Vandaag 13,7 km

Ik heb niet zo best geslapen, te laat bezig geweest met het reisverslag denk ik.
We staan op doen ons ochtdritueel en gaan naar het ontbijt in de gezellige keuken.
De tafel is weer prachtig gedekt, koffie in de bol, crêpe, yoghurt, jams, ham, glaasje jus, geroosterd stokbrood, kaas en voor Frank zelfgemaakte rillette.
Nicole en Marcel ontbijten mee.
Dan het stempelritueel.

We wandelen naar het plaatselijke winkeltje, gerund door vrijwilligers.
Ook Nicole en Marcel werken daar een paar keer per week.
We kopen flessen water.
Dame 1 rekent het te betalen bedrag uit, dame 2 rekent het te betalen bedrag uit. Als beide bedragen gelijk zijn mogen we betalen.

Teruggekomen in de refuge moeten we poseren.
Er ligt een schrift in de kamer met foto's van alle pelgrims. Ik herken Christian, onze vriendelijke Belg die wij op onze vorige camino hebben ontmoet.
Van ons worden ook foto's gemaakt voor in het schrift en dan gaan we, iets te laat naar onze zin, lopen.

Nicole heeft ons verzekerd dat de weg alleen maar naar beneden gaat maar dat is niet helemaal waar..
Wel genieten we van fantastische vergezichten en de laatste stuiptrekkingen van de wijnvelden.
Bijna zonder het in de gaten te hebben lopen we tussen de boomgaarden met fantastische fruitbloesem.

Frank maakt weer een koffie in de berm van de weg. We eten ons fruit en hijsen de rugzak weer op de rug.
Een stuk verder stopt een auto. Een mevrouw geeft aan dat we verkeerd lopen, maar na de uitleg dat wij "remonter" teruglopen is ze gerustgesteld.

We komen bij werkelijk fantastische Rijen fruitbomen, ik denk kersen.
Prachtige doorkijkjes laten ons de rivier de Dordogne zien.
De bruggen van Saint Foy la Grande statig over die prachtige rivier.

We dalen af naar het dal en moeten over een vreselijke weg; geen trottoir,
vrachtwagens en personenauto's denderen voorbij.
Ik denk aan Fokke en Jeanette, aan Tineke, aan Christian, allemaal liepen ze ook over deze nare weg.

Het is echt heet en ik krijg vreselijke pijn in mijn rug.
Ik Hompel wat verder maar mijn lief besluit mijn rugzak te torsen.
Op zijn buik..
Ik piep nog dat dat echt niet hoeft maar hij is al weg.
Frank zien we voorlopig niet meer.
Hij wacht ons op aan het begin van de stad.
We zijn erachter dat alle restaurants om 14 uur dicht gaan, daar kunnen we niet meer terecht.
We gaan op een terras onder een bogen galerij zitten en bestellen wat fris.
De ober zegt dat we bij de naastgelegen bakkerij wat kunnen halen en bij hem op het terras op kunnen eten.
Zo gezegd zo gedaan.
Na nog een drankje gaan we richting de réfuge pèlerins.

Wanneer we aan komen lopen staat madame al voor het raam.
Van boven roept ze dat we de schoenen beneden aan de trap moeten laten staan.
Op kousenvoeten komen we boven. Madame zit achter haar bureau, ze is streng.
Ze stempelt de paspoorten en geeft een rondleiding.
Alles is schoon, er komen geen andere pelgrims. We hebben de grote réfuge voor onszelf.
Dan begint ze het pelgrims ultra lied loepzuiver te zingen.
Best een kippenvel moment.

Als ze weg is gaan we boodschappen doen. Frank wil koken.
Het wordt tomatensalade, lamskoteletten met flegeolets, en kaas.

Een heerlijke gemoedelijke avond met Nederlandse conversatie.

De wekker staat op half 7.
Morgen hebben we 20 km te gaan, wanneer we vroeg vertrekken zal het hopelijk goed gaan komen.
In ieder geval worden we verwacht en staat de maaltijd dan weer klaar.

Voor nu roef de poetszak in en rug en voeten wat rust gunnen..

A demain..

Geschreven door Op.weg.Frank.en.Anita