6.00 uur, de wekker gaat. Enigszins verdwaasd besef ik dat we vandaag gaan reizen.
We staan op, doen wat we moeten doen en staan om half 8 gepakt en gezakt buiten te wachten op Peter en Ingrid.
Na een goedereis wens van Peter, nemen we afscheid van hem en stappen wij het perron van Tilburg op.

Dan trilt mijn telefoon; een berichtje. Ik zie via WhatsApp een foto binnenkomen van ons drietjes op het perron.
He? Hoe dan? Ik kijk naar het perron aan de overkant en zie een maatje van de moettuin enthousiast naar ons zwaaien.
"Goede reis, veel plezier..." ha, dat is een tof begin.
Zij gaat richting den Bosch, wij richting Breda.
Op het perron van Breda roept een jonge kerel met het oog op de jacobsschelpen aan de rugzak "bon camino".

In Antwerpen op het station: groots, wel 4 sporen boven elkaar!
Wij komen er aan op het onderste spoor.
Een positieve boodschap op een reclamezuil. (Zie foto)

Wat heerlijk in deze momenteel zo gecompliceerde wereld.
Een vreemde, hoge roltrap brengt ons naar het eerste koffiemoment van onze reis.
Op het publieke toilet krijgen we een kushand van de toiletjuffrouw.
Antwerpen doet het goed..

De THALYS die ons naar Parijs brengt is gevuld tot de nok met passagiers. Onze rugzakken proppen we in de bagage rekken boven de stoelen.
Ik ben toch blij dat het mondkapje nog verplicht is in de trein!
Het prullenbakje is kapot en maakt dat ik me als een aap op mijn plaats moet slingeren.
Op het gare du nord zoeken we de taxi standplaats.
Het is een Efteling systeem, tussen lijnen worden we richting taxi geleid.
De chauffeur manoeuvreert de auto door de onmogelijk chaotische maar werkelijk prachtige hoofdstad van Frankrijk.
Onderweg laat hij de ramen zakken zodat we goed foto's kunnen maken van de stad.

Bij gare Montparnasse is het op het plein voor het station een waar feest.
Iedereen in korte mouw op randen van bloembakken met een koffie to go; wij doen mee en krijgen een vingerhoed koffie, wel heel lekkere.
We gaan de stationshal in en worden overspoeld door enorme mensenmassa's. We schrikken ervan.
Gelukkig zitten we snel in de TGV naar Bordeaux.
Het is fijn dat we als één van de eersten in de trein zitten, zo kunnen onze rugzakken in een bagage halletje.
Als wij zitten wordt het bijna ruzie omdat mensen hun reuzenkoffer ook in het halletje willen stallen maar daar is geen ruimt meer voor.

De reis gaat voorspoedig verder. In Bordeaux kunnen we gelijk de stoptrein in naar la Réole. En komen niet verder dan het gangpad want spitsuur.

In la Réole aangekomen klimmen we naar de kerk.
Philippe zou ons daar op komen halen. Helaas hebben we een miscommunicatie in de tijd van onze aankomst. Hij was om 15 uur en om 17 uur bij de kerk, maar wij waren er beide keren nog niet.
Tegen half zes komen wij aan bij de kerk maar er is niemand.
De telefoon wordt niet aangenomen.
Wat nu?
Dan spotten we een meneer die een gebouw uitkomt, met een wit boordje.
Een jonge meneer pastoor.
Na uitgelegd te hebben dat we opgehaald zouden worden door iemand uit Morizes, weet hij gelijk wie hij moet bellen.
En voor de derde keer deze dag, drie maal scheepsrecht, komt Philippe met zijn auto de heuvel af om ons op te halen.

Philippe, een goeiige, rijzige man met kerstmanbaard.
Terwijl hij ons naar zijn dorp brengt vraagt hij of we vis en spinazie lusten.
Zijn vrouw Benedicte is het avondmaal al aan het bereiden.

We komen aan, Benedicte verwelkomt ons en laat ons het onderkomen zien.
Een ruimte met 2 persoons en 1 persoons bed. Gescheiden door een kamerscherm.
Verder privé douche en toilet.
Het is helemaal goed en als extraatje zijn de bedden opgedekt en hebben we handdoeken.

Het aperitief wordt geserveerd, er komt brood op tafel waaronder voor het aansnijden een kruis wordt gezet met het broodmes.
En vervolgens volgen er een aantal gangen waarbij het klapstuk forel uit de oven met heerlijke spinazie.
In Nederland scheppen we alles tegelijk op, hier wordt van elk onderdeel een maaltijdgang gemaakt.
Wat een schatten van mensen, en wat een bijzondere eerste avond.

Na een verfrissende douche, en het schrijven tuimel ik in bed. En na de geschonken wijn zal ik dromenland snel bereiken...

A demain

Geschreven door Op.weg.Frank.en.Anita