We starten wat later. We durven het eigenlijk niet te zeggen, maar we lopen nog geen 10 km vandaag. We gaan naar "la Souterraine", een wat grotere plaats, waar een schoenmaker is, maar die zal niet open zijn op deze zondag, en de vraag is of hij op maandag open is.

Het ontbijt is lekker, natuurlijk stokbrood met jam, maar Marjorie heeft jam gemaakt van paardenbloemen. Het smaakt als pure honing. Het schijnt een tijdrovend karwei te zijn, jam maken van paardenbloemen. Ook staat er een schaaltje druivenjam.

We gaan op weg, het is niet al te warm, en we hebben de zon in de rug.
Dan komen we Wil tegen. Een Nederlandse, die vanuit Nederland is komen lopen en vandaag de 1000 km grens overgaat. We hebben het gezellig. Als we koffie en een stoel hadden gehad hadden we er nog uren gezeten, maar Wil moet nog veel kilometers lopen. We vereeuwigen Wil met Frank en nemen afscheid.
Later, als wij al lang weer thuis zijn krijg ik een foto opgestuurd via de whats app; Wil voor de Kathedraal van Santiago de Compostella. Ze heeft het gehaald en er dan bijna 3000 km op zitten...

Snel lopen we la Souterraine binnen en ik ben blij dat we er zijn. Mijn benen zijn moe, en ik ben de rugzak even beu. Ik geloof dat de rustdag op het juiste moment komt.
We bellen met Claudine van de herberg. We zijn welkom maar ze is een dagje wandelen en komt om pas19 uur thuis.
Ze vind het prima als we een dagje extra blijven.
We gaan naar de herberg;het zijn voormalige paardenstallen. Een paar zijn verbouwd tot gastenverblijf, de rest is nog in originele staat.
Een mooie tuin met veel appelbomen die in de bloesem staan.
Gaston, de kat, ligt te spinnen in een stoel en ik vind hem niet eng. Hij blijft ook gewoon slapen als ik langsloop...
De deur is open en we mogen de 2 persoons kamer nemen. Wel de rugzakken beneden laten, ze is als de dood voor bedwantsen...
We kunnen mee eten vanavond, maar dat zal zeker niet voor acht uur zijn.
Wat eten de Fransen toch laat! Dat past niet zo in mijn systeem. We gaan steeds hartstikke vroeg naar bed, dan zit dat eten echt in de weg.
Enfin, we stemmen toe, we kunnen niet zelf koken want de winkel is niet open voor boodschappen.

We installeren ons, nemen een douche en gaan het stadje in. We eten een Franse tosti bij het enige restaurantje dat open is. Het stadje is bijna uitgestorven denken we, tot we een rommelmarkt ontdekken achter de kerk. We wandelen eroverheen maar we kunnen niets kopen ivm de rugzak. Dat is best lekker, je wordt niet in de verleiding gebracht karrenvrachten mee te nemen. Op de markt horen we veel Engels praten. Het blijkt dat in dit gebied veel Engelsen wonen.
In de kerk is een hoek voor pelgrims ingericht waar we onze stempel kunnen zetten in ons pelgrims paspoort.
Verderop zien we een prachtige
trompe l'oeil, waarop zelfs een pelgrim afgebeeld.

We gaan terug naar de herberg. Ik hang wat in de hangmat in de tuin, Frank geniet in de zon.
2 andere pelgrims komen aan, Georges en Laure, beide Frans. Ze horen niet bij elkaar

Dan komt Claudine thuis, maakt een praatje met ons en gaat even douchen. Als ze gaat koken ontwaren we een berg groenten. Eindelijk iemand in Frankrijk die snapt dat groenten belangrijk zijn.
We eten met Georges, Claudine eet ook mee, Laure heeft voor zichzelf wat gemaakt. Het eten smaakt ons heerlijk, hoewel zo laat eet ik niet veel.
Georges vertelt ons over een geweldige pelgrimsherberg, waar hij verbleef, gerund door Nederlanders; "le Chemin", de eerste herberg na Vézelay. Ik heb er over gelezen en hoop zo dat wij daar ook een nacht gaan doorbrengen. Dat we inderdaad in dat paradijs terecht gaan komen weet ik dan nog niet. Ook niet dat ik het echt als het Paradijs zal gaan ervaren. Maar daarover later.

Om half elf liggen we in bed. Erg laat voor een pelgrim. Ik slaap heerlijk en wordt pas rond 7 uur wakker van een stortbui op ons dak.
Ik draai me nog eens om, denk aan Georges en Laure die de regen in gaan en ben dankbaar dat we vandaag onze rustdag hebben...

A demain...

Totaal 348,92 km gelopen

Geschreven door Op.weg.Frank.en.Anita