We hebben lekker geslapen...in ons privé hotel. Om half 9 is mevrouw bezig met ons ontbijt.
We komen er steeds meer achter dat niets "moet". We zouden van Trier naar Metz, maar halen we Metz niet dan is dat ook goed. Het is immers onze proefweek. Alle dingetjes die verbeterd kunnen worden, daar is deze week voor bedoeld. Niet om te presteren! Om volgend jaar nog beter de grote tocht te kunnen maken dwars door Frankrijk. Ik kom erachter dat het gejaagde nog steeds in mij zit. Ik wil als eerste vertrekken 's ochtends, het hardste lopen, het eerste aankomen, het beste plekje hebben... dat moet ik af gaan leren. Het is niet aangenaam zo te zijn en voor mijzelf is het ook niet goed. We besluiten om niet meer per se elke dag 20 km of meer te lopen, maar gewoon doen wat goed voelt en waar we alletwee blij van worden. We hoeven niet om 8 uur al op weg te zijn, maar eerst lekker ontbijten. Ik merk dat deze voornemens veel meer rust geven. We genieten van het ontbijt, en gaan rustig van start. Ik wilde zeker naar Sierck les Bains vandaag, maar nu hebben we Perl als doel. Het loopt veel meer ontspannen, en we blijven nu ook meer stil staan bij bijzondere dingen die we onderweg tegenkomen. We zijn veel minder gehaast.

We klimmen het eerste stuk weer flink naar boven over landwegen. Dikke klodders klei hangen aan mijn schoenen en ze worden vervaarlijk glad. Helemaal bovengekomen is een monument voor gevallen Amerikanen uit de tweede wereldoorlog. Er staat een plaquette met een tekst van George W. Bush. Bloemenkransen zijn pas neergelegd. Er tegenover een veld met plukbloemen, een soort geldbox erbij met de mededeling dat betaalde bloemen meer vreugde geven!
We wandelen Borg in, het lijkt met onze nieuwe visie makkelijker te lopen. De rugzak lijkt lichter. Het kan ook zijn dat ons lichaam meer aan de rugzak went. We gaan in de zon op een muurtje zitten en genieten van een kop drinkbouillon en kräckers met tonijn in olie. Terwijl we alles uitpakken begint een wat stuurse man aan de overkant met zijn bladblazer te "spelen". Niet echt fijngevoelig maar ach. Tegen de tijd dat voortuin bladvrij is, zijn wij klaar met onze lunch. We pakken alles weer in en ik loop met het lege blikje en een servetje naar meneer toe en vraag of ik het misschien in zijn "műlleimer" mag deponeren. Nee dat mag niet want hij moet ook betalen voor zij vuilnis. Ik geloof mijn oren niet en begin hard te lachen. We hijsen de rugzak op de rug en gaan, met het blikje in de hand, de hoek om. Een allerliefst ouder echtpaar, jasschorten aan, wat ingevallen snoetjes, is aan het werk in de moestuin. Ze groeten ons vriendelijk en vragen of we pelgrims zijn. We raken een beetje aan de praat, en ik besluit te vragen of zij ons blikje weg willen gooien. Geen probleem... vriendelijkheid kent geen tijd.

We wandelen richting Perl, de zon komt nu echt door. We worden begeleid door 2 witte vlinders, dat gebeurt vaker als we wandelen. Ik heb het gevoel dat mij ouders er dan ook een beetje bij zijn en ik merk dat ik glimlach. We wandelen de snelweg over, auto's spoedden zich ergens naartoe, wij ook maar in ons eigen tempo. Het vergezicht vanaf de brug is prachtig. We bereiken de wijnvelden van het dorp Sehnberg aan de moezel. We passeren het ene wijnhuis na het andere. Dan stappen we Perl in. Aan de rand van het dorp schijnt een hele straat vol winkels waaronder de Aldi en Edeka, maar het oude centrum van het dorp is, zoals tegenwoordig vaak, ingedut. Er is een bakker, een slager en een kroegje. Dan houdt het ver op. Jammer, we denken dat het vroeger echt wel levendiger geweest is. We hebben een prachtige kamer met zithoek. Wat een luxe voor eenvoudige pelgrims!

Vanavond gaan we Italiaans eten bij de buren. En zoals gezegd, op ons gemak kijken wat de dag van morgen brengt. Wel lopen natuurlijk. Maar willen we maar 15 km dan is dat prima. Het voelt goed om niets te moeten, wat fijn dat we dat nu al kunnen oefenen...

Tot morgen...

Geschreven door Op.weg.Frank.en.Anita