We hebben redelijk geslapen in het "hok". Dat kwam niet door de kleine ruimte. Ik verbaas me erover dat je je heel snel aanpast. Als je territorium eenmaal duidelijk is heb je al snel ruimte genoeg, niet in de laatste plaats door ons batik kleed; wanneer ik dat eenmaal heb uitgespreid over mijn matras heb ik mijn eigen wereldje. Dat is mijn plek, mijn schone stukje waar ik me veilig voel al staat er een heel leger om mij heen. Dat batik kleedje is tijdens onze reis enorm belangrijk geworden voor mij en het zal bij een volgende reis het eerste zijn wat ik in zal pakken. Ik slaap slecht omdat ik last heb van mijn voeten, mijn hielspoor speelt op na die kilometers vlak terrein, steentjes en kuilen. Frank heeft paracetamol in zijn rugzak, maar hij is net in zijn bovenbed geklommen, ik wil het hem niet aandoen dat hij dat stapelbed weer uit moet klauteren voor mijn paracetamolletje.
Uiteindelijk val ik met mijn oordoppen in, in slaap.

Om 7 uur gaan de eerste pelgrims 2 weg, dan volgen de anderen en hebben wij het rijk alleen. We pakken onze spullen en gaan naar de plaatselijke "tabac" voor koffie en een croissant. Om kwart voor 9 komt de bus naar Bazas.
We hebben besloten dat we vanuit Bazas een stukje gaan "treinen". Van het dichtstbijzijnde station naar Limoges, en daar de pelgrims route weer oppakken.
Gezien de tijd die we voor de totale tocht hebben gaan we het waarschijnlijk niet halen om alles te lopen, het is onze camino en wij besluiten nu dus een stukje met het openbaar vervoer te gaan. Ik vind het wel een lastig besluit, ik wilde zo graag de hele route lopen... Wellicht kunnen we het stuk wat we nu overslaan in de toekomst nog eens gaan lopen. Het is een schrale troost maar ik moet het ermee doen.

We stappen in de bus en vragen een enkeltje. Dan vraagt de chauffeur of de rugzak ook meegaat. Ja natuurlijk, "dan moet u daar ook voor betalen" zegt hij met een stalen gezicht. Ik geloof het niet en begin heel hard te lachen, maar hij lacht niet mee, het is hem ernst. Frank betaalt voor 2 rugzakken, dan moeten we de rugzakken af doen en in het ruim van de bus opbergen.
Ondertussen staat die bus al 10 minuten te hannesen met ons. Van zijn schema klopt niets meer.

Als we eenmaal zitten rijden we naar Bazas, en zien dat het weer wat heuvelachtiger wordt.
Bazas blijkt een mooi stadje, geen leegstand, leuke winkels en een supervriendelijke dame bij de syndicat d'intiative, die ons wegwijs maakt over het stadje en de herberg. Vannacht slapen we in een oude jongens school, met cijferslot.

Als we het bureau van het syndicat d'initiative uitkomen met de plattegrond in de hand, worden we gewenkt door een meneer, we moeten meekomen. Frank en ik voelen ons wat ongemakkelijk. Moeten we met die man meegaan? Wat wil hij eigenlijk. Toch volgen we hem. Hij leidt ons door een poort en we staan op de "remparts", de stadswallen.
Bazas is een oude vesting, katholiek, de basiliek staat binnen de muren. Bij gevaar kwamen mensen van buiten, binnen de muren bescherming zoeken.
De man is er trots op het ons te laten zien. We staan hoog op de stadswallen en kijken over een prachtig dal, beneden de terrastuinen.

Dan vraagt hij wat onze plannen zijn. We stotteren wat, weten het nog niet zeker, maar willen eigenlijk morgen naar een station, en dan naar Perigieux of Limoges. De man pakt mijn plattegrond uit mijn hand, schrijft zijn naam, Régis, erop en een 06 nummer. "bel mij maar als je weet wat je wil, ik breng je dan naar de eerstvolgende stad waar een station is".
We zijn letterlijk sprakeloos. We weten niet wat we moeten zeggen, is ook niet makkelijk in het Frans. We nemen afscheid en beloven dat we het aanbod in overweging nemen.

Later als we aan de koffie zitten hoor ik Guus, onze pelgrimsmentor, in gedachten zeggen; maak gebruik van de mensen die op je pad komen. Dan weten we het zeker, we bellen Régis en maken een afspraak. We hopen dat hij morgen op de afgesproken tijd op het plein staat!

Dan gaan we naar de herberg/school. Beneden een kleine keuken, boven douche toilet en een 4 persoons kamer ( 2 stapelbedden) met haard. Eigenlijk is het best knus.
We zijn met zijn tweeën en dat zal zo blijven, er meldt zich geen mede pelgrim vandaag.

Er is geen wasmachine, maar een wastafel zonder dop... Daar komt het advies van pelgrimsmentor Riet, de universele wasbakdop..., waardoor wij nu een wasje kunnen doen.
In het hele pand is geen waslijntje te vinden, maar... Riet adviseerde ons een waslijntje met kraaltjes mee te nemen, dan heb je ook geen knijpers nodig. Het is nog vroeg, prachtig weer en Frank hangt het waslijntje buiten. Voor we er erg in hebben hangt het wasje te wapperen in de wind en is alles in de middag droog.

De rest van de dag verdoen we met rustig aan verkennen van het stadje, toeristje spelen baardje trimmen en genieten van de zon.
Morgen gaan we naar Langon met Régis als het goed is, dan met de trein naar Bordeaux en dan naar Perigueux. De dag erna waarschijnlijk naar Limoges waar we de route richting Vézelay op kunnen pakken, ons lijf heeft dan even een paar dagen rust gehad.

Direct een lekkere lamsspies eten in de bistro "Le 21 Gourmand", en dan terug naar school...

A demain...

Geschreven door Op.weg.Frank.en.Anita