Vrijdag 5 mei: kleine Game drive in Moremi en picknick eindigend met een close encounter…..
Vandaag doen we rustig aan. Na de lange reisdag woensdag en donderdag een lange game drive, zijn we een beetje uitgehobbeld. Ik ben even klaar met het urenlang door elkaar geschud worden in de 4x4. Daarnaast zien we veel minder wild dan in het eerste deel van onze vakantie dus, verwend als we inmiddels zijn, vind ik het het even niet waard om weer een hele dag in de auto te zitten. Ingrid heeft hetzelfde gevoel. De vele indrukken eisen ook wel zijn tol. Dat klinkt raar, want het is allemaal fantastisch wat we meemaken, maar ik ben onderhand ook al een heel eind verzadigd van alle indrukken.
We nemen lekker de tijd voor het ontbijt en stallen alles uit op de picknicktafel. Koen steekt de gasbrander aan en maakt havermout met noten en rozijnen. Hij loopt even van de brander vandaan om wat uit de auto te pakken en hoort geritsel. Hij draait zich om en ziet een aapjeshand aan het zakje frommelen van de rozijnen. ‘Hé’, roept Koen en het Velvet aapje (blue-balled monkey) schrikt en loopt weg. We lachen. Dan hoort Pim een geluid boven zich en ziet een aap boven in de boom eten. Huh? We kijken om ons heen en missen het zakje met noten. En jawel hoor, ze hadden de hele zak te pakken! We hadden het niet eens gemerkt, zo snel. Op een gegeven moment scheurt het zakje wat verder open en het ‘regent’ wat noten. Enkele aapjes maken van de gelegenheid gebruik om de nootjes gauw op te rapen en meteen in hun mond te stoppen. Dat gaat in zo’n hoog tempo dat de wangzakjes al snel gevuld zijn. De aapjes zijn slechts op 1 meter van ons vandaag, ze letten wel op ons op, maar ze hebben geen angst om dichterbij te komen. Dan wordt er een achtervolging gestart op de aap die het zakje heeft. Van tak tot tak, van boom tot boom en het zakje scheurt verder open. Nog meer noten op de grond. Uiteindelijk rent het aapje met de zak weg en laat de zak vallen. We rapen de zak op. Er zitten nog een paar noten in, dus die gooien we ook maar op de grond.
De campsite beheerders komen langs en vragen een formulier in te vullen. We hebben aangegeven dat vijftig dollar per persoon voor één nacht voor een camping zonder licht in het sanitair en koud water niet echt een goede prijs/kwaliteit verhouding is. Ze begrijpen het, maar kunnen er weinig mee. Het management heeft het zo beslist. Toch wel behoorlijke hiërarchie. Ze drinken nog een kop koffie mee en gaan dan weer. Om 10.20 vertrekken we pas, relaxed.
We rijden voor de lunch naar de uitkijkpost bij de hippo-pool waar we gisteren ook waren. We nemen eten en een wijntje en een biertje mee naar boven. Handdoekje op de grond als picknickkleedje. Aan de overkant van het watertje zien we lange tijd 2 olifanten. Het is zo ver weg dat je met een verrekijker moet kijken om ze echt heel erg goed te zien. Na een tijdje staat er nog maar eentje.
We gaan weer verder. We moeten vandaag tenslotte weer terug naar Mankwe camping. Daar hadden we voor 3 nachten gereserveerd en deze camping ligt al op de weg naar Maun. De auto’s staan links van de trap naar de uitzichtstoren, een mooie plek voor Ingrid en ik om nog even snel een plasje te doen. Terwijl we daar zitten zien we een olifant redelijk dichtbij lopen, maar op ruim veilige afstand. Hee! Dan zal dat die olifant zijn die uit beeld was verdwenen! Hij blijft op ca 20 meter afstand staan eten en wij blijven staan kijken. Op een gegeven ogenblik loopt hij verder en komt recht onze kant op. Ok……blijft ie dat doen…..? Als blijkt dat hij echt niet gaat afbuigen, is hij al op een afstand van 5 meter. De mannen en Petros staan er inmiddels ook allang bij. Petros sommeert ons om in de auto te gaan zitten. Dan doe ik braaf, maar de mannen duiken achter de auto. Koen gaat met de camera achter Petros staan. Ik bedenk me dat in de auto eigenlijk helemaal niet handig is zonder bestuurder als de olifant echt per sé dáár langs wil. Maar voordat ik me kan bedenken, zet Petros een diepe stem op en spreekt op strenge toon hard tegen tegen de olifant: ‘what are you doing here?’ Die lijkt zich een hoedje te schrikken en gaat er meteen vantussen de andere kant op! Pfew, dat was even spannend, blij dat Petros er bij was. Petros vertelt dat hij aan de lichaamstaal van de olifant kon zien dat de olifant nog aan het onderzoeken was wat wij waren. Zijn slurf hing dicht bij de grond en ging heen en weer vlak boven de grond. Dit betekent dat de olifant aan het onderzoeken is, hij stond nog niet in de ‘aanval-modus’. Door tegen hem te praten zoals Petros deed, laat je weten dat je een mens bent én dat jij niet van plan bent om aan de kant te gaan.
We zien ook nog dat de olifant een geweerschot tussen zijn ogen heeft. Vers, want het bloed nog. Gelukkig is de kogel op bot afgeketst en zal de olifant het overleven. Deze confrontatie met stroperij maakt wel indruk. Om deze reden zal het in de nabije toekomst alleen maar mogelijk zijn om de parken in te gaan onder begeleiding van een gids. Zo wordt het steeds lastiger voor stropers.
We gaan weer rijden en Pim en Ingrid raken in hun auto verder in gesprek met Petros: Ik vraag hem wat nu het mooiste gebied van Botswana is. Petros zegt dat het noorden van Okavanga Delta het mooiste is. Maar dat gebied is nu niet bereikbaar omdat het te nat is. In augustus is de beste tijd om dit gebied te bewonderen. Petros vertelt ook dat hij een stuk grond in Linyanti (in het gebied boven Chobe National Park bij de grens van Namibië) heeft geërfd van 12 x 12 kilometer. Zijn droom is een eigen campsite te beginnen met walking safari’s, 4x4 safari’s en quad rijden.
We checken uit het park en rijden weer over de twee houten bruggen. Het blijft een belevenis, de smalle brug blijft lastig. Koen heeft steeds de neiging om naar links te sturen. We komen er gelukkig ook nu weer goed overheen dankzij de aanwezingen via de Walkie talkie van Ingrid. Dan volgt weer de lange hobbelige weg naar de entree van de Mankwe campsite. Petros regelt bij de receptie een mooi stuk diepgevroren vlees. Pim en Koen hebben er zin in. We zijn blij dat we een variatie hebben op ons thema-blikvoer tjappie. We hebben nog dezelfde plek, weer helemaal voor onszelf en zelfs de toiletrol staat er nog ;-). Koen en Pim leven zich uit met de kloofbijl en halen hout uit de bossen. Koen zit helemaal onder het stof en loopt met een dikke grijns op zijn gezicht rond. Geef hem een bijl en wat hout en hij is helemaal in zijn element. Het kampvuur brandt flink en het vlees wordt heerlijk gebraden. De Afrikaanse Braai! We eten heerlijk en gaan vroeg naar bed. Morgen vroeg op, want we willen op tijd in Maun zijn zodat we nog met een Mokoro op pad kunnen, een kano uit oude boomstammen gemaakt waarmee men op de ondiepere delen van de rivier vaart.

Geschreven door Githa.op.reis