Weer een beetje uitgerust verlaten we Bend in zuidelijke richting. In de ochtend komen we aan bij de Newberry National Volcanic Monument. Een van de vrijwilligers in het information centrum legt uit dat dit de op één na grootste vulkaan van de US is. Hoewel geen hoge opvallende berg, zoals de omringende vulkanen, maar deze is ondergronds enorm groot. Zelfs de stad Bend (op ruim 30km afstand) ligt feitelijk op een deel van deze vulkaan. De vulkaan is ook actief, er zijn heet water bronnen in de omgeving te vinden.
Rondom de hoofdkrater (mount Paulina), liggen in het omliggende landschap tientallen kleine vulkaantjes die feitelijk allemaal tot de Newberry vulkaan behoren. Met de auto kunnen we op één van die vulkaantjes naar boven rijden. Vandaar uit hebben we een prachtig zicht in de krater en over de verre omgeving. We zien in de verte Bend liggen, en ja hoor, in de buitenwijken van Bend is ook zo’n vulkaantje te zien, zoals die waar wij op staan. Wat nog meer opvalt is de verwoesting die “ons vulkaantje” heeft aangericht toen deze duizendenjaren geleden uitbarstte. Het landschap om ons heen is gevuld met zwart geblakerde lava rotsen. Tot waar de lava gestroomd heeft is duidelijk te herkennen: zwarte rots, daarachter ligt scherp afgebakend de groene bosgrens.
We lopen een trail door dit desolate landschap, het is alsof je in Mordor rondloopt. Slechts hier en daar verspreid een enkel armetierig boompje of verdwaalde struik, die de barre omstandigheden tussen de lavabrokken kunnen overleven. Verder alleen maar dikke laag donkere lava rotsen zover je kunt kijken, sommige zijn zo groot als een vrachtauto. Die laatsten zijn ooit vurige brokken gesteente geweest, die door de vulkaan de lucht in zijn geworpen en her en der zijn neergestort. Wat een extreem landschap om doorheen te lopen!
De uitbarsting heeft ook de loop van een nabij gelegen rivier veranderd. De lava heeft een barrière opgeworpen waardoor het water niet zomaar verder kon. Hierdoor is een rustig kabbelende stroom veranderd in een woeste rivier, met aan de ene oever de zwarte levenloze lavarots en aan de andere oever het groene bos. Met dank aan de vulkaan, want het resultaat is prachtig om te zien. Het wilde water bruist en kolkt over een afstand van vele honderden meters. Zolang onze benen het volhouden volgen we de loop water. En we moeten nog wat in reserve houden voor het laatste bezoek aan deze omgeving: De lava buis.

Dit is een onderaardse lavagang van meer dan een kilometer lang. Bij de ingang is een lantaarn te huur en daarna mag je het verder zelf uitzoeken in de onderwereld. Het donkere gat waar een trap in afdaalt ziet er mysterieus en ietwat onheilspellend uit. Al naar een meter of vijf is de temperatuur merkbaar aan het dalen, in de lavabuis is het een graad of 4, ongeacht wat de buiten temperatuur is. De diameter van de buis is ongeveer vijftien meter. Naarmate we verder van de ingang afkomen merken we hoe donker het hier is. Alleen in de directe straal van de lantaarn is iets te ontwaren, alles daarbuiten blijft donker. De rotswand van de buis zijn glanzend van water en soms slijmachtig. Op sommige plekken zijn stukken van de wand deels ingestort waardoor er een wirwar aan rotsblokken aan een zijkant van de gang ligt.
Het is doodstil, alleen af en toe is een drup water te horen die, ergens in de duisternis om ons heen, naar beneden valt. Foto’s maken of filmen is erg lastig, zelfs met het licht van de lantaarn is slechts tot een afstand van één tot twee meter iets zichtbaar te krijgen. Het lijkt wel of het licht opgeslurpt wordt in deze duisternis. Als we de lamp even uitdoen is het zwart, echt volkomen zwart. De ondergrond is eerst rotsachtig (en dat behoorlijk lastig in het donker), later wordt het zanderig en makkelijker te lopen. Wel een beetje creepy, maar heel leuk dat we dit meegemaakt hebben.
In Klamath Falls staat ons volgend motel. Een stevig eindje rijden (240 km) over highway 97, maar we zijn dan goed gepositioneerd voor het laatste deel van de vulkanische avonturen: Crater Lake.

Geschreven door LetsgotoAmerika2016