deel van onze camino uit 2018 lopen. Met volle bepakking!
Ik dacht dat ik daar in het verleden van had geleerd; het pelgrimscredo
"alles wat je thuislaat is meegenomen" snapte ik toen kennelijk niet helemaal en al op de derde dag destijds, stuurden we maar liefst 2,5 kilo balast uit de rugzak terug naar huis.

Niets geleerd bleek 2 jaar later...
Ik wandelde in 2020 de Walk of Wisdom, 140 km rondom Nijmegen, en ook toen ging op dag 4 ruim 2 kilo balast huiswaarts met de post.

En nu zit ik wederom beteuterd en verdwaasd bij mijn rugzak. Ik heb ECHT minimaal ingepakt maar ik vind hem te zwaar. Wat kan er uit.
Een lichtgewicht lakenzak, 4 ons. Een paar sokken? Of een onderbroek het zet allemaal geen zoden aan de dijk.

Wel zou ik de jas kunnen wisselen in een lichtgewicht regenjasje, maar volgens Frank moet ik de, voor mij, meest aangename jas (lees de zwaarste...) meenemen.
"Het gaat ook om jouw comfortabele gevoel" zegt hij...amehoela, lekker comfortabel een jas die 4 ons zwaarder is dan de lichtgewicht, zweterige regenjas. Maar toch, ik kies voor draagcomfort en dus voor de zware variant...

Wanneer Frank op de waag gaat met zijn rugzak is deze niet veel lichter dan de mijne. Dat geeft de burger moed.
En gaandeweg wordt de rugzak zowiezo lichter omdat de broodnodige meegedragen dagelijkse medicatie minder wordt. Scheelt toch dagelijks een pilletje of wat... geen kilo's, maar toch!

Ik herinner me van 2018 dat ik na een paar dagen lopen met een rugzak, van dat ding op mijn rug ging houden. Ik ging hem missen als ik hem niet op had,
Voelde me incompleet.
Dat houd ik nu ook maar voor ogen. Die rugzak gaat echt de komende weken mijn grote vriend worden.
Ik heb trouwens al wel gezien dat op wandeldag 3 een postkantoor ons pad kruist.
Haha, dat hou ik in mijn achterhoofd. Eens kijken of ik dan nog vind dat ik minimaal heb ingepakt!

Gisteravond kwamen zus en zwager afscheid nemen, vanochtend gaan we bij de jongste zoon en vriendin een afscheidskoffie nuttigen. Met iets lekkers erbij natuurlijk, die calorietjes lopen we er de komende weken weer vanaf!
Hij heeft de kachel aangemaakt, het vreugdevuur ontstoken zeg maar.
Toch weet ik dat hij blij is als we weer terug zijn van onze pelgrimage.
Gelukkig kunnen we op elk moment skypen, dus we kunnen elkaar tot vervelends toe spreken/zien de komende weken.

De oudste zoon komt vanmiddag nog langs met zijn lief.
En zo kunnen we met een redelijk gerust hart (gezien de situatie in de wereld.. ) morgen vertrekken.

Vandaag vroeg naar bed, om half 8 morgenochtend, worden we opgehaald en naar het station gebracht.
Nog één nachtje slapen en we zijn echt onderweg...

A demain..

Geschreven door Op.weg.Frank.en.Anita