Vanochtend om 6.00u op. Ik heb het koud gehad vannacht en onrustig geslapen. Ben er zelfs uit geweest om een extra slaapzak te pakken. We toeteren de vrachtwagen van de groep aan de kant en gaan op pad. We hebben vandaag een flinke rit voor de boeg. De weg is goed maar we moeten steeds afremmen voor drempels bij dorpjes. We gaan de Luangwa rivier over met een hangbrug. Er staat een stopteken; er mag maar één voertuig tegelijk overheen. Er komt een groepje kinderen aan bet raam staan die besjes willen verkopen. Ze vinden mijn bril wel interessant en de kaart die ik op schoot heb. Ik maak flauwekul met ze door scheel te kijken en vis Dotty na te doen. Ze proberen scheel terug te kijken maar het lukt niet. Ik maak een foto door het raam en laat het hun zien, hilariteit alom. 😂
Bij een politie checkpoint bij Chongwe maakt de agent even een praatje over waar we naar toe gaan. Volgens hem is via Lusaka (ons plan) te ver om en is de weg heel slecht. Hij adviseert een weg binnendoor. Die had ik al gezien op de kaart maar dat gaat over in een stippelweg...... We passeren een tolstation. De dame vraagt naar een bewijs van betaling dat we aan de grens zouden moeten hebben gekocht à 20 dollar. Koen herinnert zich dat de douane beambte aan de grens zei dat je tol gewoon onderweg betaalt. Volgens de dame moet je dan telkens weer tol betalen en met dat bewijs niet. Ze gaat het voor ons regelen. We parkeren aan de kant en ik zie haar twee keer de tolweg over en weer dribbelen.
Vlak na de tolweg draaien we van de grote weg af. Het asfalt is perfect. Dan komen we bij een kruising waar we even stilstaan en dubbelchecken of we de goeie kant op gaan. Een oudere man met een fiets komt even helpen. Hij vertelt dat de weg eerst asfalt is en later niet meer. ‘You just go strrraight! Ik lees op iOverlander dat het een pittige weg is. Als we eenmaal van het asfalt af zijn en de weg door de bergen begint te lopen, wordt de weg steeds pittiger. De weg wordt smaller, de gaten en sleuven worden steeds groter, de heuvels worden steiler. Kortom lastig..... Ik stap een aantal keren uit om vooruit te lopen om te kijken hoe het verloop van de weg is en welke lijn we het beste kunnen kiezen. Één keer moet Koen een korte draai over een gleuf heen maken en direct daarna steil omhoog. Door de vaart stuitert de auto naar rechts en Koen kan hem maar net op de weg houden. Pffff, hopen maar dat het niet gekker wordt dan dit, want dan zitten we vast en er is hier helemaal niemand. Niet aan denken, niet aan denken.... Op een gegeven moment zien we dat we zo ongeveer op het hoogste punt zijn. Nog een paar keer een stukje steil omhoog, nog een paar lastige passages naar beneden en dan is het weer een ‘gewone’ onverharde weg en kunnen we weer ademhalen. Er wonen ook weer mensen en we passeren zelfs een enorm graanveld dat uitgerust is met een professioneel irrigatiesysteem. Graan zo ver als we kunnen kijken.
Vanaf de tweebaans gravelweg is het niet meer zo ver en tegen de schemering komen we bij Mukuyu campsite aan. We worden welkom geheten door zo ongeveer het hele personeel. Iedereen komt zich voorstellen. We voelen ons meteen thuis. De campingeigenaar is een local. Hij heeft er een prachtige plek van gemaakt. Er komt meteen iemand water naar onze plek brengen (rivierwater) en weer iemand anders komt een kampvuur maken. We hebben het toilet en de douche voor onszelf aangezien we de enige kampeerders zijn. Er komt een bakje water en een handdoek klaar te liggen bij bet sanitair. ‘s Avonds eten we aan het water lekker kip in het restaurantje. Denk dat we goed slapen vannacht!

Geschreven door Githa.op.reis