Om 7 uur loopt de wekker af. We hebben goed geslapen. Om half 8 staat het ontbijt klaar; stokbrood, jam, honing, cake, kaas, jus d'orange en voor mij, joepie, warme melk.
Nadat we een stempel hebben gekregen en alles hebben betaald, nemen we afscheid en beginnen we aan etappe 2.

Claudine, de mede pelgrim, loopt een stukje met ons op. Aan het einde van de weg ontmoeten we Francesco en Chiara, het jonge stel van gisteren. Met vijven lopen we de eerste paar kilometers, dan waaiert het groepje uiteen. Francesco en Chiara blijven we steeds weer tegenkomen. De route is fenomenaal, continue uitzicht op de besneeuwde toppen van de Pyreneeën. We komen in Bruge en nemen een "deca" in een café bij een zeer sjagerijnige barvrouw. Aan de overkant kopen we brood en een appel. We vervolgen de weg door de landerijen met voortdurend die schilderachtige omgeving die ons begeleidt. In Mifaget vinden we bij de schaapskooi een picknick bank en eten ons appeltje. Ik merk dat ik het erg prettig vind regelmatig die zware rugzak even af te doen.

Ik maak me bezorgd want ik heb gezien dat we fors gaan stijgen de tweede helft van de route. Tot nu valt het mee, maar dan duiken we langs een boerderij een dalletje in. Frank staat even bij een soort wasplaats waar pelgrims steentjes op hebben gelegd. En dan is het echt gedaan met de pret. Ik loop steeds met 1 stok, de andere hangt aan de rugzak, maar met dit hellinkje in het vooruitzicht besluit ik dat ik mijn tweede stok er bij wil hebben. We zigzaggen over een glad bospad 200 meter omhoog. Ik weet nu dat 200 meter de lucht in echt heel veel is. Zwoegend en zwetend kruipen we in versnelling min 3 naar boven. Halverwege zitten Francesco en Chiara uit te rusten, wij huppelen ze voorbij (maar niet heus) ze vrolijk groetend. Maar holy moly, wat een hellinkje, en steeds als je denkt dat je er bent ga je nog verder omhoog. Hier was ik bang voor, vooral dat ik dat niet zou kunnen, wel dus. We zijn best een beetje trots. De laatste kilometers gaan over geasfalteerde wegen en zijn niet al te moeilijk.

In Arudy zoeken we onze overnachtingsplek; het Presbytere. Ik vraag aan een oud mannetje zonder tanden, die op de fiets wil stappen de weg. Het blijkt om de hoek. We wisten niet wat we konden verwachten maar het is de pastorie. We slapen vannacht bij meneer pastoor. Hij doet zelf open. Als we net binnen zijn gaat de bel, en jawel hoor, Francesco en Chiara slapen onder hetzelfde dak. Zij mogen beneden slapen in een ruimte met 5 bedden. Nadat meneer pastoor heeft gevraagd of wij getrouwd zijn mogen we mee naar de tweede verdieping; we krijgen een tweepersoonskamer met de mooie naam Portugal. Op de verdieping is een douche met toilet, en nog 2 andere kamers. Op 1 kamer komen later nog 3 studenten uit de USA.
Meneer pastoor wil graag voor ons koken, maar het wordt dan wel laat want eerst moet hij de mis voordragen om 19 uur. We besluiten om in een restaurant wat te eten. Morgen treffen we iedereen aan de ontbijttafel.
We gaan even een biertje drinken in het dorp, krijgen er een schaal pinda's bij. Het menu ziet er goed uit dus hier komen we straks terug om te eten.

Inmiddels hebben we lekker gedoucht en het wasje hangt te drogen. De kerkklokken luiden dus meneer pastoor is aan het werk. Wij zakken even uit bellen Jean Paul en gaan direct lekker eten.
We verwachten een goede nacht in dit bijzondere gastvrije huis.
A demain...

Totaal gelopen: 48 km

Geschreven door Op.weg.Frank.en.Anita