Woensdag 3 mei: Reis van Chobe naar de Moremi; een lange dag in de auto

Vandaag reizen we van Chobe National Park naar Moremi Game Reserve in het oostelijk deel van de Okavanga delta. We vertrekken op tijd want we hebben een lange reis voor de boeg. Bij de ingang van Chobe National Park worden we getipt door een Frans gezin dat er 2 luipaarden gezien zijn bij de rotstekeningen. Op weg erheen zien we een mooie schildpad. Pim tilt hem op zodat we hem goed kunnen zien. We circelen ongeveer een uur rond om de luipaarden te vinden, maar helaas. Er zijn inmiddels ook al mensen onderaan het pad naar de rotstekeningen gestopt om er naar toe te lopen. We vertellen ze over de luipaarden en ze besluiten dat het misschien dan niet zo’n goed plan is om hier te gaan lopen. Iets wat ze al hadden bedacht, maar nu nog maar eens werd bevestigd. Ook wij nemen geen risico, Petros vindt het beter dat we niet uitstappen.
We gaan verder, we hebben behoorlijk wat tijd verloren en hebben nog een flink eind te gaan. We begrijpen nu waarom we in dit gebied een gids hebben. De weg lijkt geen weg te zijn. Het gras is hoger dan de motorkap en we hebben af en toe geen idee waar we rijden. Het enige wat wij zien is het gras dat omhoog komt onder de kont van de auto van Pim en Ingrid. Maar we volgen braaf. Het pad staat zelfs op de kaart op de GPS, Marsh road (moerasweg….) en we blijven netjes op het paarse lijntje in een verder volledig wit beeld op de kaart. Af en toe terug, want het is te nat. Dan weer een stukje omrijden. Volgens Petros was het spoor één week terug gebruikt. Het is een ruig gebied waar we in rijden. Pim moet blindelings de gids vertrouwen en af en toe zien we de auto met de neus een eind naar beneden duiken een diepe kuil in. We rijden zo een uur en botsen en hobbelen flink wat af. Na 7 a 8 uur rijden ben ik helemaal gaar van het gehobbel en de schaarse pauzes vanwege het terrein. We komen om 16.30 uur gaar aan bij de receptie van Mankwe campsite. We zouden naar Dijara, maar deze campsite is gesloten. Volgens Petros is dan de vergunning ingetrokken omdat ze zich niet aan de regels houden.
De cola die we op Muchenje hebben gekocht smaakt erg vreemd. Het blijkt dat ie over de datum is en dat merk je bij light cola. Zonde, maar helaas die gaat weg.
De receptie bestaat uit een prachtige open tent met stoelen, zitjes en meubels. De receptie is tevens een bar met allerlei flessen sterke drank. Het doet een beetje surrealistisch aan, zo’n luxe midden in de rimboe. We worden naar plek ‘empanion 2’ verwezen. We rijden naar ‘de campsite’. Nou, we zijn een kwartier onderweg en hebben 5 kilometer gereden en vinden ‘empanion 1’, maar vinden de campsite nr. 2 niet. Dus geïrriteerd terug naar de receptie. We zijn moe en helemaal klaar met in de auto zitten. Wat blijkt? Moeten we via de ‘exit’ naar campsite nr. 2. Tuurlijk, heel logisch. Petros probeert vis te regelen met iemand die hij kent, maar uiteindelijk blijkt het toch niet te lukken.
Het viel me vandaag op dat dichtbij de beide gates van de parken meer dieren te ien waren dan middenin in het gebied wat we doorkruist hebben. Het blijkt dat dit komt omdat het middenin het gebied nog erg nat is en de dieren daar dus nog wegblijven.
Koen heeft gekookt, past met tonijn. Variatie op een thema ;) Petros heeft hout gesprokkeld en we maken een kampvuur. Het is weer gezellig. Petros vertelt dat hij een olifantenbegeleider was. Hij bereed olifanten en begeleidde ook toeristen die op olifanten wilden rijden. De uitspraak: ‘ een geheugen als een olifant’, is echt waar. Een olifant heeft een groot geheugen en is erg knorrig. Als hij op een dag 30 minuten mag spelen in het water, wil hij dat de volgende dag weer. En geen 25 minuten of 35 minuten, nee 30 minuten. Dat geldt ook voor de kleding die een begeleider aan heeft. Hetzelfde petje, dezelfde kleur kleding. Anders is de olifant knorrig. Petros heeft twee kinderen, een van bijna 5 en een van 16. Ook hier weer twaalf jaar leeftijdverschil, net als bij de bewaarder. Toeval? We vragen ernaar. Geen toeval dus. Veel Botswanen laten circa 12 jaar tussen de kinderen in zitten zodat het ene kind ook het andere kan opvoeden in het geval dat het met de ouders niet goed gaat. Ook is het een financiële afweging, de kosten zijn hoog voor het hebben van een kind.
Het toiletblok (ablution block) bestaat uit zwaar tentzeil en daarbinnen staat een relatief schoon toilet. De douche bestaat uit eenzelfde tentzeil en daarbinnen een zak van tentzeil met een kraantje eraan. Er is geen dak boven het toiletblok en de ondergrond is open met houten planken. Ertussen staat een wastafel. Het ziet er best netjes uit. Als de wc niet stopt met doorlopen zetten we de spoelbak open zodat je de vlotter omhog kunt duwen. We zijn de enigen op deze site. We hangen een rolletje wc papier op en we zijn ‘thuis’.
De campsite heeft veel weg van de Brakkah campsite, net buiten het wild reservaat omdat er geen plek zou zijn in het reservaat en een behoorlijk eind rijden om in het park te komen. Petros zegt dat er zeker plek is in de Moremi. Dat gaan we weer proberen! Morgen dus kijken waar we uitkomen.
We eten weer een ‘variatie op een thema’. Diverse blikken groenten bij elkaar met rijst. Pim noemt het ‘tjappie’ als hij iets ondefineerbaars ziet en het eten wordt ‘variatie tjappie’. Petros lacht er hard over.
Petros vertelt weer over zijn gidservaring. Om gids op het hoogste niveau te worden, moet je minstens 100 uur lopend in de wildernis hebben gelopen en foto’s maken van wilde beesten. Brrrrrrr…… Per jaar worden 17 mensen gedood door wilde beesten. Bijna allemaal door ‘walking safaris’ en door buffalo’s of nijlpaarden.

Geschreven door Githa.op.reis