Wauw, wat een dag. Het merendeel op Pindat heeft Bert tot nog toe geschreven omdat veel van onze bestemmingen hij meer achtergrond info had op archeologisch, -of gecultiveerd gebied. Maar vandaag kruip ik eens in de computer…

Na een goed ontbijt verlaten we Farmington, waar we de afgelopen drie dagen een aantal expedities hebben gedaan. Onze bestemming voor vandaag is Ouray in Colorado. Ik moet eerlijk zeggen dat ik erg op zie tegen vandaag. Een paar dagen geleden zag ik per toeval, op facebook een filmpje over de Million dollar highway (highway 550)... voorbij komen en reageerde erg laconiek : “Ik moet er niet aan denken daarover heen te moeten….” Een smalle weg langs een bijzonder diepe afgrond. Regen en wind en glad. Dat had ik in mijn hoofd. Mijn gesprekspartner, waar we morgen zullen arriveren reageerde: “Nou, ik denk het wel” en ik schrok me een hoedje. BERT HELP!!! Moet je nu kijken…. Helaas, ook Bert bevestigde dat we hier aan moesten geloven. Een beetje Spaans benauwd kreeg ik het wel. Ik heb geen hoogtevrees maar dit was toch wel een happening…. Een ware afgrond naast ons en als het zou regenen of sneeuwen was het helemaal een bizarre toestand. Wat kan een mens toch verbijsterd worden…

Zodra we de grens van New Mexico over zijn zien we al snel het landschap veranderen. Meer bomen, groen gras krijgen steeds meer de overhand. We maken onze eerste stop in Durango. Gelegen aan de Animasriver, die we dan ook veelvuldig oversteken. Een leuke plaats waar je de historische mining/cowboycultuur nog aardig kan terugvinden in de bouw van de diverse huizen in het centrum. Hier wandelen (en shoppen) we wat rond.
Als we vervolgens weer verder rijden begint al snel het bergachtig landschap te verrijzen en wordt het een heerlijk genieten van het uitzicht, dat steeds spectaculairder wordt. Het duurt niet lang of we zien de besneeuwde bergen die we zelfs vanuit Farmington al konden zien in de verte, in volle pracht. Wat een natuurschoon!! Steeds hoger voert onze weg…. En mijn hart begint al sneller te kloppen. Dit is het, waar ik al die weken naar heb uitgekeken. Yehhh!! We zijn weer terug. Wat een schitterend uitzicht. We stoppen verschillende malen om alles wat we zien op ons in te laten werken.

Halverwege komen we in een klein plaatsje Silverton. Een stadje waar je zo Charles Ingells uit “littlehouse on the prairy” zo over straat zou hadden kunnen zien lopen. Geweldig. Helaas ware alle winkeltjes en zo dicht en leek het zelfs wat uitgestorven. Er waren nog net niet van die ruige struikachtig graspollen te zien die door het stadje heen rolden.

We vervolgen dan maar weer onze weg door de bergen. Het gekke is dat, waar ik vooraf inwendig tegen op zag, door alle pracht en grootsheid geen grotere vormen aannam, terwijl dat stuk route nog wel moest komen. Het was net of we er langzaam op voorbereid werden. Maar mogelijk ook dat zonnetje daar een bijdrage in had. Het regende niet en dus zou het misschien niet zo erg zou zijn als op het filmpje.
Ja, het was hoog…en de afgrond naast ons was regelmatig maar al te dichtbij, waardoor ik soms met de camera boven mijn hoofd, mijn koppie voor het dashboard naar beneden boog om maar even niet te hoeven kijken. Maar het uitzicht was zo adembenemend dat dat maar korte ogenblikken waren. Hoge bergen, heel veel sneeuw en spectaculaire uitzichten. Op de bergen waar geen sneeuw lag was de kleurschakering weer heel boeiend.

Ouray, een plaatsje in een vallei midden tussen de bergen. Aangekomen gaan we eerst gezellig een hapje eten, behaaglijk buiten in het zonnetje, biertje en koffie en een broodje. Die lui kunnen geweldige gehaktballen klaarmaken!
Daar we nog te vroeg zijn om in te checken in ons motel gaan we eerst een paar mooie wandelingen maken in de omgeving. Paadje op, laantje af en hup, we zijn in het bos om onze eerste waterval te aanschouwen. Hoog boven ons valt het gesmolten ijswater naar beneden. Hier valt het prima uit te houden. Maar onze wandeltocht is nog niet voorbij. Even later wandelen we aan de andere kant van het stadje naar de Box Canyon fall. We horen al geruime tijd daarvoor het water stromen maar het duurt even voor we de oorzaak gevonden hebben. Om dan de met veel geweld stromende waterval te zien die verborgen zit in de rotsen en alleen via een stalen trap met overhangende rotsen kunnen bereiken. Een spectaculair maar ook bijna mysterieus gezicht. Doordat hij zo diep verscholen zit en de kleurige rotsen er omheen het geluid nog versterken.

Wat een kostelijke rit die ik zo weer over zou doen (mits bij mooi weer dan…) Het was een en al genieten geblazen. Toch ook maar een “Dank U” gebedje naar boven gedaan. En niet in de laatste plaats dat het mooi weer was.

Geschreven door LetsgotoAmerika2016