We slapen heerlijk in de superdeluxe kamer in Perl, na een goede Italiaanse avond maaltijd.
Het ontbijt is voorzien van heerlijke kleine zoete broodjes. Mogen we hebben van onszelf na al die verbrandde calorietjes.
We checken uit en hijsen de rugzak weer op. Het regent en ik laat Frank zien dat ik voor mijn plu geen handjes nodig heb!
We gaan richting Sainte Marguerite, wel ver maar rustig aan en dan halen we het! We hebben broodjes met allerlei graantjes gesmeerd voor onderweg en een banaantje gescoord.
Het eerste stuk flink bergaf richting de Moezel. Dan langs de Moezel, lekker vlak, richting Sierck le Bains. Ondertussen passeren we het drielandenpunt waar een drielanden buiten boekenkast staat. Daarnaast de Eiffeltoren!
In Sierck les Bains drinken we een kop thee in een gezellige Franse kroeg; het zit er al vol. Bij elke nieuwe klant krijg je een hand.

We gaan verder, de weg voert omhoog naar het kasteel. Half op de helling besluiten we het volgende overnachtingsadres te bellen om een plekje reserveren. Dikke vette pech; madame heeft een forse hernia en kan geen gasten ontvangen. Nee er is niets anders te krijgen in het dorp waar, naar later blijkt, maar 20 mensen wonen. We peinzen wat we moeten doen en besluiten door te lopen naar Montenach. Eigenlijk te dichtbij maar misschien is daar wat te vinden. We wandelen door een wonderlijk dal, passeren een overwoekerde ruïne en een brug met kettingen. Dan moeten we de "hanebalken" in, zoals Frank altijd zegt. Nondeju, wat een klim. Hoeveel trappetjes we genomen hebben? Geen idee. De grond is nat, met bladeren en ik ben bang dat ik uitglij op die steile helling met die reuzenrugzak. Ik blijf tegen mezelf zeggen dat ik moet blijven lopen. Niet stilstaan want dan ga ik glijden. Frank loopt/klimt gelukkig achter mij.
Dan zijn we boven en via een wei met een fantastisch uitzicht wandelen we Montenach in. Een goed geconserveerd dorp. We vragen een voorbijganger of er een restaurant is, jazeker, naast het gemeentehuis. We dalen flink af richting de mairie, dan stop een auto naast ons. De voorbijganger van daarnet wijst nog even waar we heen moeten. Jawel, het restaurant is dicht... er komt een meneer naar buiten, de eigenaar, het restaurant is dus dicht. Wel wil hij naar saint marguerite bellen en nogmaals vragen of er een adresje is om te slapen. Niet dus. Hij geeft ons een kaartje van een plaatselijk taxibedrijf. In geval van nood kunnen we de taxi bellen die ons ergens naar een slaapplaats kan brengen. Ach misschien vinden we nog een stal met een os en een ezel...

Uiteindelijk bellen we madame met de hernia nogmaals. Dan blijkt dat er engelen bestaan. Zij gaat ons ontvangen en zorgen dat haar zwager ons naar het volgende dorp 10 km verderop brengt. Daar is een hotel, wij kunnen alvast een kamer boeken via de telefoon.
De weg stijgt en stijgt en stijgt. We eten in een bushokje onze banaan, onderweg kocht ik een klein flesje melk bij de aldi. Dat maken we ook soldaat. Onze schoenen gaan uit en staan even te luchten net als onze voeten.
Dan volgt nog een eindeloze lange kiezelweg door een eindeloos bos. Uiteindelijk arriveren we in Sainte Marguerite. Madame loopt met een kruk. Frank zegt in zijn enthousiasme dat hij verpleegkundige is en moet vervolgens de röntgenfoto' s van de wervelkolom van madame beoordelen.
De zwager meldt zich, wij krijgen een stempel met het jacobsteken in ons paspoort, twee madeleine cakjes in de vorm van een schelp worden in onze hand gedrukt. We nemen afscheid van madame en wensen haar een spoedig herstel. Zwager heeft een piepklein autootje waar ook nog een kinderzitje in zit. Frank wurmt de enorme rugzakken in de achterbak, en ik wurm mezelf op de achterbank ongemakkelijk met 4 wandelstokken. Het is best nog een rit naar het volgende dorp. Tja, nu smokkelen we 10 km op de totale afstand. Maar we hebben een kamer. Een soort Amerikaans motelachtig iets, met buitenkamers en een veranda. Gelukkig is er ook een restaurant want verder is er niets te beleven in, wederom, een ingeslapen gehucht.

We gaan lekker onder een hete douche en hebben de overnachting voor morgen al geregeld. Morgen wordt een klein stukkie lopen; 10 km, maar dat we een slaapplaats hebben is een fijne gedachte; we laten ons niet meer foppen!
Maar dat we Metz gaan halen is bijna zeker.
Voor nu even de teentjes vertroetelen, een beetje tv kijken en vroeg onder de wol. We hebben voor de eerste keer een dekentje in plaats van een dekbed. Wordt een heerlijk ouderwets nachtje...

Tot morgen...

Geschreven door Op.weg.Frank.en.Anita