Het is wel even wennen om in San Francisco met de auto te rijden. De stad is op een heuvelachtig gebied gebouwd en dat is in de straten goed te merken. Het is af en toe even slikken, als je de straat voor je zo steil naar beneden ziet lopen. Dat leidt ook tot het leuke stukje van Lombard street, dat de ‘crooked road’ genoemd wordt. Dat stuk straat was zo steil dat er een slalom in gemaakt moet worden. Het was een belevenis om daar met de auto doorheen te sturen. Linda had aan het begin enige twijfel of het wel verstandig was om dat te doen. Maar we zijn er schadevrij doorgekomen en ook de voetgangers hebben we, volgens mij, niet eens geraakt.
Ook zien we de bekende trams rijden die heen en weer rijden om mensen van boven naar beneden op deze steile en lange straten te brengen. Het doet een beetje nostalgisch aan.
Ook de brandweerauto’s zien er groot en glimmend en prachtig uit, zo leuk om te zien.

Na de auto geparkeerd te hebben, is het op naar de pier(en). Het gevangenis eiland Alcatraz valt meteen al op, het eiland ligt niet eens zo ver van het vaste land. Het is de sterke stroming die moest beletten het eiland (the rock) zwemmend te ontvluchten. De gebouwen van de gevangenis staan er nog, hoewel duidelijk aangetast door de tand des tijds. Dit geldt vooral de villa van de directeur, er is weinig meer over dan de muren.

Aan een pier liggen historische schepen, via een wandeling over een dam hopen we beter zicht op deze schepen en ook de Golden Gate bridge te krijgen. Het is rond het middaguur, de bovenste delen van de pijlers van de Golden Gate steken nog in de bewolking. Dat geeft een mooi plaatje en is tevens een indicatie dat die pijlers behoorlijk hoog zijn. In de baai vliegen geregeld groepen pelikanen langs, die af en toe laag over het water scheren.

Op een van de terrassen langs de diverse pieren zit een straatmuzikant te spelen. Mensen wat een geweldige stem heeft die man. “Desperado”, I did it my way”. En liedjes van Johny Cash en Elvis. Hij zingt het alsof het een lieve lust is. Dat deze man nog niet in de X-factor staat is een raadsel, hij zou het glansrijk winnen.

Aan het dok zijn zowaar een onderzeeër uit de 2de wereld oorlog en een Liberty vrachtschip aangemeerd, heel gaaf om te zien. Doordat we hier zijn gaan kijken belanden we onverwachts bij een museum, waar we ook nog maar even naar binnen wippen. Het “Musée Mécanique” stelt allerlei amusementsapparaten uit het begin van de 20e eeuw ten toon. De apparaten doen me onwillkeurig denken aan het computer game “Bioshock infinate”, dat zich afspeelt in 1912 in een fictioneel Columbia state.

Ook pier 39 staat op het programma, een grote groep zeeleeuwen hebben hun thuis gevonden op vlotten nabij deze pier. Het is lollig om naar het reilen en zeilen van zo’n kolonie te kijken. Gedoe om het beste plekje, soms waggelen ze over elkaar heen wat de beneden buur dan niet echt kan waarderen. (behalve het grote mannetje, die lijkt zich nergens wat van aan te trekken en luiert lekker verder in de zon.
Want, nu het wat later in de middag is, breekt de zon door. Een mooi moment om de Golden Gate bridge in alle glorie van wat dichter bij te gaan bekijken. Het is een mooie en imposante brug, en natuurlijk ook het iconische beeld van San Francisco.

Ons hotel staat dicht bij het vliegveld, dus er komen nogal wat jumbo’s en ander tuig over ons gevlogen. (overigens is het qua geluid niet hinderlijk). Morgen zitten wij weer in één van die dingen.
Snik snik...Zucht...Steun...enz.

Toch wel fijn dat we straks iedereen weer zien ;)

Geschreven door LetsgotoAmerika2016