Goed uitgerust gaan we op weg naar Cindy Sullivan in het plaatsje Cedaredge. We hebben om 1 uur ’s middags afgesproken daar aan te komen.
Vanuit Rifle gaat de route door rotsachtig gebied. Het is intrigerend wat zich daar mogelijk allemaal afspeelt. Dus Bert stapt op een tamelijk willekeurige plek uit voor een kleine expeditie. Wel voorzichtig lopend, want je weet maar nooit of er een minder aardig beestje ergens verscholen zit. Maar geen slang gezien, wel een hagedis en een wolfspin. De rotsen blijken van een tamelijk zacht soort zandsteen.

Verder loopt de weg door de “Grand Mesa”, een hooggelegen plateau. Dat kunnen we ook goed zien zodra we omhoog gereden zijn. Je kunt ver over een deel van Colorado uit kijken.
De Grand Mesa is een mooi gebied, er zijn vele schilderachtige meertjes. We maken bij een drietal meertjes een stop om even rond te kijken. Het water is zo helder dat we de vissen kunnen zien zwemmen. Bij het laatste meertje is een bever burcht. Terwijl we staan de kijken is er opeens veel beroering in het water. Maar het gaat zo snel dat voordat we goed kunnen zien wat het is, het al weer voorbij is.
Langs de weg zien we regelmatig een soort marmotten. Flinke beestjes, een stuk groter dan de grond eekhoorns die we eerder al veelvuldig tegen kwamen. Ze zijn erg schuw, en constant alert. We kunnen er alleen eentje filmen die op de weg zit, maar die zich direct uit de voeten maakt zodra we er aan komen.

En dan na 16 jaar ontmoeten we Cindy en haar man. Iemand die ik ooit heb leren kennen toen ik wat aan het zoeken was op internet naar bladmuziek van de liedjes van Don Fransisco. Hij bleek een eigen website te hebben waarvan zij de correspondentie verzorgde. Sindsdien is het contact altijd blijven bestaan.
Überhaupt een hele nieuwe ervaring, gezien we nog nooit bij Amerikaanse mensen zelf thuis geweest zijn. Ik was best wat zenuwachtig omdat we elkaar alleen kennen via email en facebook, maar het klikte eigenlijk meteen. Cindy, een lieve, gezellige vrouw met een warm hart, die al heel wat heeft meegemaakt in haar leven. En met veel animo vertelt over haar kinderen en kleinkinderen en natuurlijk Wally, haar hondje.
Wat een warm welkom. Gezellig gepraat en wat herinneringen opgehaald. Ze had ons een heerlijke lunch bereid (als contrast voor de vele hamburgers) en dronken daarna nog een bakkie. Scott, haar man liet ons zijn collectie aan houtkunstwerken zien. Prachtig in hout getekende platen van adelaars tot bomen of landschappen. Hij was tot kunstenaar van de maand benoemd. Het was kort, te kort eigenlijk…na zo veel jaar maar helaas moesten we toch uiteindelijk weer verder. Ik hoop werkelijk dat we dit nog eens over kunnen doen.

We overnachten in de tamelijk grote plaats “Grand Junction”. De omgeving wordt steeds meer woestijnachtig, de temperatuur rond de 30 graden. Morgen zullen we Utah binnenrijden, Cindy en haar man Scott, waarschuwen al voor de hitte die we waarschijnlijk tegemoet gaan “it’s the dessert, make use of the morning and the evening”. Daar geen groen Colorado meer.

Geschreven door LetsgotoAmerika2016