We doorkruisen Walachije op weg naar Bulgarije. De route leidt ons dwars door Boekarest. Wel, het verkeer in die stad was een ware belevenis die je één keer in je leven moet meemaken (en niet vaker!), met andere woorden: chaotische toestanden.

De grens met Bulgarije wordt gevormd door (ja… dat is ie weer…) de Donau. Een lange brug met in het midden de eigenlijke grens tussen de twee landen.
Het Bulgaarse landschap is verrassend afwisselend, glooiende heuvels, rotsachtige gebied, op sommige plekken misschien vulkanisch van oorsprong. Het is in ieder geval erg veelzijdig, het rijden door Bulgarije verveeld zeker niet.
We gaan naar een plaats van archeologische betekenis. Waar de “Ruiter van Madara” in de rotsen is uitgehouwen. Dit ‘beeldhouwerk’ stamt uit het jaar 700 en is tevens het nationaal symbool van Bulgarije. De zandstenen klif is al een opvallend kenmerk terwijl we er naartoe rijden. Daarna is het een flinke trap opklimmen die leidt naar de rots waar het beeld te zien is.
Het is een kunstwerk: de zegevierende ruiter, begeleid door zijn jachthond en een leeuw aan zijn voeten. Het is de koning “Kahn Tervel”.

Maar er is meer te zien in Madara, met zelfs veel oudere herkomst. We lopen een trail langs grotten, die in sommige gevallen in vroege ijstijden gebruikt werden. We zoeken langs de zandstenen klif en vinden met het nodige geklauter wat ondiepe grotten. Hmm, interessant maar niet indrukwekkend. Maar dan komen we bij veel grotere en diepere grotten, en sporen in de klif waar blijkbaar door mensen aan gewerkt is om (houten) stellingen te bouwen. Dit is te zien aan rechthoekige gaten die in de zandsteen is uitgehakt.

Een stuk verder komen we bij een bijzondere plek. Water druppelt uit de rots, de klif buigt zich hoog boven ons naar voren. De plek heeft een mysterieuze sfeer. Als je geluid maakt en wat roept wordt het versterkt door de wanden van de rots, die ons als een halve koepel omgeeft. Uit de rotswand trinkelt voortdurend water.
Voor de de Thraciers (2500 jaar geleden) was deze plek een heiligdom die toegewijd was aan drie nimfen. En ook voor ons is het goed voorstelbaar waarom ze deze plaats uitkozen, deze plaats heeft een wonderlijke sfeer met het water dat ui de rotswand druppelt, de planten die er daardoor groeien, en het akoestische effect van de rotsen.

We dwalen veel langer dan gepland door dit gebied, en het begint al een beetje donker te worden, dus we zoeken een hotel in een stadje dat dichtbij ligt. Voor de lol kiezen we een hotel met een nogal aparte stijl voor de inrichting en kamers. Het is over the top, maar toch echt wel leuk.

Geschreven door LetsgotoAmerika2016