We hebben vanmorgen om 6.45u even gekeken vanaf het dakterras naar de Himalaya, Annapurna was te zien, de wolken waren wat opgetrokken, dus helder. Het trekt heel vaak snel weer dicht, dus leuk om de grillige toppen van het Himalaya gebergte te zien.

Om 9u vertrokken we naar Bandipur, een klein Newari dorpje tussen Pokhara en Kathmandu, het is maar 2,5u rijden. Rond half 12 zijn we in hotel Old Inn. Een van de meest traditionele Newari huizen van t dorp. Nog heel authentiek en geen kamer hetzelfde, lage plafonds en heel veel hout. Geen airco op de kamer, maar wel een ventilator. Op onze kamer staat er geen, maar dat regelen ze wel even. Er komt een jonge knul aan met één zonder stekker, hij wil hem met de draadjes vastmaken op een stopcontact😳. Dat vindt Marco niet zo'n handig plan, dus maken ze er ff een stekkertje aan vast🤣.

We gaan wat lunchen in een tentje vlakbij. Hotel red rose. De eigenaresse moet even ergens vandaan worden geroepen, en ze geeft aan dat we wel kunnen lunchen. We vragen ons af of ze er veel zin in heeft of dat t bescheidenheid is (ik denk t laatste). De kids willen een chicken burger. Marco en ik een Nepalese thali. Voor de burgers gaat ze nog even op pad voor de broodjes, niets alles heb je op voorraad als je maar af en toe gasten hebt, nietwaar. Het eten is prima, we hebben mooi uitzicht over de groene terrasvormige heuvels en bergen. We zitten op bijna 1000m.

De kids vinden het wel lekker om even een rustdagje te hebben, dus in t hotel hangen zij rond op hun kamer met uiteraard hun📱. Wij zitten beneden en doen een potje '1000-en'.
Het regent pijpenstelen gedurende een goed halfuur. Dan gaat de zon weer schijnen.

Aan t eind van de middag lopen we met zijn vieren een klein rondje in t dorp. Veel mensen hangen rond bij hun huis, koken, maken kip klaar en we zien veel vrouwen lopen met enorme zakken puin. Ze hebben de zak op hun rug en een band om hun hoofd. Het is echt loeizwaar, t zal snel 40 kg zijn wat ze dragen. Ze lopen af en aan, en heel bijzonder 1 man en verder allemaal vrouwen.

We drinken een biertje en fris en eten wat snacks, momo, papad massala en popcorn. Rond 19u wil Nienke naar bed, ze is zo moe (en daardoor een kort lontje). Astrid brengt haar naar t hotel, we vragen wat gekookt water voor een drinkbouillon en daarna gaat Nienke lekker tukken. Met zijn 3-en eten wij nog wat bij een tentje in de straat. Het duurt bijna anderhalf uur voordat we onze bestelling op tafel krijgen. Is ook best lastig, 3 verschillende gerechten, waar ook weer eea voor moet worden ingekocht.

Gedurende dat we zitten te wachten gaan de Newari aan t begin van de straat beginnen met het maken van muziek met trommels en bekkens. Het klinkt de eerste 5 minuten nog wel leuk maar naarmate ze meer onze kant uitkomen zijn we het ritme en vooral het volume wel beu. Wat een k......herrie. We zitten zelfs als ze bij ons restaurant staan 5 min met ons handen op de oren. Ze lopen maar langzaam verder. Ook bij ons hotel staan ze weer tijdje stil, waardoor Nienke weer wakker is. De muziek duurt alles bij elkaar zo'n anderhalf uur. In het hotel horen we dat dit gedurende 2 weken elke avond is, een herdenking en ering van overledenen. Top, dat betekent morgenavond nog een keer. Er is namelijk maar 1 (hoofd)straat(je), waar de restaurantjes zitten.

Geschreven door MarcoAstridSjoerdNienke