Aan het begin van deze reis had ik nog geen idee van wat me te wachten stond. Ik had wel een routebeschrijving (meermaals ;) ) van Bert gekregen en ook vluchtig doorgelezen maar ja…
dat is op papier, en zei me nog niet zo veel. We zouden naar Amerika gaan en dat was voor mij al een heel aanlokkelijk gegeven. Het stijgt mijn verwachtingen ver te boven.
Wat is het mooi. Elke plek heeft z’n eigen specifieke karakteristieken, eigenaardigheden en vergezichten. Elke keer verbaast het me weer in wat voor wereld we nu weer ineens terecht zijn gekomen.
In een woord: “awesome”, meer dan overweldigend. Ook vandaag vormt hier op geen uitzondering.

“Crater lake”. Fenomenaal! Wat een uitzicht.
Vanmorgen dacht ik, we gaan een zelfde soort krater bekijken als gister maar dan weer efkes anders. Droog, zwart, mooi, woest enz. Het zou prachtig mooi weer worden dus…de korte broek aan. Hoewel Bert wel verteld had dat de wegen mogelijk zouden zijn afgesloten omdat er sneeuw zou kunnen liggen. Maar goed, we zijn wel vaker sneeuw onderweg tegen gekomen met name in de verte….dus niet verder aan gedacht. (sommige informatie geeft Bert dan weer net niet door ;)
Zat ik er even ver naast.
De hoogte van de berg sneeuw naast de weg werd al hoger. En uiteindelijk boven aan de top....viel mijn mond zachtjes gezegd open van verbazing. Toch nog maar snel even omgekleed...tikkie koud, hoewel dat later op de ochtend een stukken beter werd.

Wat een (nogmaals) AWESOME uitzicht. Een krater?? Ja, maar deze krater heeft zich gevuld met water en zo is een enorm meer ontstaan. Een meer dat zo in en in intens blauw is. De rotsen en bergen die er omheen staan weerkaatsen hun pracht en praal in het water af. Het meer is volledig omheind door de restant aan rotsen die de bergtop ooit vormden.
Honderden duizenden jaren geleden is deze vulkaan ontploft. Voorheen was dit een hoge berg en de krater is wat er is over gebleven.
Echt zo’n plaatje van 3000 stukjes legpuzzel bij Bart Smit en die je dan weer niet koopt, omdat het er toch wat nep en te mooi om waar te zijn uitziet: De compositie is te perfect, het water kan niet zó blauw zijn.
Maar zie hier...Crater Lake, zulke plaatsen bestaat dus echt!

Als we verder rijden picknicken we nog even ergens op een mooi plekje langs de weg. Ook is daar een imposante snel stromende rivier te zien.
Met grote kracht stuwt het water van de Roque rivier zich door de nauwe doorgang heen. Deze geul was oorspronkelijk een lavabuis, net zoals die waar we gisteren doorheen hebben gelopen. Alleen de zijwand staat nog, waardoor het water niet links of rechts weg kan. De kracht van het water wordt daardoor geconcentreerd op een relatief smalle doorgang. Het plafond van de lavabuis is ingestort en het water dendert met geweld over de rotsen die het restant daarvan zijn.

Kortom, het was weer een belevenis op zich vandaag.
Ik ben benieuwd wat morgen brengt ;)
Oh ja, de vogel, dat is een Jaybird. ik heb hem gedoopt tot : Jack Sparrow ;) (film: Pirates of the Caribbean) Hij was ook wat lastig te pakken te krijgen.

Geschreven door LetsgotoAmerika2016