Vandaag gaan we vanuit Forks eerst naar Cape Flattery, het uiterste puntje van de VS (excl. Alaska en Hawai). Dit ligt in het Makah Indianen reservaat. De weg er naar toe is al een belevenis op zich, we rijden langs een zeestraat die tussen de VS en Canada ligt. Links een rotswand, rechts de zee. Het strand is bezaaid met rotsblokken, aan de overkant zien we de bergen van Canada. Terwijl we deze route rijden heet T-Mobile ons per SMS alvast welkom in Canada :) Af en toe stoppen we om het uitzicht te bewonderen of even langs de kust te lopen.
We komen aan bij het standje Neah Bay in het Makah reservaat, waar we een permit kopen om in dit gebied te mogen wandelen. (een jaar geldig, dus als iemand een nog een permit nodig heeft…) Het is eenvoudig de route naar Cape Flattery te vinden (hoewel TomTom er anders over denkt, is er maar één verharde weg).

Na een stevige wandeling komen we bij de Cape en het is a-dem-be-ne-mend wat we daar zien! De kracht van de grote oceaan die zich meet met de weerstand van harde rotsen en kliffen. Echt overdonderend, superlatieven schieten te kort om dit schouwspel te beschrijven. Het is zo enorm indrukwekkend wat we zien. Zowel schoonheid van de blauwe lucht, zee en rotsen, als de kracht van de woeste golven, wit schuimend die op de rotsen inbeuken. Ik heb niet eerder zo versteld gestaan van een uitzicht als dit teweeg brengt.
Foto’s of film benaderen slechts een klein beetje wat je werkelijk ziet en ervaart. Wat is dit prachtig, ik denk niet dat dit schouwspel nog te overtreffen is.

Uit het niets zien we in de verte dat gene vliegen wat ik altijd in het wild had willen zien: Een adelaar. Lang zwierde hij boven ons maar tegen de tijd dat we de camera te pakken hadden, te ver weg om te fotograferen helaas. Maar waarachtig op de terugtocht van een spectaculair, mega, awesome view op Cape Flattery zien we zowaar boven de weg niet meer als een meter of 20 afstand of zo…een stuk of drie arenden over de weg heen scheren. We konden onze ogen niet geloven, zo dichtbij. Wat een traktatie. Wouw… net alsof ze krijgertje speelden. Geen camera gepakt…gewoon genieten.

In de middag gaan we op weg naar ons tweede doel van deze dag: de Sol Duc Falls. Dit ligt diep in het Olypic Forrest, dus het vergt de nodige mijlen rijden om daar te komen. Op het einde een kleine mijl te voet, wat natuurlijk de inmiddels pijnlijke benen behoorlijk op de proef stelt, want vlak is het niet. Eerst komen we bij een heel lievelijke waterval, een beetje fee-achtig. Langs diverse paadjes stroomt het water naar beneden. Een stuk verderop komen we bij de boze aard van het water. In drie kolkende stromen smakt het water met veel geweld naar beneden. We staan er met onze neus letterlijk bovenop. Het omhoogspattende water maakt een regenboog in het zonlicht. We kunnen niet te lang blijven staan zonder drijfnat te worden. De stroom water perst zich daarna door een nauwe kloof, om daarna een woest stormende rivier te worden waar zalm in de herfst tegen op moeten springen om bij hun parings gronden te komen.

Moedersdag in de U.S.A. is een ware “happening”. Wild vreemde mensen die je een “happy mother’sday” wensen. Mensen die je passeren terwijl je gewoon aan het wandelen bent bij Sol Duc Falls. In de gesprekken in de winkel hoor je het langs komen wanneer je evenmin de plaatselijke benzinepomp annex buurtwinkel gaat tanken en een broodje halen. Families trekken er gezellig op uit om na een mooie wandeling met elkaar te gaan picknicken. Heel anders dan in Nederland. Waar de kruitvatreclames je om de oren vliegen zodat je maar het lekkerste luchtje koopt. En het in de gesprekken er over op het werk meer langs komt als een “verplicht” ouderlijk bezoekje. Het lijkt hier gewoon veel meer charme te hebben.

Verder over de flora en fauna: eigenwijze spreeuwachtige vogeltjes die op hekjes zitten om hun territorium te claimen. Ze zijn zo druk bezig met hun territorium dat ze mensen voor lief nemen. Een iriserend blauw vogeltje met een kuifje, prachtige kleur, ik heb geen idee wat voor soort het is. In het regenwoud zagen we een duizendpoot, met de omvang van een grote rups. Een prachtige roze bloem, met bladeren die lijken op die van hosta’s. Maar ja, mooiste zijn die naaldbomen hier: majestueus, enorm in omvang en leeftijd. Ze dwingen respect af voor de sterveling, die door deze oerbossen loopt.

Mount Olympus laat tijdens het rijden naar Sol Duc Falls zich een paar keer zien. Tussen de vele andere bergen, groen, hoog en statig zie je in eens een prachtig brede besneeuwde bergtop afsteken, een werkelijk majestueus gezicht. Maar ja…het volgende moment ben je een paar meter verder en is het zicht weer ontnomen en verscholen tussen de bergen en de enorme woudreuzen. Zij laat zich duidelijk niet zomaar op de foto zetten ;) Uiteindelijk toch maar een ansichtkaart gekocht want ja...dit beeld wil ik toch wel vasthouden.
Al met al weer een prachtige onvergetelijke dag. We komen moe thuis maar ohhh wat een dag. Morgen op weg naar het zuiden. We verlaten de prachtige staat Washington en gaan de staat Oregon onveilig maken ;)

Geschreven door LetsgotoAmerika2016