Waarom noem ik deze reis "het vergeten deel"?
Het slaat op het deel van onze camino die wij, Frank en ik, in 2018 liepen.
Van Lourdes naar Vézelay.
Tijdens deze tocht hebben we een stuk(je) overgeslagen. Waarom?
Omdat we de weg die we nog moesten gaan wel heel erg lang vonden..
omdat we bang waren in totaal te weinig tijd te hebben om Vézelay te bereiken..
omdat we onze eigen camino liepen, en niet de camino die anderen vonden dat wij moesten lopen..

Toch bleef het knagen al die jaren, we hadden dat stuk van een kleine 300 km niet gelopen en dat zat ons niet lekker.
Daarbij kwam dat we ook al die jaren heimwee bleven houden naar de ongecompliceerdheid van het lopen van een camino zoals;
Geen moeilijke beslissingen 's morgens over welke kleren je aandoet, je hebt gewoon maar 1 setje kleren en daar doe je het mee...
Geen bedden die verschoond moeten worden, je hebt een slaapzak en daar doe je het mee...
Geen moeilijke maaltijden bedenken en maken, geen boodschappen doen, de gastheer of -vrouw maakt een eenvoudige doch voedzame maaltijd en daar doe je het mee...
Geen wasmachines vullen en grote bergen strijk wegwerken, je doet je dagelijkse wasje onder de kraan en hopelijk is het de volgende ochtend droog, en daar doe je het mee...
Ja we hadden heimwee, al 4 jaar lang.
We hadden ook al eerder willen gaan om dit vergeten stukje camino te lopen, maar de wereld zat 2 jaar dicht, het ging niet eerder, het was niet verantwoord.
Ook waren veel pelgrimsherbergen, refuges, gesloten i.v.m. de pandemie.

Maar nu kunnen we wel, en we gaan ook; overmorgen, 21 maart brengt de trein ons naar ons startpunt.
Vandaar gaan we dus die verloren 270 km lopen naar Limoges.

Wie zijn we: Frank natuurlijk en ikzelf. En Ingrid gaat ook mee. Zij gaat een vinkje zetten op haar bucketlist, n.l. een camino lopen, ook al is het niet naar Santiago de Compostella.
Wij lopen gedrieën een deel van de oudste pelgrimsroute naar Santiago de Compostella, de via Lemovicensis, van zuid naar noord. (tegendraads als we zijn!)
Ik schrijf onze belevenissen in dit blog, en wil je ons volgen dan kan dat.
Wij vinden het erg leuk om onze belevenissen met jullie te delen.

En daar komt belevenis nummer één:
Om te mogen slapen in pelgrimsherbergen heb je een pelgrimspaspoort nodig. Dit kun je opvragen bij het Genootschap van Sint Jacob wanneer je daar lid van bent.
Elke keer bij een overnachtingsplek of kerk kun je een stempel in je paspoort krijgen, als bewijs dat je ook echt een pelgrimsroute aan het lopen bent.
De overnachtingen kosten niet zo veel, vaak is de hospitaliero (gastheer -vrouw) genegen voor weinig geld ook een maaltijd te verzorgen. Soms mag je zelf bepalen wat je de overnachting en maaltijd waard vindt, dat noemen ze "donativo"

Wij vonden het erg leuk om aan het begin van ons avontuur, in
's Hertogenbosch, in de sint Jans basiliek onze eerste stempel te halen.
Op 5 maart togen we naar den Bosch en vonden een diaken in de prachtige basiliek, die bereid was om tussen de voorbereidingen van een uitvaart een stempel in ons pelgrimspaspoort te zetten. Twee stempels kregen we, één van de Sint Jans parochie, en één omdat het vroeger ook een Maria parochie was.
Hij nodigde ons zelfs uit voor een kopje koffie, in de sint Jansbasiliek... wat een wonderlijk begin van ons avontuur!
Vervolgens liepen we als oefening van Den Bosch naar Boxtel, een stuk van ruim 22 km dat ons flink in de benen is gaan zitten; het viel een beetje tegen zeg maar!

Toen ik de volgende dag thuis naar de stempels keek zag ik dat het de verkeerde stempels waren!
Wij wilden graag de prachtige pelgrims stempel, en de officiële sint Jans stempel hebben. niet de gewone parochie stempels.
Een telefoontje naar het secretariaat van de sint Jan leerde dat de pelgrims stempels achter slot en grendel liggen, maar we waren welkom om ze alsnog in het paspoort te krijgen.
Ingrid en ik zijn wederom naar den Bosch getogen voor de juiste mooie stempels, waarna we met een gerust hart maandag de trein instappen richting la Réole, onze plaats van vertrek.

A demain.

Geschreven door Op.weg.Frank.en.Anita