Vanochtend regent het nog steeds hard. Buiten klinkt een kakafonie aan vogelgeluiden. Ik neem het kano-plaspotje maar in gebruik en kruip weer terug in bed. Ik heb Ingrid en Pim wel horen rommelen en horen schelden, maar ik heb geen idee waarom. Ik hoor ze zelfs wegrijden. Huh? Wat zijn ze zo vroeg toch aan het doen? Als de regen minder wordt, ga ik aankleden en douchen en blijkt waarom zij al zo vroeg op waren. Bij ons was er aan het hoofduiteinde en voeteneinde wat water naar binnen gelekt, maar bij hen was alles zeiknat geworden. Uiteindelijk komen we er pas 2 dagen later achter wat we fout hebben gedaan: het onderste deel stof waar de rits van de hoes van de daktent zit, is omhoog geklapt blijven zitten waardoor er een watergoot is ontstaan....suf van ons. Daarnaast blijkt dat de inventaris van de auto's niet compleet is. Slechts 1 auto heeft navigatie met GPS (niet handig als er eentje pech krijgt) en de gevraagde (en betaalde!) 2e satelliettelefoon ontbreekt. Gelukkig komt er iemand van de verhuur, Brent de spullen brengen na een sms van Pim naar Mathijs in Nederland. Aangezien het zondag is en het kantoor dicht is, krijgen we Brent zijn persoonlijke spullen.

Om 10.30 uur gaan we op weg naar de Kalahari! Eerst op weg naar Rakops, waar we nog kunnen tanken. We passeren al vrij snel een veterinary controle post. Hier moeten de auto’s door een bak met desinfectiemiddel heen en moeten wij uitstappen en op een natte, zanderige dweil onze zolen desinfecteren. Dat we vervolgens weer aan dezelfde kant teruglopen naar de auto maakt blijkbaar niks uit, dus of het helpt…… Het doel is in ieder geval om de verspreiding van mond-en-klauwzeer te voorkomen. Hun vee en dus inkomsten van rundvlees, paarden, ezels en geiten loopt hier overal gewoon los langs de weg te grazen. De beesten zien er goed verzorgd uit en hebben oormerkjes of brandmerken. Zelfs de honden die loslopen zien er verzorgd uit.
De asfaltwegen zijn een gatenkaas. Iedereen probeert de gaten (groot, diep!) te ontwijken, waardoor mensen regelmatig op elkaars weghelft terecht komen. Gelukkig is het verkeer niet al te druk, maar het blijft opletten.

We passeren een watertje waar we kunnen parkeren en even een plasje kunnen doen. Het eerste fotomoment van dieren (watervogels oa zilverreiger en insecten) is een feit.

Eénmaal in Rakops blijkt het tankstation geen diesel meer te hebben. Dan maar door naar Mopipi, 50 kilometer verderop. Die 50 km moeten we echter ook weer terug en Inmiddels is het al laat aan het worden en weten we dat we door het omrijden in het donker bij de Brakah Campsite aan gaan komen. In Mopipi kunnen we inderdaad tanken.
Terug richting Motopi en 20 kilometer voorbij Rakops gaan we richting Kuke Corner. Vanaf de afslag bij Rakops is alles off road. Bij Kuke corner is de doorgang door een veterinary gate om in de Haina concessie te komen waar onze camping, Brakah campsite ligt. Eénmaal bij Kuke Center is het al 18.00 uur. Een vrouw doet open en we registreren ons. Vanaf hier is het nog 22 km over een weg met flinke kuilen, al dan niet gevuld met water en modder.. Aangezien het weer nog steeds niet goed is en de daktent van Pim en Ingrid nog nat is, besluiten we om van het pad af te wijken en eerst te gaan kijken of er voor hun plaats is in de Haina Kalahari lodge. We rijden eerst langs het hek ten noorden van de Centrale Kalahari en het schemert al. Het pad is ter breedte van een auto en is aan weerszijden flink begroeid. We schieten twee keer van het pad af met die glibberboel (later blijkt dat we lange tijd = 10 dagen) zonder 4x4 hebben gereden doordat deze aan de wieldoppen unlockt moet worden en de verhuurder dat niet even had uitgelegd…..). In het schemerdonker zien we opeens links voor ons, aan de andere kant van het hek een giraffe opduiken! Alsof hij even kwam checken….. Wat een majestueuze beesten.

De weg naar de lodge is het meest hobbelig en modderig. Spannend maar ook wel erg gaaf! Bij een flink diepe kuil wordt de voorruit zelfs overspoeld met modderwater. Whohee! Bij de lodge is het echter stikdonker. Er is NIEMAND. Geen gasten en niemand bij de receptie. Aangezien we in Maun een receptie op de camping hadden, gaan we er vanuit dat dat ook nu weer zo zal zijn en dat men ons wellicht mist als we niet komen opdagen. Dus toch maar weer het pad terug genomen en op naar de camping. Bij aankomst is daar ook niemand! Er is niet eens een gebouwtje. Alleen open plekken tussen de bomen. En het is me er toch een partij donker. Mijn Petzl-hoofdlampje is echt veel te zwak. We kunnen zo snel ook geen sanitair ontdekken en durven in het stikkedonker ook niet zomaar te gaan rondstruinen. We hebben immers geen idee hoe veilig dat hier is met beesten. Pim laat de lampen van de auto 5 minuten aan staan, zodat we in ieder geval wat zien. En vervolgens even controleren, maar nee hoor…..de accu blijkt niet zo best. Hij start niet meer. Dat wordt de startkabels gebruiken, maar dat is van latere zorg. Het regent alweer en we zetten de daktenten op en eten onder de overhang van de daktent snel een boterham met wat chips en bier als avondeten. Het is koud, dus we liggen er vroeg in. Ik heb te doen met Ingrid en Pim. Ze hebben wel een zeiltje over de natte matras en een extra slaapzak, maar fijn zal het niet zijn.

Geschreven door Githa.op.reis