Zaterdag 6 mei: terug naar Maun
We staan om 6.45u op. We hadden gisteren bedacht dat we vandaag vanuit Maun een Mokoro tocht zouden gaan doen. Petros kon dat regelen voor 95 dollar (!) per persoon. Dat zou echter in combinatie met auto inleveren en inkopen doen voor de afsluitende braai wel ontzettend haasten worden. Daarnaast zouden we dan op het heetst van de dag op het water zitten. We blazen het af. Een goede beslissing blijkt in de loop van de dag. Dit wordt een dag van beleven van Maun, het plaatsje, de mensen en dat heb ik eigenlijk toch ook wel een beetje gemist, het beleven van het land zelf.
We rijden via een hobbelige stofweg naar Maun. We gaan af en toe aan de andere kant van de weg rijden om maar niet continu in de stofwolk van Pim en Ingrid te rijden. We stoppen ergens aan de buitenrand van Maun bij een craft-shop. Koen koopt een abstract stenen beeldje van een olifant en ik een klein houten olifantje en een olifantenkop gemaakt van een stuk boomschors.
In Maun neemt Petros ons mee naar een vleesverwerkingsbedrijf. Buiten zitten allemaal 60-plussers op de grond te wachten. Het blijkt dat mensen van 60 jaar en ouder 1 keer per week gratis vlees en groenten krijgen. Iedereen heeft een vaste dag in de week zodat het niet te druk wordt op de ophaalpunten. Bij het bedrijf krijgen we echter geen vlees, maar ze verwijzen ons naar de supermarkt waar hun vlees wordt verkocht.
In Maun zetten we Petros af in de buurt van het busstation. Hij reist met de bus via Nata naar Kasane waar hij woont. Hij krijgt alle resterende blikken met eten mee en alle schriftjes en potloden die ik over heb. Op de 1e dag hebben we op Audi camp een gietijzeren pan gevonden en daar is hij erg blij mee. Vermoedelijk zijn het dure pannen. ‘This is a bonus to me’, zegt hij. Na een laatste fooi nemen we afscheid.
We gaan terug naar een fietswinkel die ik heb gespot toen we op zoek naar vlees waren. Ze hebben er zowaar een Botswana fietsshirt met het 50 jaar bestaanslogo er op! Yes! Hij vraagt zich eerst 90 dollar en uiteindelijk krijg ik het voor 68 dollar mee. In de winkel er naast zijn er allerlei geborduurde batches te koop waar Koen al de hele vakantie naar op zoek is. Koen, Pim en Ingrid geven bloesjes en broeken af om het logo van ‘Botswana united en proud’, 50 years, er op te laten borduren. Later heb ik toch wel spijt dat ik niet ook iets heb laten doen. In de tijd dat we moeten wachten gaan we op zoek naar een koffietentje. Er ligt er eentje langs de grote weg. Vanaf de weg lijkt het niet veel, maar achter het huisje is een leuk terrasje met parasolletjes en vrolijke kleuren. Ik neem een capuccino en een lekker broodje. Uiteraard komt er iemand langs om soub=venirs te verkopen. Zoals dat steeds gaat, maakt de man een praatje en als je geen interesse hebt worden ze niet opdringerig. tegen 14.00u krijgen we een telefoontje dat de batches klaar zijn. Daarna gaan we op zoek naar een 4x4 winkel. We worden alle kanten op gestuurd en lopen diverse winkels binnen, tot Hornbach-achtige winkels toe met munitie en geweren te koop aan toe gewoon achter de toonbank, maar we vinden geen 4x4 winkel. Bijzonder vind ik dat er ook allerlei spullen voor huisdieren te koop zijn, in een land waar mensen vaak hard genoeg moeten werk om zichzelf van eten en huis te voorzien. Honden en het vee dat we onderweg los hebben zien lopen zag er ook altijd verzorgd uit.
We slaan vlees en verse groenten in in de supermarkt. Op de weg terug naar de camping moeten we voor een pickup voor ons op de rem. Ze hadden een grote, naar bleek, lege watertank los achterop de pickup en die stuiterde er plotseling vanaf. Koen en Pim schieten te hulp en ze rollen de tank naar de zijkant waar de eigenaar de tank wederom zonder vast te binden op de pickup laadt. De eigenaren bedanken Koen en Pim uitbundig. Onderweg stoppen we nog om hout te kopen. Er liggen stapels hout langs de weg en een Botswaan komt hard aanlopen als we stoppen. We kopen vier pakken hout voor 40 pula (4 euro). De man ook blij.
De laatste pula’s worden gebruikt om de auto’s af te tanken. We houden nog steeds ruim 2.000 pula’s over (200 euro). Die wisselen we morgen om op een wisselkantoor.
Terug op de camping pakken we de auto’s uit en onze tassen in zodat de auto’s morgen ingeleverd kunnen worden. We staan langs het hek van de camping. Zodra de kinderen uit Maun dat in de gaten hebben, staan ze te bedelen om pennen. Als we een paar pennen geven, komen er alleen maar meer…..en ze blijven maar zeuren……ook als de pennen echt op zijn en we ze negeren. Gelukkig worden ze door de tuinmannen van de camping weggejaagd want aardig vragen werd commanderen: ‘you give me pen!’ We have no more pen, you give me pen…etc….. ’s Avonds hebben we onze laatste braai. De mannen maken weer vuur. De kloofbijl er nog even bij, want de houtjes moeten wat kleiner en het is natuurljik de laatste keer dat de bijl gebruikt kan worden. We eten heerlijk vlees, Pim kan het erg goed klaarmaken op de braai en de verse groenten gaan er goed in. We toosten op het einde van de vakantie en dat het zo goed gegaan is, ook onderling. We kunnen het goed met elkaar vinden, het was erg relaxed. Het kampvuur knettert en we kletsen nog een behoorlijke tijd na. Pas om 22.30 uur gaan we slapen.
We slapen in tenten met bedden er in. In eerste instantie hadden de auto’s al ingelverd moeten zijn, maar na overleg met de verhuurder kunnen we ze gewoon nog een nacht houden. Bij de ritsen zitten flinke gaten waar muggen makkelijk door kunnen. De daktent was toch eigenlijk veel leuker en comfortabeler. In de verte horen we muziek, we zijn duidelijk weer terug in de bewoonde wereld.

Geschreven door Githa.op.reis