Na een goede nacht staan we iets later op. De restaurantmeneer heeft om 8.30 uur het ontbijt klaar. Wat een kadootje! Vers, warm stokbrood, warme croissants, kaas, mooie ham, aardbeien, druiven en jam. We smullen en verwachten een gepeperde rekening. Dat valt gelukkig mee.
Na uitgebreid afscheid te hebben genomen van beide Franse dames en van vader en zoon gaan we op pad.

Het is een forse afdaling, maar zeker niet eng.
Prachtige uitzichten, heerlijke ochtendzon.
Ik voel me dankbaar dat we dit alles meemaken. Op dit tempo door dit prachtige land.

Als we door een dorpje lopen komt een mevrouw naar buiten, roepend dat we de verkeerde kant op gaan. We leggen haar uit dat wij tegenovergesteld lopen.
Twee fietsende pelgrims zwoegen over het bospad, ze stoppen niet. Wij weten dat hun nog een machtige klim te wachten staat.
Een Nederlandse man komt omhoog gelopen, zweetdruppels op het hoofd.
De temperatuur begint weer op te lopen.

De rugzakken zijn zwaar door al het water dat we meetorsen. Dat moet wel want het is op het heetst weer 27 graden. We lopen een aantal keren fout, de bewegwijzering klopt niet helemaal. Ook de begeleidende app laat ons een beetje heen en weer wandelen. Uiteindelijk lopen we helaas weer veel over het asfalt, wat de gevoelstemperatuur nog warmer maakt.

In Marsac drinken we een kop koffie en gaan uitgebreid in de schaduw van een grote eik lunchen, en een beetje dutten.

Dan weer verder, de bekende laatste loodjes. Weer lopen we verkeerd en ik wordt pissig. Dan denk ik aan de wijze woorden van Riet, en laat de ergernis achter me. De hitte kan ik helaas niet achterlaten.
We zwoegen over het asfalt de laatste kilometers tot we in het stadje zijn.

Ik bel de Engelse mevrouw, eigenaresse van de herberg.
Als we aankomen staat ze te wachten.
We krijgen een fantastische kamer, Engels ingericht, met eigen douche en toilet, en openslaande deuren naar de tuin.
Na de douche gaan we boodschappen doen. En de kerk bekijken. Twee keer komen we de woorden van Nick tegen in het gastenboek van een kerk. Leuk te weten welk gezicht bij de naam hoort.

Frank kookt, verse snijbonen, hamburger en gebakken aardappels. Vooraf vissoep.
We zitten met zessen aan tafel, ieder eet zijn eigen eten. De sfeer is gezellig, de conversatie gaat in het Engels. We hebben goed contact met Engelse Steven, een gepensioneerd psychiatrisch verpleegkundige.

Nu zitten we op een bankje in de tuin. De vogels zingen hun mooiste avondlied. De avondlucht kleurt oranje.
Hoe snel ben je de hitte en de zware rugzak vergeten, als je op zo'n plek mag vertoeven. De mooie momenten met mooie mensen blijven hangen.

Morgen weer een korte route, we moeten zuinig zijn op onszelf en vooral genieten.
Het kost mij wat moeite die handrem aan te trekken, maar Frank zorgt er wel voor dat we ons niet overvragen.

Nog een slaapmutsje en dan roef, onder het Engels dekbed...

A demain. ..

Totaal 326,62 km gelopen

Geschreven door Op.weg.Frank.en.Anita