We verlaten het gebied van Glacier en reizen naar het westen, naar het plaatsje Libby (nog steeds in Montana).
De coördinaten voor een wandeling zitten in de TomTom, maar vlak voordat we op de ingestelde bestemming zijn, staat er een bord dat een trail head (startpunt wandeling) aangeeft. Misschien waren de coördinaten niet nauwkeurig? Dus daar geparkeerd en we beginnen te wandelen. Het wordt echter al snel duidelijk dat we op een andere wandelroute lopen dan de bedoeling was.
Wat geeft het. We laten ons dus maar verrassen wat deze trail te bieden heeft.

Het blijkt een oude berg weg te zijn die ruim een eeuw geleden met veel moeite aangelegd is. De eerste weg waarover auto's in dit gebied konden rijden, dus dat was een mijlpaal (dan gaat het over die wankele eerste auto's zoals de Ford T Model). Er zal heel wat lef nodig zijn geweest hier te rijden met zo'n auto met smalle bandjes, de weg is heel smal en de afgrond heel steil! Als er een tegenligger kwam dan moest één van de twee achteruit tot er een breed stukje was waar ze elkaar konden passeren. Hoe dat in de winter ging met sneeuw en ijs, durf je al helemaal niet aan te denken.
Omdat het rijden op deze weg toch wel erg tricky was, werd in 1930 begonnen met de aanleg van een highway die lager door het dal liep (en waarover wij ook met de auto reden).
Toeval of niet, op het eerste stukje van de trail zien we een autowrak op de helling tussen de bomen liggen. :)

Het pad stijgt behoorlijk en we hebben een fraai uitzicht op de Kootenay rivier en de (nieuwe) highway en spoorlijn die er naast loopt. Op een kaartje aan het begin van de trail zagen we dat er een klein meertje in de buurt was, het leek ons leuk om dat als einddoel te kiezen. Een paar Montanezen (Montaniërs?) die we na anderhalf uur lopen tegen komen, vertellen ons dat het zijpaadje naar het meer best steil is, maar op zich te doen is qua afstand.
Wel, dat werd dus flink klimmen en héééél steil, dat we ons afvroegen hoe we ooit weer terug konden komen. Maar ja, het uitzicht werd wel steeds mooier en we bereikten het meertje (Shannon Lake). Terwijl we aan de rand van het meertje zitten, in de veronderstelling dat we alleen op de wereld zijn op dit zeer afgelegen plekje, komt er man met een paar honden aanlopen. Hij had gehoord dat er paar Nederlanders op dit pad liepen, dus kwam hij even langs...
Een alternatieve route terug die minder steil was, zou een hele omweg zijn, dus raadde hij aan een wandelstok te gebruiken voor de steile terugweg. Hij bood ons zelfs zijn eigen (geliefde) wandelstok aan, maar dat wilden we niet aannemen. We hebben voor onszelf een paar oude takken afgebroken. Het was goede raad die hij gaf, de afdaling naar de oude bergweg werd daardoor eenvoudiger (en veiliger) dan we dachten. Weer wat geleerd.

Geen spectaculaire watervallen, maar wel een heerlijke middag.
Vanavond slapen we in Libby en morgen gaan we ons weer aan het plan houden. (denk ik).

Geschreven door LetsgotoAmerika2016