Een late start vanmorgen, maar we zijn op weg naar de Badlands. Zoals de naam al doet vermoeden, een desolate plek om te overleven. Zodra we de “Badlands” binnenrijden zien we wat verspreide Bisons. Dus zelfs hier komen ze voor, maar gering in aantal.
Een stuk verder zien we een andere diersoort die we niet eerder gezien hebben. Maar welke diersoort is het? Het is geen antilope of hert, het is geen berggeit, maar klimt met gemak over rotsen.
Het zou dan een dikhoornschaap kunnen zijn, maar hun hoorns zijn daarvoor te klein. De plaatjes van Californische dikhoornschapen lijken wel overeen te komen, maar dat is een paar duizend km uit de buurt. Dit blijft dus nog even ongewis. (@Martien: hiermee heb je je nog niet eerder waargenomen exotisch zoogdier? ... Knipoog…)
Hoe dan ook, ze zijn behendig op de rotsen en een plezier om naar te kijken. Hopelijk komen we in de Rockies (waar we komende dagen naar toe gaan) een informatie centrum tegen die ons kan vertellen welke diersoort dit is.
De badlands zijn “bad” het is er heet en droog. Tussen al die ellende door, zijn er wel groene stukjes waar gras groeit. Ook zijn de rotsformaties heerlijk om naar te kijken. Verschillende aardlagen, en kleurbanden. Het beschrijft de miljoenenjaren oude (vulkanische) geschiedenis van dit gebied en de verschillende klimatologische omstandigheden dier er geweest zijn. Het gebied is ooit bewoond door alligators, dus een stuk natter geweest.
De weersverwachting voor vandaag bevatte (fikse) onweersbuien, de mooie wolkpartijen die hierbij horen geven het uitzicht op de badlands extra dramatiek.
Na de badlands gaan we het Sioux (Lakota) gebied in. Dit gedeelte van de VS is wel heel erg dun bevolkt. We hebben gezorgd voor een volle tank benzine, want hier kun je echt honderd km rijden zonder iets tegen te komen.

We willen Wounded Knee bezoeken. Een memorial vanwege de misdaad die het Amerikaanse leger in 1890 jegens de indianen pleegden. (je weet wel, de hit van Redbone: “We were all wounded, at wounded knee”). Bij Wounded Knee zijn er een paar “native americans” die wel wat willen verdienen aan toeristen. Nou ja, gelijk hebben ze om wat bij te verdienen. Maar… Enerzijds trots op hun afkomst, en anderzijds wat geld verdienen door kraaltjes te verkopen, is typerend voor de spagaat waar deze mensen in zitten. Ze zijn in zekere zin ontheemd in hun eigen land. Ze zetten zich af tegen de Amerikaanse samenleving, bitterheid over hoe ze in het verleden bejegend zijn, maar ook assimilatie met de maatschappij (vooral de jongeren). Je kunt hun omstandigheden ook een beetje vergelijken met de zigeuners in Europa.
Btw. De indiaan die ik bij wounded knee sprak, had ook een heel verhaal over 1973, dat ik niet helemaal goed kon volgen. Er was toen blijkbaar ook een incident geweest, waar hij persoonlijk erg verbolgen over was. Er was blijkbaar een geschil tussen volbloed en halfbloed indianen. Ik moet later nog eens uitzoeken waar hij precies op doelde.
Ook de oude vrouw die de kraaltjes verkocht had een heel verhaal over een meisje dat in haar jeugd “ontvoert was door de blanken”, maar later er achter kwam dat ze Lakota was. Uiteindelijk is zij bij Wounded Knee begraven. Toen we later bij de begraafplaats waren zag ik een graf met de naam “Lost Bird” en ik vermoed dat dit het graf was van dat “verloren meisje”.

Het liep al op het einde van de middag en we moesten daarna nog een motel zien te vinden. De dichtstbijzijnde plaats van enige betekenis ligt een paar honderd kilometer verder (ScottsBluff in Nabraska). Stevig rijden, maar na een halfuurtje zien we dat we regelrecht een enorm grote onweersbui inrijden. Echt zo’n “Discovery Channel” gevaarte, met bliksem en de rest. De foto's kunnen de grootte niet omvatten. Het was een cirkelende supercel, met een zg. "wall cloud" onder de wolken en een instroom band die duidelijk te zien was.
We keken dus al angstvallig rond of we geen tornado zagen ontstaan (wat ook wel kicken zou zijn, maar Linda dacht daar anders over). Gelukkig (en helaas) boog de weg naar een richting die ons naar rustiger weer bracht. Een honderd kilometer verder konden we de “onweersbui” vanuit een ander perspectief bewonderen. Als een prachtig schilderij, maar de grote roterende structuur was van daaruit helaas niet meer te zien.
Eenmaal in Scottsbluff Nebraska, snel een motel gezocht, en toch nog tijd om pindat bij te werken.

Geschreven door LetsgotoAmerika2016