Vandaag verlaten we de Columbia rivier en gaan het binnenland in. Dit is dunbevolkt gebied, waar je gsm bereik wel kunt vergeten. We volgen een weg die door de pioniers in de negentiende eeuw gebruikt werd om het westen te ontsluiten. Inmiddels ligt er gelukkig wel asfalt op de weg.

Het eerste deel gaat over glooiende groene heuvels, waar om de 3 km een boerderij staat. Zodra we op een heuveltop komen zien we in de verte nog steeds Mount Hood. In een agrarisch dorp houden we even een pauze, waar Linda verrukt raakt van de irissen die in de tuin groeien van een indiaan cq. native American (hij runt een frisdrank/kristallen/kaarten-shop).

Allengs wordt het landschap droger en veranderd het in een prairie. Hier en daar zien we een dust-devil, een kleine tornado die zand en stof omhoog laat cirkelen. Steden zijn hier niet, alleen heel af en toe een gehucht. We stoppen in één daarvan om even uit te rusten, en het lijkt wel een beetje alsof we in een western film beland zijn. Een groot deel van de boel van de eerste pioniers staat hier nog steeds. Niet als toeristische attractie, maar wellicht uit een soort historisch besef, en het is allemaal gewoon in gebruik. De post office is open, in iets wat ooit de saloon was, kun je ijsjes en frisdrank kopen. Super leuk omdat het geen nep is (behalve dan een bankje met twee houten cowboys er op).

De route wordt daarna berg en rotsachtig. De rit is op papier/Tomtom slechts een paar honderd kilometer, maar in de praktijk is dit toch een hele tour. De weg kronkelt als een wilde van links naar rechts, boven en beneden. De gemiddelde snelheid die we halen zal niet meer dan 45 km/uur zijn of zo. Maar dit geeft ook de gelegenheid om het landschap te bewonderen. Auto’s komen we nauwelijks nog tegen, het voelt soms aan alsof we de enige mensen zijn in dit enorme gebied. Het is een soort steppe/woestijnachtige omgeving. Prachtige rotsformaties die de Pallisades genoemd worden. De rotsen lijken wel kasteelmuren met torens en kantelen.
We komen aan bij ons eigenlijke doel vandaag: fossielen zoeken in de “John Days Fossil Beds”. Een wandel paadje (ong. veertig centimeter breed) is onze leidraad omhoog, richting een deel van de Pallisades. In verscheidene rotsen vinden we fossiele afdrukken van verschillende soorten bladeren, takken en bomen. Dit gebied was vele miljoenen jaren geleden een subtropisch regenwoud, waar een vulkaan plots een einde aan heeft gemaakt. De as van de vulkaan is nu gesteente en de planten van het woud zijn terug te vinden als fossielen. Het valt in eerste instantie niet mee de fossielen te vinden, maar allengs krijgen we er handigheid in ze te herkennen en zien we er tig om ons heen.

Tenslotte naar het dichtstbijzijnde gehucht met motel (dwz. 168 inwoners, 45 km verderop). Een heel gezellig motel, met een veranda, waar we ’s avonds onder zitten en de krekels horen. Koud biertje erbij, ah… heerlijk met de voetjes omhoog.

Geschreven door LetsgotoAmerika2016