Zondag 30 april: Victoria falls

Om 5.45u staan we op. Om 6.30u worden we opgehaald door de gids voor een transfer naar de Victoria falls in Zimbabwe. We doen dit niet met de huurauto’s omdat je dan je auto in 2 landen moet in- en uitvoeren. En dat is nogal een gedoe. Bij de receptie staan Kessy én Petros ons op te wachten. We dachten dat we alleen een transfer hadden, maar blijkbaar gaat de gids vandaag ook al mee…. Eenmaal op weg blijkt dat er nog 2 mensen meerijden in ons busje. Er is plaats voor 9, dus plek genoeg, maar raar is het wel. Blijken het dezelfde Bulgaren als gisteren op de Chobe river te zijn. Oh no! Roepen wij in koor. Ze kunnen er wel om lachen. Bij de grens moeten we een formulier invullen, $30 dokken en het paspoort afgeven. We krijgen het weer terug met een mooi visum erin geplakt en een mooie stempel rijker. Een paar honderd meter verder, moeten we weer het busje uit en ons ingevuld papiertje en paspoort laten zien. Ze zijn hier in Afrika nogal van het invullen van formuliertjes dus ik doe braaf overal wat ze van me vragen. Ik zou bij de douane na de vakantie wel eens willen zien wat daar allemaal voorbijkomt…. De drukte valt overal mee en we zijn vrij vlot overal doorheen.
Onderweg zien we giraffen en plotseling steken er 2 hyena’s de weg over. De gids gaat vol op de rem zodat we kunnen kijken en Pim en Ingrid zijn meteen weer wakker. Wauw. Maffe beesten. Na een uur rijden komen we bij de Victoria falls. Hier draait het toeristencircus op volle toeren. Bij de souvenirstalletjes worden grote regenponcho’s verhuurd voor $3. Koen en ik hebben een eigen, korte regenjas mee, maar we worden vierkant uitgelachen door iedereen. Ik laat me toch overhalen en maar goed ook blijkt achteraf. De 4 gele kanaries gaan op pad. We betalen $30 entree. Kassa! De gids gaat ook mee naar binnen en we krijgen een telefoontje dat we de gids zijn entree en zijn lunch vandaag moeten betalen. Huh? We hebben helemaal geen gids geboekt voor vandaag en geven dat ook aan. Hier heb je echt geen gids nodig. We zouden nog een telefoontje terug krijgen , maar dat gebeurt niet meer. We spreken af dat we de chauffeur en de gids weer om 12.00u bij de entree zien. Wij gaan dan lunchen en dan hebben de Bulgaren tot 13.00u de tijd om één of andere beroemd souvenirmarktje te bezoeken.
Vlak na de ingang zien we veel bavianen die prullenbakken plunderen. En bij het eerste uitzichtspunt staat vlak naast ons een hertachtig beestje. Het blijkt een Nyala te zijn, een vrouwtje. Het is totaal niet schuw en knabbelt rustig verder aan de blaadjes van de struiken. De eerste paar uitzichtspunten zijn indrukwekkend. Het beetje wat ons aan druppeltjes bereikt, maakt ons lacherig om de enorme, knalgele poncho’s. De falls zijn ooit door Dr. Livingstone ontdekt in 1855 op zijn ontdekkingsreis door Afrika. “De Victoriawatervallen zijn de breedste watervallen van Afrika. Zij vormen een watergordijn van 1708 meter breed en 100 meter hoog en hebben een maximale valhoogte van 128 meter. Per minuut valt er 500 miljoen liter water over de rotswand”, aldus Wikipedia. Als we pas een kwart van de falls hebben gezien, krijgen we op de uitzichtspunten (nr 7 van 14) alleen maar nevel te zien en steeds een enorme douche met dikke druppels over ons heen. Door de vele regenval staat het water hoog in de rivieren en komt er dus enorm veel water door de waterval heen. Ik vraag me af of het verder in het droge seizoen beter te doen is, maar ik betwijfel het. Achteraf gezien was een helikoptervlucht dan misschien wel duurder, maar wel meer zijn geld waard geweest. Onze voeten soppen inmiddels in onze schoenen. De poncho’s is er nu vooral om mijn camera te beschermen. De terugweg kan via een boog door een stuk regenwoud. Geen wonder hier met die regen dat de vegetatie hier plaatselijk zo anders is.
Terug bij de ingang hebben we nog voor de lunch tijd voor een kopje koffie. Schoenen uit en in de zon gezet. Om 12.00u lunch. Het is een mooi gebouw met een houten vloer en en een enorm groot dak van tentdoek. Het gebouw zelf is een soort van houten treinstel. We lunchen en trakteren Petros en Kessy. Het zijn amerikaanse porties. Koen, Githa en Pim gaan voor krokodillenvleesburger, kuduburger en biefburger. Kudu is wat steviger en droger dan een hamburger. Ingrid gaat voor de burger met bacon, ui en avocado. Onze schoenen doen we uit en staan verderop in het gras te drogen.
Na de lunch lopen we uit het restaurant en zien een aantal winkeltjes met prachtige beelden en materialen. We gaan op souvenirjacht. Ingrid en ik lopen een zaakje binnen en zien mooie, kleine zebra’s van steen. Ingrid heeft wel interesse. Hij vraagt zich 25 dollar per stuk. Het onderhandelen wordt gestart. We willen er 2. Ik heb er wel lol in. Ik maak af en toe een grapje en probeer de man een beetje te bespelen. Hij vraagt wat ik dan zou willen geven. Ik zeg ‘dat doe ik niet, want dan beledig ik je’. Hij blijft aandringen en ik noem 5 dollar. Nee, dat kon niet, 15 dollar. Nee, 5, nee, 10, nee, 5, nee, 7, nee 5. Hij geeft ons een speciale prijs: 2 voor 14. Ja, haha, zegt Githa, dat is 2 x 7. Nee, 5 per stuk. We lopen weg. En hij roept ons na: je krijgt ze voor 5 per stuk. Hatseflats! Vast nog wel te veel, maar een heel andere prijs dan 25 dollar. Zelf zie ik nog een stenen zebra. Hij vraagt zich 70 dollar. Ik wil er maximaal 12 voor geven. De man is niet te vermurven. Dan maar niet. Ik was eigenlijk niet meer van plan om het beeld te kopen, maar de man bleef maar op me inpraten totdat ik bij ons busje was dat inmiddels stond te wachten. Op het moment dat de chauffeur de bus start en duidelijk is dat ik wel mee moet, gaat hij overstag en komt aanrennen met de zebra. Hij wil eigenlijk een hoger bedrag maar ik heb slechts 12 euro gepast. Aangezien ik vermoed dat ik kan fluiten naar mijn wisselgeld, doe ik net of dat alles is wat ik heb engeef ik hem de keuze. Voor 12 euro is hij van mij. Thuis blijkt hij wat scheef op zijn poten te staan, dus de vraag is of we dat in het schemerdonker van zijn winkeltje niet hebben gezien of dat hij een andere heeft gepakt…..

Het is inmiddels 14:30 uur en we gaan terug. De bulgaren zijn na wat verwarring ook gevonden en opgehaald, dus we zijn weer compleet. Op de terugweg na de grenzen stoppen we voor opeens langs de weg. Het is een plek waar meer mensen met grote tassen zitten te wachten. Zal me benieuwen wat de bedoeling nu weer is. Het blijkt dat we de baas zelf, Sam Huber gaan ophalen. De baas is een te joviale man met praatjes. Er gaan een hoop boodschappen bij ons in de bus erbij en ook hij wurmt zich op de achterbank naast de bulgaren. Het voelt opgedrongen. De bulgaar is niet blij. Bij de grens duwt hij Koen opzij om voor te schieten en even later opnieuw om weer in te stappen in de bus. Hij voelt en gedraagt zich als een bazige baas, ondanks zijn glimlach en mooie praatjes. Koen is boos en ook Pim reageert geïrriteerd. Er volgt even wat verbaal vuurwerk tussen Pim, Koen en Sam. We maken hem duidelijk dat dit niet de wijze is waarop je met elkaar omgaat en we hier niet van gediend zijn. ‘In our country we say sorry’. We rijden in stilte terug. Petros houdt zich op de achtergrond en lijkt de rustigste van het stel. We hopen dat dit de komende dagen goed uitpakt met de keuze van een gids. Eénmaal terug bij de lodge zeggen we nadrukkelijk: ‘tot morgen, 8:30 uur’. Vanavond is nog van ons vieren. Maar Petros blijkt het goed aan te voelen en is ook duidelijk: tot morgen.
We lopen gauw naar de supermarkt om vlees en verse groenten te halen. Vanavond eindelijk herkansing van onze ‘braai’ op dag 1. Het hout wat over was van Audi camp komt nu van pas. De mannen stoken een mooi vuurtje en kokkie Pim maakt een lekkere braai. Het rooster achter op ons reservewiel kan eindelijk gebruikt worden waar het voor bedoeld is; barbecue! Deze nacht durf ik met de bewaker in de buurt voor het eerst naar de toiletten.

Geschreven door Githa.op.reis