Terwijl Linda in het zwembad van het motel rond spartelt, kan ik deze dag het pindat verslagje schrijven:

Vandaag gaan we vanuit Portland naar het oosten, langs de Columbia rivier. De weg langs deze rivier is buitengewoon mooi, rotswanden en bergen, waar de grote Columbia tussendoor stroomt.
De eerste bestemming is Multnoma falls. En die waterval is indrukwekkend hoor! Het water valt over een klif een enorm eind (165 meter) naar beneden en vervolgens via een tweede waterval (21 meter) in een riviertje die zich uiteindelijk bij de grote rivier voegt. Tussen de eerste en de tweede trap van de waterval is een brug gebouwd. Vandaar uit heb je een prachtig uitzicht op de waterval. Hopelijk vertellen de foto’s in dit opzicht het verhaal. Het pad naar de waterval klimt nog verder omhoog, wat we gevolgd hebben zolang de beenspieren en hoogtevrees het toelieten, en van waaruit we ook een prachtig uitzicht op de Columbia hebben.

Weer beneden afgedaald, krijgen we bij het informatie centrum de tip om de vooral ook de dam in Bonneville te bezoeken (slechts enige mijlen verderop). Enthousiaste mensen daar, die alle aandacht voor je hebben en van alles vertellen over de omgeving. Ook horen we daar dat de weg naar Timberline Lodge op Mount Hood, prima te rijden is. (toen ik de reis plande, was ik bang dat de sneeuw die tocht onmogelijk zou maken). Dus we hebben deze twee bestemmingen voor de boeg deze dag.

Als we aankomen bij de dam in Bonneville, komen we langs een controle post. Waar de agent vraagt of we vuurwapens bij ons hebben. Voor ons een rare vraag, maar zoals we uit de films weten gaat dat in Amerika dus zo. Hij vraagt of hij in de kofferbak mag kijken, en we zeggen uiteraard “yes, ok”. (gaat ie al onze koffers doorzoeken?) Ik stap dus uit om te kijken of ik kan helpen, maar dat is uitdrukkelijk niet de bedoeling. “Stay in your car, please sir”. Hij heeft duidelijk wel een vuurwapen in zijn holster zitten, dus ik stap maar weer in.
De waterkrachtcentrale en de dam is indrukwekkend. Er wordt op deze plaats elektriciteit opgewekt voor een stad zo groot als Seattle. Best pittig dus en dat is goed te zien. Ook hier een informatie centrum waar we persoonlijk heel vriendelijke en uitgebreide toelichting krijgen. Het leuke is dat ze cascades voor de zalm gebouwd hebben zodat deze vissen naar hun paringsgronden kunnen komen (waarna ze het loodje leggen). Tevens worden de zalmen geteld die door deze cascades komen. Er zit daadwerkelijk iemand die als beroep "vissen tellen" heeft. Aan de hand van deze telling worden de vis quota vastgesteld. Voor het publiek zijn er ramen gemaakt zodat je kunt zien wat er onderwater door de cascades zwemt. En ja hoor, naast wat kleiner grut (forel?) zien af en toe een flinke zalm langskomen. Erg leuk.

Nu op weg naar Mount Hood. Een vulkaan die we vanuit Portland al in de verte zagen. Nu gaan we ‘m eens van dichtbij bekijken. Onderweg een hamburger in een klein eettentje gegeten. Alles zo’n beetje in Hillbilly setting, maar goed te eten zeg! En heel wat beter dan wat je bij de mac krijgt. Maar vooral de entourage maakt het helemaal af.

Mount Hood is gewoon prachtig, tijdens de rit zie je de berg steeds dichterbij komen. En hoger uittorenen boven het landschap. De Highway gaat feitelijk over de oost en zuidflank van de vulkaan en we stijgen steeds hoger boven zeeniveau. Uiteindelijk rijden we in een omgeving waar nog sneeuw om ons heen ligt (gelukkig niet op de weg) en komen we aan bij de illustere Timberline Lodge. Prachtig hotel dat als buitensetting voor de film “The Shining” met Jack Nicholson gediend heeft.
Het hotel is van binnen heel erg mooi, dikke houten balken, natuurstenen. Nou ja, kijk de foto’s maar he.

Vandaag overnachten we in “The Dalles”, waar Linda nu net uit het zwembad klimt.

Geschreven door LetsgotoAmerika2016