We rijden naar Lake Wallowa op een dag dat het er naar uit ziet dat het behoorlijk koud zal worden met zelfs kans op sneeuw. Als we starten met de rit is het dan ook nog niet duidelijk of we ons doel gaan bereiken of genoodzaakt zijn om direct naar ons volgende motel te rijden.
Onderweg valt menige bui en inderdaad ook sneeuw afgewisseld door een lekker zonnetje. Het is vreemd, maar hier kan dat gewoon.
Gedurende de route zien we het Wallowa gebergte geregeld als fantastisch decor aan ons voorbijtrekken. Tot we bij Lake Wallowa aankomen die de hele compositie compleet maakt. Een prachtig uitgestrekt vergezicht gelegen aan een glad, strak en donkerblauw meer. Alleen maar de rust en uitgestrektheid van natuur op z’n mooist, simpelweg genieten en het uitzicht in je opnemen als schilderij om niet meer te vergeten.
We vervolgen onze weg naar het nabijgelegen trail "Chief Joseph" dat we willen gaan wandelen. Het is even aankijken of dit lukt en hoe ver (ivm. Bert’s jicht) maar we zien wel waar het “pad strandt” dan gaan we gewoon weer terug. TomTom heeft wat moeite om de locatie van de trail te vinden maar uiteindelijk beginnen we rond de middag aan onze wandeling.
Als we het gebied binnenrijden dan staat er met koeienletters dat het Bear country is en we deze dieren zeker geen eten moeten geven. Nou ja zeg…als of we dat van plan waren… hoewel…ik loop wel (enigszins bezorgd) achter Bert aan (uiteraard om zijn voet en daarmee uithoudingsvermogen... ;-) ).
Het wordt een beste klim. Een prachtig bospad brengt ons steeds verder om uiteindelijk bij een brug en een krachtig stromend riviertje te brengen. Daarna wordt het toch een stuk steiler en hoger met hier en daar toch wat al te smalle zigzag paadjes langs toch een redelijk diepe diepte. Maar onze inspanning wordt beloond. Een hele mooie hoge waterval en een prachtig uitzicht hoe deze in de diepte wegloopt en ook nogmaals, maar nu van boven af, op het Wallowa meer dat we eerder die ochtend bezocht hadden. De terugtocht is iets lastiger door het rotsachtige oneffen pad maar langzaam maar gestaag zakken we weer af naar beneden.
Geen beren op de weg gezien vandaag. Bert’s voet heeft de wandeling prima doorstaan, we waren er blijkbaar snel genoeg bij met medicatie.
Op weg naar ons volgende motel in Pendleton rijden we door de Blue Moutains. Dat was niet helemaal de bedoeling ivm. de hoogte en mogelijke sneeuw op de weg, maar Tom Tom had dat zo bedacht. Gelukkig was de weg sneeuwvrij en komen we net voor zonsondergang aan in Pendleton.

Geschreven door LetsgotoAmerika2016