Slecht geslapen en zeer vroeg wakker begonnen we aan onze dag van vertrek. Lekker zenuwachtig en met genoeg sigaretten en koffie, die hopelijk genoeg energie zou leveren om dit alles aan te kunnen :)
Op het laatste moment toch besloten om een taxi te bespreken en dat was een goeie zet. Het verliep allemaal super vlotjes en arriveerden ruim op tijd op Schiphol.
Helaas...door mijn onbetrouwbare uiterlijk werd ik verkozen om gefouilleerd te worden maar rolde ik ook daar zonder kleerscheuren door heen.
Wat een hectisch gevoel geeft zo'n vertrek toch.
Eindelijk zaten we dan in het vliegtuig en kon de pret beginnen. Leuke service en aanbod aan voedsel en drank. Wel een hele lange zit en eigenlijk best wel gezellig. De steward merkte dat het onze eerste vliegreis was en daarom kregen we ieder onze wings opgespeld.
Door dat het een groot deel van de tocht helder weer was konden we mooie plaatjes vanuit de lucht nemen.
Aangekomen in Seatle was het een heel gedoe om onze weg te vinden door douane en bagagedepot en het vinden van onze koffers. Vervolgens moesten we even zoeken waar precies de bushalte was van de shuttlebus die ons rechtstreeks bij de verhuurder zou brengen. Veel en groot en wat een keus!! een Chrysler 200. Super de luxe met alle ins and outs.
Onze eerste rit door Seatle was een tikkie heftig, alles vliegt en rijdt om je heen en haalt maar links en rechts in, het was dan ook precies in spitsuur. pffffff... en ik ben al zo'n hannes als ik naast iemand zit. Maar Bert heeft zich kranig geweerd en zijn we...ja ja...veilig aangekomen in het hotel.
Na een korte pauze de straat op, misschien ergens een broodje kopen? We kwamen, niet ver van ons motel, in een winkeltje dat er veel belovend uitzag. Maar geen broodjes te zien. We vroegen de eigenaar, of er brood was. Onder een doek onthulde hij zijn "kindjes". Brood dat iedere dag overgevlogen werd uit Duitsland. Ongetwijfeld een delicatesse, maar voor ons was dat eigenlijk helemaal niks. We willen gewoon witte bolletjes of zoiets. De afschuw was op zijn gezicht te lezen: "wit brood is geen brood". Verder had hij alleen nog roggebrood. Tja, dat eten we al vaak zat, we willen gewoon witte bolletjes om wat beleg op te doen. Hoe kunnen wij nou weten dat dit in de US totaal onbekend is. (btw. zijn afschuw voor 'witbrood' is achteraf ook wel te begrijpen, dat soort brood is in de US zoals de broodjes bij de Mac, smakeloos en 100% kunstmatig).
Dus we gaan uiteindelijk maar 'uit eten'. Er zit een leuk tentje in de buurt. Voor het eerst eten in een Amerikaans restaurant en het was Yammie Yammie. (alles oké, behalve de onzekerheid welke tip precies gegeven moet worden, en hoe dat in zijn werk gaat).
Het motto was daarna "op tijd naar bed" maar hoezo op tijd...., het was voor ons gevoel tenslotte al ruim middernacht , maar in Amerika was het pas een uur of 6 's middags.
Gaar maar super leuk.

Geschreven door LetsgotoAmerika2016