Opgestaan na een rustige nacht met 3 mannen op 1 kamer.
Het is 2 april, de sterfdag van mama. Ik hoop vandaag ergens een kaars aan te kunnen steken.
We ontbijten in de gezamenlijke keuken, er zijn geen kopjes dus drinken we thee en koffie uit de typisch Franse boules, water maken we warm in de magnetron.

Dan wandelen we naar de Taverne waar we een "echt" koffietje doen, en ik mijn verhaal en foto's de ether in kan sturen. Vanochtend is ons verteld dat er 2 flinke stijgingen in deze etappe zitten. De etappe is kort, maar vandaag halen we de 100 km, en door die hobbels in het traject, zij het ons vergeven dat we niet meer kilometers lopen dan die 14,5.

De uitzichten zijn overweldigend. Waarschijnlijk schrijf ik dat elke dag, maar steeds als ik denk dat we de Pyreneeën achter ons laten duiken ze in alle schoonheid weer op. De zon op de besneeuwde toppen, het is fenomenaal.

Vanochtend hadden we prachtige wolken, zie foto. Zelden dit type gezien. Zogenaamde mammatuswolken, genoemd naar de borsten van de vrouw of de uiers van een koe door de bolvormige uitzakkingen. (jaja, even een wolkenlesje ertussendoor gooien...)
De stijgingen op de route zijn inderdaad stevig maar steeds verharde weg dus geen geschuifel in de modder.
Midden in het bos staat een kapelletje. Iemand heeft er drie kruisjes van steentjes ingelegd. Verderop komt een ouder echtpaar ons tegemoet, rugzakken, hoedje en stokken. Ik weet dan nog niet wat een geweldige prestatie ze hebben neergezet. Hun stijgingen zijn onze afdalingen, en die zijn niet mals. Dan volgt een kloeke Duitse jongeman, hij heeft vannacht gekampeerd, ook hij vind de hellinkjes wat pittig.
We merken dat we steeds beter zo'n stijging aankunnen. Zijn helemaal niet buiten adem als we boven zijn.

We zien veel ezels in de weilanden. Steeds als we ze gezellig toespreken gaan ze op hun rug liggen, de poten hoog in de lucht. Geen idee wat voor rare gevoelens wij bij die lieve ezeltjes oproepen.
Bovenop de tweede heuvel gaat Frank voor het eerst deze reis koffie zetten. Even priegelen hoe dat nou gaat met zo'n mini, lichtgewicht gasbrandertje. Het gaat goed, en de oplosdecafe is lekker.

Als we bijna op de plaats van bestemming zijn, zien we een soort abdij tegen een bosrand aan. Dat blijkt onze pelgrims gîte te zijn. De abdij wordt voor 3 ton gerestaureerd, de buitenkant is klaar, maar binnen is het nog een zooitje. Uiteindelijk is het de bedoeling dat het een pelgrims herberg wordt. Wij verblijven in de tijdelijke gîte bij het naastgelegen restaurant. Per jaar komen hier 12000 pelgrims overnachten!
De bijbehorende kapel is mooi, maar er zijn helaas geen kaarsen, dus mama's kaarsje gaan we morgen aansteken.
Het restaurant is vandaag helaas gesloten, maar de patron maakt vanavond een schoteltje voor ons. Waarschijnlijk salade met ham of zo. Het zal vast lekker zijn.

Als we hebben gedoucht en lekker in de zon zitten komt een vrouw het terrein op gewandeld. Ze loopt als pelgrim alleen haar tocht, maar heeft geloof ik wat te veel van zichzelf gevergd. Ze barst bijna in tranen uit. Het is Eva uit voormalig Oost Duitsland. Als de emotie wat is gezakt komen we tot een aangenaam gesprek. We zijn de enige pelgrims dus dat wordt een rustige avond.
Morgen lopen we naar het stadje Orthez, weer een eigen route die we uitzetten op een gedetailleerde kaart. Best spannend, het is geen "voorgekauwde" route, dus we kunnen geen Jacobs schelpen of roodwitte GR streepjes volgen.
Vanaf Orthez gaan we de "via Lemovicencis" in omgekeerde richting oppakken, en vanaf daar wordt de geel blauwe jacobsschelp onze wegwijzer, in omgekeerde richting, dat wel.

Inmiddels hebben we ons avondmaal gegeten; een schotel waarin een berg bloedworst!! is verwerkt. Had ik misschien toch niet liever salade met ham gehad? We hebben alledrie maar een beetje bloedworst op, maar alles wat erbij zat was erg lekker.

We gaan vroeg onder de wol, om 7 uur loopt de wekker af...

A Demain...
Totaal gelopen: 109,9 kilometer

Geschreven door Op.weg.Frank.en.Anita