Goed geslapen in de slaapzak in onze privé herberg.
We staan om half 7 op, maken ons ontbijt deze keer zelf, ruimen alles op en zijn weg.
Als een echte kasteelheer sluit Frank de deur en tjopt de sleutel in de brievenbus. Dat was ons herbergavontuur in Port saint Foy.

De zon schijnt en we lopen gelijk aan de Dordogne. Maar dan begint de steile klim.
Madame had gisteren al gezegd dat we fors de hoogte in moesten. We waren dus voorbereid.

Ze had gelijk, we moesten gelijk in de klim modus.
Eerst een steil stuk langs een wijngaard, over gras, maar toen kwam er nog een flinke stijle klim op een smal, hol pad vol rollende stenen.
De beloning was zoet; wat een fantastisch uitzicht.

Uiteindelijk blijft het vandaag een klimmen en dalen maar de eerste helft gaat soepel.
We zien het landschap veranderen. Hier en daar nog een wijnvelden maar er komen ook steeds meer bossen. Ik hoor een koekoek en denk weer aan onze vorige camino. Daar werden we ook steeds begeleid door de vogel uit de klok. Zo rustgevend.
De vroege bloesem staat in bloei, en met de prachtige blauwe luchten en heerlijke temperatuur raken we echt het voorjaar aan.

In Montfaucon zien we picnic banken bij de mairie, en besluiten daar te gaan lunchen.
Het is inmiddels 13 uur dus het kan.
Gelukkig is er een openbaar toilet en het is open.
Dan zie ik een toilet met voetstappen.
Zo'n ouderwetse Franse ..
Ai, eigenlijk geen zin in, maar met de plastuit is het geen probleem. Wel een kwestie van goed mikken.. in dat gat tussen de voetstappen.

We eten een blikje rillette van zalm, stokbrood en nog wat kaas van gisteren.
Frank kookt water voor een soepie.
Als we alles opruimen kunnen we geen prullenbak vinden.
We willen niet al het vuil meenemen.
Ik klop op een deur van een huis, een bel heb je hier vaak niet, een vrolijke menner doet open, ja hoor, ik mag zijn poubelle wel gebruiken, en hij tovert met een zwaai de prullenbak tevoorschijn die al uitpuilt van de leeggepeuzelde puddinbakjes.

We vervolgen de reis, we moeten naar Fraisse, en nog een stukje verder, de réfuge ligt iets buiten het dorp.
Het lopen gaat moeizamer bij alle drie.
Het is warm, benauwd, de rugzak zwaar en Fraisse nog lang niet in zicht.
Ik heb veel dorst van het soepie maar het water is op.
We kloppen bij enkele huizen aan voor water maar nergens wordt opengedaan.

Het wordt steeds zwaarder. Het lopen gaat steeds lastiger en we zijn er echt nog niet.
Ik vraag met af of we een taxi moeten bellen, maar voor de laatste kilometers is dat zo stom.
Toch zegt mijn gevoel dat we het niet gaan halen.
Er komt een auto aan en in een reflex ga ik staan liften. (Voor de kenners onder ons...we doen een Bartje...)
Helaas de auto rijdt voorbij.
Dan komt er weer een auto aan en de duim gaat weer in de lucht.
Een leuke, jonge vrouw stopt, wil ons wel meenemen. De hond zit op de achterbank, die moet in de kofferbak.
Maar het beestje is bang en kruipt in de verste hoek.
Dan springt hij op de voorstoel. Dan maar zo; juffrouw achter het stuur, hond ernaast, en wij met rugzakken achterin.

Het blijkt dat we zeker nog 6 km hadden moeten lopen, omhoog..
Wat waren we blij met deze engel.

We zijn op een boerderij beland; 2 stapelbedden en een bed in een hoekje.
We zitten lang buiten onder een fijn begroeid afdak, gaan onder een heerlijke douche en genieten nog even van de ondergaande zon.
Frank heeft een flinke blaar, dus morgen rustig aan.

We besluiten de geplande routes in te korten, en gaan kijken of dat lukt.
Voor overmorgen vinden we een adres.
Aan de telefoon heb ik een leuk contact met de man, en het is een Brit, dus ook fijn voor Ingrid die geen frans spreekt.

De maaltijd wordt in ons onderkomen geserveerd. We eten dus met zijn drietjes.
Heel flauwe pompoensoep, maar wel gezond. Aardappel gratin, sla, koteletten en rijstepap.
De wijn vloeit rijkelijk.

De boer staat morgen op de markt in Mussindan, het stadje waar we morgen naartoe lopen. Misschien zien we hem nog.

Het ontbijt staat al klaar voor morgen, dus kunnen we morgenvroeg zo weg.
De pelgrims stempel is al gezet.

Het onderkomen is koud, maar er liggen stapels dekens dus dat komt goed.

We doen nog even (weer) een wijntje en gaan onder de wol..

A demain..j

Geschreven door Op.weg.Frank.en.Anita