Maandag 1 mei: oostelijk deel Chobe

Vandaag vertrekken we om voor 5 dagen op pad te gaan met de gids. Om 8.30u staan we klaar bij de receptie waar we Petros ontmoeten. Petros blijkt de jongere broer van Sam Huber te zijn en geeft aan dat hij ook niet altijd even goed met hem overweg kan. Daarom werkt hij deels voor zichzelf. Hij had flink met hem moeten onderhandelen om deze klus te mogen doen. Het ziet er naar uit dat hij een stuk bescheidener is als zijn broer. Hij gaat bij Pim en Ingrid in de auto omdat zij als enigen een achterbank hebben. Ik zit als passagier op een heel smal bankje waar ik met de cameraspullen al amper op pas.
We rijden vandaag de hele dag in het oostelijk deel van Chobe National park. De gids vertelt: Chobe spreek je uit als ‘tjobbè’ en betekent; duw de kano. Delen van de rivier zijn in de zomer opgedroogd. Het Chobe National Park is het tweede grootste park na de Central Kalahari en telt 11.900 m2. Vorig jaar zijn er 95.000 olifanten in dit gebied geteld! Olifanten kunnen 75-80 jaar oud worden. Ze krijgen 4 keer tanden. De eerste 10 jaar, de tweede 20 jaar, de derde 10 jaar en de laatste 30-40 jaar. Als de laatste set tanden versleten is, dan gaan de olifanten dood doordat ze simpelweg niet meer kunnen eten. Ze eten 200 kilo per dag!
De uitzichten op de Chobe rivier zijn magnifiek, de blauwe lucht, de groene vegetatie en het water. Naast olifanten leven in dit gebied ook ca 1000 leeuwen. Om dit park staat geen hek. We zien vandaag echt een gigantische verscheidenheid aan dieren; impala’s, waterbuffels, 2 soorten gieren, nijlpaarden, red liche (lijkt op impala, is wat roodbruiner en heeft geen zwarte streep op de kont), mangoest, waterlizard, black smith plova (vogel), dragon flie (insect), de red en de yellow billed oxpecker, zeearend, hamerkop (watervogel met kuif), kudde van 33 olifanten met 1 grote bull en 2 zwangere vrouwtjes, 2 leeuwen.
In het park mogen we alleen op aangewezen plekken uit de auto (zgn stretch zones). Er lopen veel patrouilles en op bepaalde plekken zien we zelfs camera’s die rondom beeld hebben. Dit alles om stroperij tegen te gaan. Het doden van een wild dier levert 15 jaar gevangenis op en er is geen mogelijkheid tot vrijkopen. Ook vind er vaak diefstal op campings plaats vanuit Namibië, de Chobe rivier vormt namelijk de grens met Namibië dus ze zijn zo even heen en weer.
De Impala’s zijn soms in grote groepen en soms alleen. Het valt op dat alleen de mannetjes alleen zijn. Petros vertelt dat de mannetjes verstoten zijn door de groep. In de groep is maar één mannetje. De mannetjes die verstoten zijn, leven soms in groepjes bij elkaar. Ze worden ook wel de ‘losers’ genoemd. Ze blijven in zo’n groepje totdat ze sterk genoeg zijn en dan het mannetje uit de groep verslaan. Of ze blijven in hun eigen groepje.
We rijden langs de oever en soms moeten we door het water heen omdat de route nog onder water staat. Just follow the road and keep your pace, zegt Petros tegen Koen als we een tijdje bij van auto hebben gewisseld. Welke road! We komen af en toe een andere auto tegen. Standaard stoppen de gidsen en maken een praatje met elkaar. Ze vertellen of ze wat gezien hebben en waar dan.
Petros vertelt dat de enige Chobe Lodge in Chobe National park in 1954 is gebouwd. Hij werd gebruikt door jagers. Pas in 1968 werd Chobe een park zonder jagen. Het jagen werd verboden. Het Chobe National Park kent geen grens. Het wild is dus vrij om het park te verlaten en naar andere gebieden te gaan. We zien een groep nijlpaarden. De nijlpaarden hebben een levensduur van 40 jaar en kunnen 7 minuten onder water. ’s Nachts gaan ze wel 5 kilometer het land op. De nijlpaarden zijn erg territoriaal en hebben 1,5 meter waterdiepte nodig. Ze krijgen dus stress als het water hoog staat, omdat ze dan niet bij het gras kunnen in het water. En gek genoeg zijn de nijlpaarden familie van de dolfijnen. Terwijl de nijlpaarden erg chagrijnig zijn en altijd vechten met elkaar. Er zitten vogeltjes op de nijlpaarden. Dit type vogeltje (oxpekker) zit altijd op een dier en eet de teken of parasieten van de beesten af. Als je dan ook in een gebied loopt en je ziet zo’n vogeltje landen, dan weet je dat daar een beest is! Dan zien we een aantal waterbuffalo’s. De mannetjeskoppen lijken wel een pruik te hebben, ze zien er deels woest maar oko een beetje sullig uit. De buffalo’s blijken de gevaarlijkste beesten te zijn, zo vertelt Petros. Ze waarschuwen namelijk niet als ze gaan aanvallen.
Petros vertelt over de giraffen: Ze worden 25 jaar oud en zijn 2 x drachtig in hun leven. Ze zijn 14 maanden zwanger! Het is het enige zoogdier wat meer dan 1 jaar drachtig is. Een giraf huilt als ze gewond zijn. Ze kunnen niet met 3 benen lopen, dan vallen ze om. Een giraf is in Botswana een beschermde diersoort. Als je er één doodt, ga je 15 jaar de gevangenis is. Hoe donkerder een giraf, des te ouder hij is. Een vrouwtje heeft haren tot op het puntje van de horens, een mannetje niet. Je ziet dan het bot uitsteken, want hoorns zijn uitgroeiingen van de schedel en mannetjes gebruiken de hoorns als ze met elkaar vechten.
We houden even pauze op een plek waar vroeger gewoond is, maar nu niemand meer woont vanwege de beesten. Nu staan er alleen nog maar picknicktafels. Een jaar of 10 geleden was er een campsite, maar deze is ook opgedoekt. Vanwege de apen, zo vertel Petros! Er zijn namelijk erg veel aapjes in de buurt en deze werden gevoerd en steeds brutaler. Het werd dus een probleem. We stoppen en er zit een aapje op de picknicktafel. Hij is niet schuw, maar klimt gelijk op de motorkap en gaat op de zijspiegel van de auto zitten. Maar goed dat we de ramen dicht hebben. gaan lunchen en prompt zit er een aapje in onze buurt.
Staand eten we brood bij de auto. Niet te ver van de auto, want de dieren zien ons niet als gevaar zolang we bij de auto staan. En ook niet te ver weg bij ons eten, want anders zijn de aapjes ons te slim af.
Na de lunch rijden we verder, nu van de waterkant af, meer het land in. We zien in eens een bruine hyena lopen. Wat een grote beesten, met rechtopstaande spitse oren. En dan zien we weer giraffen.
’s Avonds komen we aan bij de Ihaha campsite. De receptie waarschuwt ons: ga niet onder een boom staan, want apen plassen vanuit de boom….. En ga niet ’s avonds als het donker is nog naar het toiletgebouw lopen, want er zijn teveel wilde beesten. De campsite is genoemd naar het geluid dat de nijlpaarden ’s nachts maken (I-ha-ha). Petros geeft bij de ingang uitleg over de diverse schedels en botten die er liggen. Elke ingang van een park heeft diverse van zulke schedels liggen en je komt ze ook tegen midden in het park. De natuur ruimt alles zelf op. De camping ligt midden in het park zonder hekken er omheen, vlakbij de rivier. Het is een prachtige plek. We maken avondeten. Wederom blikgroenten met pasta en ditmaal tonijn. ‘Variatie op hetzelfde thema’, zoals Pim het zegt ;). Als we in de schemer nog even zitten na te tafelen, komen er 2 mannen in camouflagekleding en met grote geweren even een praatje maken. Ze kennen Petros. Wie niet, komen we gaandeweg achter…. Het blijkt dat het grondsoldaten zijn en als je grondsoldaat bent in het leger hoort het te voet patrouileren in de parken tot je taak. En ik met mijn naïeve hoofd vraag of ik een foto van ze mag maken. Ze zijn echter erg vriendelijk en erg nieuwsgierig naar Nederland. Zodra het donker is, hebben ze infraroodkijkers om te kunnen zien in het donker. Niet alleen voor de beesten, maar ook en vooral om stropers op te sporen. Petros vertelt wat meer over Botswana. Wat blijkt: iedereen heeft alle ziekenhuis en dokterszorg in Botswana gratis! Wauw! En ook is school voor iedereen inclusief vervolgstudie gratis! Zelfs als je naar het buitenland gaat om te studeren, dan wordt dit gesubsidieerd door de overheid! Ze doen echt alles om hun land verder door te ontwikkelen.
Het toiletgebouw ligt best ver van de plek af. De mannen laten zich niet kisten en willen toch naar het toiletgebouw, maar wij roepen gauw Petros en hij komt uit de tent en loopt met ons mee. Hij vindt het toch beter om ons te vergezellen en Ingrid en ik vinden dat wel zo prettig.
In de loop van de nacht wordt ik wakker van een hoop geritsel. Dat geluid ken ik! Op een paar meter afstand van de plek en slechts gescheiden door wat struiken en een omgevallen boom, staat een groep vn 5 olifanten met een jong. Ik maak Koen wakker en ik schijn even in hun richting met een zaklamp. Ik schijn er per ongeluk eentje in zijn oog en ik schrik me te blubber. Stel je voor dat hij boos wordt. Geen idee of de olifant kan bepalen waar het licht vandaan kwam, maar ik durf niet lang te schijnen. Ik hoor er ook eentje in het water. We moeten allebei plassen en zelfs Koen vind het nu niet zo’n goed idee om zonder lenzen over de camping te lopen. Allebei op het potje dus.

Geschreven door Githa.op.reis