Vanochtend bij vertrek uit Zomba op weg naar Monkey Bay even gestopt op een markt langs de weg. Het is een drukte van jewelste. We parkeren van de weg af waar er plaats is en gaan op zoek naar eieren. Het is goed kijken waar je loopt en we lopen wat verder van de weg af de markt in. Langs de weg staan kraampjes maar dieper in de markt zijn het meer winkeltjes. We vinden eitjes. Koen probeert te onderhandelen maar de verkoper is aan de stugge kant. Nou ja, voor die paar cent. We zijn de enige blanken en het valt me op dat we niet echt bekeken worden of lastig gevallen, maar de mensen komen niet echt open open op me over. Misschien vielen we gewoon iets te veel uit de toon met onze dikke auto.
We krijgen de eitjes mee in een dubbele plastic zak. Met de vele verkeersdrempels bij elk dorpje wordt ik de eierbewaker; ik til het zakje op bij elke bult om te voorkomen dat ze continu tegen elkaar aan butsen. Gelukkig is de weg verder heel goed, anders had ik een lamme arm gehad van de eitjes in de lucht houden 😂.
Bij aankomst in Monkey Bay bij Lake Malawi ben ik positief verrast door de mooie plek aan het water. Op de weg heb je geen zicht op het water en zie je alleen de kleine dorpjes en de honderden kleine blauwe plastic zakjes rondzwerven😳. Er zijn onderweg veel kerken en moskees te zien geweest en zo te zien hebben zich diverse ontwikkelingsorganisaties over Malawi ontfermd maar wat zwerfafval, en met name plastic, betreft is er nog veel winst te behalen.
Rond lunchtijd stoppen we langs de weg bij wat de toegang tot een kleine nederzetting blijkt te zijn. De kinderen komen net uit school voor de middagpauze. Ze blijven ons vanaf een afstandje aanstaren. Ze worden giechelig van alles wat we doen. Als ik vraag of ik een schriftje mag zien om te kijken wat ze geleerd hebben, schieten ze achteruit als ik een stapje dichterbij zet. Geen idee of ze hebben begrepen wat ok vroeg, HIM Engels is minimaal en ze zijn nog jong. Misschien dat aan hen ook nog de verhalen zijn verteld dat als ze stout zijn, de witte mensen hen komen halen, een verhaal waar kinderen vroeger mee bang gemaakt werden. Als we wegrijden zwaaien ze wel terug en maak ik snel even een foto.
Op de camping zoeken we een plekje op het zandstrand direct aan het water. Even graven zodat de achterwielen wat zakken en we enigszins recht in bed kunne liggen. Wat een mooie plek! Ik pas een korte broek bij hun eigen souvenirstalletje, maar hij is te klein. Het mannetje gaat een andere maat ergens vandaag toveren maar ook deze zit te strak om mijn bovenbenen. Maar we zouden niet in Afrika zijn als ze geen oplossing wisten. De maat van mijn bovenbenen wordt opgemeten met het meetlint uit Koen zijn nieuwe naaisetje en een half uur later komt hij terug met de broek die nu wel past. Dan kun je toch niet meer weigeren.....
We eten simpel een omelet op brood en stoken een vuurtje tegen de kou. De wind maakt het fris. De buren komen er bij zitten. Het is een jong Duits koppel, Anna en Henry, die al 3 (!) jaar onderweg zijn. Ze zijn nu langzaam onderweg terug richting huis. Aangezien het geld een beetje begint op te raken, doen ze klusjes op de camping in ruil voor kost en inwoning. De lucht is kraakhelder en er zijn veel sterren te zien. De maan zorgt er voor dat je geen zaklamp nodig hebt.

Geschreven door Githa.op.reis