Gewoon toeristisch is het credo vandaag. En dat is gelukt. Het wordt een heerlijke dag!
We moeten we ons torentje uit voor de poetsmevrouw.
Inmiddels is de kaars voor mama eindelijk ontstoken in de mooie kerk van Orthez bij een afbeelding van de grotte de Massabielle van Lourdes.
Dan het bezoek aan de coiffeur en barbier voor Frank. Hij ziet er weer tiptop uit.
Ik had vorige week een ondergoedje teveel teruggestuurd, dus bezoekje aan de lingerie winkel. Kunnen we ook afvinken.
Vervolgens op zoek naar een hoedje voor mij. Heb ik wel nodig tegen de zon. Ik had een polyester ding, maar dat was niet goed... In een zeer degelijke handwerkwinkel vind ik een hoedje met een rozenprintje. Met mijn hoedje ben ik net een Engelse lady die met een schaartje rozen gaat knippen "in the garden".
Frank wil nog steeds graag een "Béret Francaise", En wat denk je, we vinden een echte uit de fabriek van Oloron waar we vorige week voor stonden, maar die toen was gesloten. Nu heeft hij zijn eigen "Béret Bearnaise (genoemd naar de streek Béarn), of Béret Francaise (genoemd naar Frankrijk)".
En weer sturen we in een mooie postkantoordoos een kilootje spullen naar huis. Ik blijf me verbazen dat ik maar zo weinig nodig heb om gelukkig te zijn.

De sleutel van het torentje mogen we pas weer om 2 uur vanmiddag ophalen, dus doen we ons tegoed aan een goede picknick met gerookte zalm en stokbrood aan de oever van de Gave.
Dit stukje Orthez is middeleeuws en dat zie je terug in de bouw. Veel grote poorten waarachter een cour. Ook de oude brug over de rivier, met in het midden van de brug een prachtige toren, is een plaatje.

Frank heeft vanavond een goed stuk vlees in de toren keuken bereid, met salade. Nu bereiden we ons voor op een lange tocht morgen naar Hagetmau.
De eerste dag van de officiële "via Lemovicencis". De oudste pelgrimsroute door Frankrijk. De weg die gaat via Limoges naar Saint-Jean-Pied-de-Port aan de voet van de Pyreneeën.

We merken dat we ons snel aanpassen aan dit leven. Weinig kleding, de rugzak is zo in- en uitgepakt. Regelmatig een wasje. Vroeg naar bed, 21 uur, maar ook vroeg weer uit de veren. Om 6 uur ben ik steeds wakker, om 7 uur uiterlijk staan we op. Na een ontbijtje; stokbrood met jam en een koffietje zijn we weg, op naar de volgende plek. Het is het leven van een vrijbuiter. Ik geloof nog steeds niet dat we dit nu echt aan het doen zijn; zo'n grote tocht...

Toch vind ik het nog lastig als de overnachtingsplaats niet gereserveerd kan worden. Nog een leermomentje; alles komt goed ook al kan ik het niet van te voren vastleggen.
Voor nu hebben we nog een rustige avond in onze toren...

A demain...

Geschreven door Op.weg.Frank.en.Anita