Afscheid nemen
Italië, Pacengo di Lazise
De laatste dag samen!
Vandaag geen programma, een relaxdagje en het is nog steeds stralend weer, wat zal ik dát gaan missen!
Beetje geluierd, straks gaan we fietsen in de buurt.
We fietsen langs het meer, over een fietspad zowaar, maar dat blijkt maar een klein stukje te zijn, het pad houdt al snel op en we moeten verder met de fiets aan de hand door het rulle zand, over een jachtwerf en weer een stuk lopen. Vlakbij Lazise kunnen we weer op de fiets stappen. Even buiten het dorpje kunnen we de fiets stallen, er zijn zelfs rekken. We zetten de fietsen maar aan elkaar vast, voor de zekerheid.
Wat een drukte, je kan bijna over de hoofden lopen, ja, het is tenslotte zondag, dus ook veel Italianen trekken er op uit. Echt een toeristisch dorpje, veel terrasjes en winkeltjes. Ik vind het wel gezellig. We strijken neer op een terras voor een heerlijke cappuccino mét een stukje tiramisu, mmmmm. Zoals we inmiddels gewend zijn, is bediend worden ook hier geen gewoon goed, wachten, roepen, hand opsteken en nog meer wachten, ik sta maar even op en dat helpt, een zeer onvriendelijke ober neemt de bestelling op. Ook het afrekenen gaat op dezelfde manier, ik zeg "zullen we gewoon gaan, kijken hoe snel ze dan komen :-)" maar het belieft meneer om met de rekening te komen, nou ja rekening, een bedrag op de pinautomaat, dus de rekening gevraagd, oef wat keek hij lelijk, maar dat kan ik beter :-) :-) dus daar kwam het bonnetje. We lopen nog wat rond door de smalle straatjes en komen Adje en Jo tegen. Adje heeft de route terug aangepast en we sluiten aan, wat ons een mooie route door de wijnvelden brengt en natuurlijk altijd gezelligheid met onze brabo's!
Na de lunch gaan Marianne en ik zwemmen en een uurtje zonnen bij het meer, zalig. Naspoelen in het zwembad en een paar baantjes zwemmen, douchen en even bijkomen voor het laatste praatje van Piet. Tijd om om te kleden voor het afscheidsdiner in het restaurant van de camping. Alle dames in jurk, zelfs ik :-).
Op het terras van het restaurant hebben we een mooie plek, zelfs met een schitterende zonsondergang en het eten was top, cappuccino en een glaasje limoncello toe en dan is het tijd om elkaar gedag te zeggen.
Piet heeft daar iets voor bedacht, hij en Joke gaan staan en diegene die gedag zegt sluit aan. Veel zoenen, knuffels, fijne woorden en een paar traantjes, de andere gasten op het terras kijken hun ogen uit, wat een rare Hollanders!
Tja, het zit erop, 22 intensieve dagen met elkaar, hebben gemaakt dat we een klein beetje familie zijn geworden, de NKC familie. Natuurlijk met de één heb ik meer dan met de ander, maar een hechte en gezellige groep waren we zeker!
Met een enkele uitzondering voor mij (en ook diverse anderen) (het was voor mij al duidelijk in Kinderdijk), werd gedurende de reis én vanavond wéér overduidelijk bevestigd. Al met al een reis die ik niet snel zal vergeten en waar ik lieve vrienden aan heb overgehouden.
"We zijn er bijna" is geworden "ik was er"!! De souvenirs voor mijn plankje, maken het ook weer een klein beetje tastbaar.
Morgen alléén verder, dat zal best een beetje lastig zijn. Ik ga waarschijnlijk tegen mezelf en mijn busje praten ;-)
Tot morgen in Pescheira.
Vandaag geen programma, een relaxdagje en het is nog steeds stralend weer, wat zal ik dát gaan missen!
Beetje geluierd, straks gaan we fietsen in de buurt.
We fietsen langs het meer, over een fietspad zowaar, maar dat blijkt maar een klein stukje te zijn, het pad houdt al snel op en we moeten verder met de fiets aan de hand door het rulle zand, over een jachtwerf en weer een stuk lopen. Vlakbij Lazise kunnen we weer op de fiets stappen. Even buiten het dorpje kunnen we de fiets stallen, er zijn zelfs rekken. We zetten de fietsen maar aan elkaar vast, voor de zekerheid.
Wat een drukte, je kan bijna over de hoofden lopen, ja, het is tenslotte zondag, dus ook veel Italianen trekken er op uit. Echt een toeristisch dorpje, veel terrasjes en winkeltjes. Ik vind het wel gezellig. We strijken neer op een terras voor een heerlijke cappuccino mét een stukje tiramisu, mmmmm. Zoals we inmiddels gewend zijn, is bediend worden ook hier geen gewoon goed, wachten, roepen, hand opsteken en nog meer wachten, ik sta maar even op en dat helpt, een zeer onvriendelijke ober neemt de bestelling op. Ook het afrekenen gaat op dezelfde manier, ik zeg "zullen we gewoon gaan, kijken hoe snel ze dan komen :-)" maar het belieft meneer om met de rekening te komen, nou ja rekening, een bedrag op de pinautomaat, dus de rekening gevraagd, oef wat keek hij lelijk, maar dat kan ik beter :-) :-) dus daar kwam het bonnetje. We lopen nog wat rond door de smalle straatjes en komen Adje en Jo tegen. Adje heeft de route terug aangepast en we sluiten aan, wat ons een mooie route door de wijnvelden brengt en natuurlijk altijd gezelligheid met onze brabo's!
Na de lunch gaan Marianne en ik zwemmen en een uurtje zonnen bij het meer, zalig. Naspoelen in het zwembad en een paar baantjes zwemmen, douchen en even bijkomen voor het laatste praatje van Piet. Tijd om om te kleden voor het afscheidsdiner in het restaurant van de camping. Alle dames in jurk, zelfs ik :-).
Op het terras van het restaurant hebben we een mooie plek, zelfs met een schitterende zonsondergang en het eten was top, cappuccino en een glaasje limoncello toe en dan is het tijd om elkaar gedag te zeggen.
Piet heeft daar iets voor bedacht, hij en Joke gaan staan en diegene die gedag zegt sluit aan. Veel zoenen, knuffels, fijne woorden en een paar traantjes, de andere gasten op het terras kijken hun ogen uit, wat een rare Hollanders!
Tja, het zit erop, 22 intensieve dagen met elkaar, hebben gemaakt dat we een klein beetje familie zijn geworden, de NKC familie. Natuurlijk met de één heb ik meer dan met de ander, maar een hechte en gezellige groep waren we zeker!
Met een enkele uitzondering voor mij (en ook diverse anderen) (het was voor mij al duidelijk in Kinderdijk), werd gedurende de reis én vanavond wéér overduidelijk bevestigd. Al met al een reis die ik niet snel zal vergeten en waar ik lieve vrienden aan heb overgehouden.
"We zijn er bijna" is geworden "ik was er"!! De souvenirs voor mijn plankje, maken het ook weer een klein beetje tastbaar.
Morgen alléén verder, dat zal best een beetje lastig zijn. Ik ga waarschijnlijk tegen mezelf en mijn busje praten ;-)
Tot morgen in Pescheira.
Geschreven door Ivie74
Geen reacties bij dit reisverslag
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
