We waren gisteren van plan in een restaurant te gaan eten.
We hadden lekker gekeuteld in de namiddag in onze heel fijne réfuge.

We kregen van Valéry advies;
2 restaurants maar helaas, beiden gesloten.
We liepen het halve stadje af en kwamen uiteindelijk bij een taco/hamburger afhaalrestaurant uit.
Cheeseburger, frites en een watertje.
Wat wil een mens nog meer!

Nu zitten we te genieten van een door Frank gezet kopje koffie in deze gezellige réfuge.
Nog even en de luikjes gaan toe.

Dus niet, we gaan om 9 uur naar bed en ik ben in mijn beleving tot 7 uur wakker geweest.
Misschien is vroeg naar bed gaan niet mijn ding!

Na het ontbijt wandelen we een prachtige route.
Het landschap is totaal anders,dan een paar dagen geleden. Bossen, glooiend, veel bloesem overal.
Aangezien we besloten hebben de routes wat korter te maken om het beter vol te houden gaat het lopen ook prima.

We passeren een weide met ezeltjes en ja hoor; Frank is weer verkocht..
Wat verderop beginnen we evenwijdig aan de rivier de l'isle te lopen. Een heerlijk rustgevend pad langs de stromende rivier.
We zien jongens die met vader een boot in de rivier laten, waarbij één van de jongens het waterpeil net boven de laarzen laat komen.
Ai natte voeten.
Hij gaat op de grond zitten, steekt zijn voeten in de lucht en het water loopt als een waterval uit zijn laarzen.
Hij probeert de laarzen uit te krijgen maar het lukt hem met geen mogelijkheid. Frank steekt de helpende hand toe.
Zijn broertje giert van het lachen..

Het is koffietijd op het moment dat we een dorp inlopen.
En, o wonder, er is een bar.
Frank schiet naar binnen en stuit op een pronte oude dame die niet met zich laat sollen.
Ja, we kunnen koffie krijgen. We gaan zitten en madame tapt 3 arcopal koffiekopjes uit een thermoskan voor de somma van 1 euro per kopje.
De koffie smaakt beter dan we dachten.
Nee naar het toilet kunnen we want die "en panne".

We vervolgen de weg en gaan klimmen. Nou het zijn aangename hellinkjes maar dat komt wellicht ook omdat we weten dat we niet zo ver hoeven.
Na 2 uur lopen vinden we een plekje in het bos voor de lunch.
Het is een fijn plekje en niet te warm.
Als we verder gaan zien we 50 meter verderop een lunchbank...potverdikkie, er zit een pelgrim op te lunchen. Een mevrouw alleen.
We begroeten elkaar en dan vraagt ze of één van ons Anita is, hoe dan?
Het blijkt dat zij Christian kent, onze vrolijke Belg waarmee wij 4 jaar geleden in het poppenhuisje in Cluis kennis maakten.
De wereld is klein.
We maken een selfie en sturen die naar hem via Facebook.
We wensen Anne een bon courage en stappen verder.

We komen in de bewoonde wereld in een sjiek dal.
Prachtige huizen en tuinen. Ook wel grote auto's.
Deze communiteit heeft voor de picnic tafel gezorgd waar Anne zojuist aan zat.

Frank ziet een bron, het ziet er heerlijk fris uit en hij dompelt zijn handen.
Vier stappen verder ontwaart hij een slang in het water, en niet zo'n kleintje ook.
We leggen het beestje vast op de gevoelige plaat maar hij beweegt niet, hij is wel op zijn hoede.

In het dorp moeten we op zoek naar echtpaar Batcock. Daar zullen we slapen vannacht.
We lopen verkeerd, klimmen het dorp in naar de kerk, maar zij blijken helemaal beneden in het dal te wonen.

Een vriendelijke mevrouw loop met ons mee naar het huis.
Een rommelige gezelligheid rondom een Brits echtpaar op leeftijd, Christine en Roger.
Beide docent Engels en deels in Bournemouth en deels in Bouzillac wonend.

Ze zijn heel hartelijk, de biertjes komen snel op tafel en een geanimeerd gesprek volgt.
Dan gaat Roger koken en wij hebben een moment voor onszelf.
Er stijgen heerlijke dampen op uit de keuken.

Om half 8 gaan we naar de woonkamer/keuken.
Annick en Jacques, vrienden van Christine en Roger, zij ook uitgenodigd.
Er ontspint zich een fantastische avond met veel lachsalvo's en heerlijk eten.
Zoals gebruikelijk in Frankrijk heeft gast Annick iets voor bij de maaltijd meegenomen.
We eten scampi in knoflook, heerlijke salade, boeuf bourguignon, aardappelgratin, kaasplank en dus de meegebrachte perentaart van Annick.

Morgen zijn we uitgenodigd bij Annick en Jacques voor de koffie. Zij wonen n.l. pal aan de route we komen er langs.

Voor nu rollen we zeer verzadigd het bed in en zeg ik

A demain

Geschreven door Op.weg.Frank.en.Anita