Heerlijk geslapen in het kleine huisje.
Om 7 uur loopt de wekker af.
Het ontbijt stond gisteren al klaar. De koffie en thee moeten we zelf zetten. Madame heeft een bodempje koffie extract in een thermoskan gedaan waar we heet water op moeten gieten. Het is niet te drinken.
Er liggen voor ieder 4 witte boterhammen, we eten er ieder 2 en roosteren de rest voor onderweg.

Om 8 uur vertrekken we. Het gaat voorspoedig. Niet al teveel stijgen en dalen, en het is nog niet te warm.
We passeren een klein dorp, steken de rondweg over en stappen het bos in.
Het gaat lekker. Na een poosje zien we iets oranjes door de bomen schijnen.
Het blijkt de oranje hes van een jager, met geweer en oortjes..!

Hij is vriendelijk maar streng, sommeert ons niet verder te gaan want er wordt nog tot 12 uur gejaagd.
Stom wij moeten wel over dat ene pad, het is onze route!
Wanneer we de kaart bekijken blijkt dat omlopen via een andere weg eigenlijk geen optie is.

Ik probeer de man wat op onze hand te krijgen en vraag of we een foto mogen maken van hem met het geweer.
Dan gaan Ingrid en ik los en blijven foto's maken.
De jager met Frank, de jager met Ingrid, de jager met Frank en mij, hij wilde ons wel kwijt daar en roept in zijn oortje dat er echt 3 wandelaars over het pad moeten, ahum, 3 pelgrims meneer, verbeter ik hem.
Na veel heen en weer gepraat met zijn collega jagers stoppen ze de jacht even en mogen we door.
We zijn blij en stappen flink door, het pad daalt, dus dat is fijn.
Halverwege komen 2 pelgrims met enorme rugzakken ons tegemoet.
Zij stonden dus beneden bij de jager met de hoorn te wachten. Ze zien er verhit uit.

Beneden aangekomen staat een jonge jager met geweer en jacht hoorn. We hadden hem al gehoord toen we boven stonden.
Met onze charmante glimlach verleiden we hem op de foto te gaan, met de hoorn.
Ha hij vindt het prachtig en poseert met toeter en geweer.

We groeten hem en klimmen het pad naar boven.
Op het hoogste punt is het koffietijd.
Frank refereert aan het gemiste koffiemoment "op de tuin", en zet zijn eigen koffietje.

We hebben er goed de pas in. Op een stijgend bospad komen we een jonge vrouw tegen op een paard. Ook zij wil wel poseren.
Later komt ze nog een keer al galloperend langs, ze zwaait vrolijk.

We stappen Mussidan in en de hitte slaat ons van het asfalt tegemoet.
Mijn rugzak voelt enorm zwaar aan.
Ik heb behoefte aan even geen trekkende krachten aan schouders, en een flink gewicht op mijn heupen.

We vinden een winkeltje wat midden in de verbouwing zit, maar wel brood en drank (koud biertje..) verkoopt.
De juffrouw achter de kassa wijst ons waar we een bar kunnen vinden want alle restaurants zijn al dicht. Tja Frankrijk hè, daar gaat 's middags het land in pauzestand.
We vinden de bar, de rugzak gaat af, de schoenen uit, voorlopig zitten we er nog wel even.

We drinken een koud watertje en snoepen met zijn drietjes een pizza.
Om half 4 wandelen we naar de réfuge pèlerins.
Om klokslag 16 uur komt madame, beheerder van de réfuge, en eigenlijk de bibliothecaresse van de stad, en laat ons een perfecte, kraak heldere réfuge zien.
Werkelijk met liefde ingericht, ook de keuken is compleet en schoon.
Er liggen botertjes, jams, er staat een pak melk het ontbreekt ons aan niets.
Het stempelritueel wordt doorlopen.

Buiten aan de waslijn hangt onze was vrolijk te wapperen.
Die is met deze temperaturen wel snel droog.

Het is heerlijk even wat tijd voor onszelf te hebben.
Vanavond eten we in een restaurant,
Morgen niet al te vroeg opstaan want we hebben een korte route.
Er staat een reservering bij echtpaar betcock, klonk door de telefoon erg gezellig.

We genieten van een fijne, rustige avond in goed gezelschap met een goed maal en een lekker glas...

A demain..

Geschreven door Op.weg.Frank.en.Anita