Vandaag reizen we verder naar Kasane. We rijden de Elephant Sands Campsite af en willen nog een mooie foto maken van ons vieren met de twee auto’s bij het bord van de Elephant Sands. Koen zet het statief op en stelt mijn camera op de zelfontspanner in. Ondertussen zitten wij al boven op het dak van de auto’s. Koen heeft dus 10 seconden om de zelfontspanner aan te zetten, te rennen én op het dak te klimmen én te lachen naar de camera. Hilarische momenten volgen en na 4 keer geen zelfontspanner en 2 van de 4 foto’s zonder Koen, is het dan toch gelukt en heeft Koen voldoende fitness gedaan voor vandaag.
Al na 5 minuten op weg zien we alweer een olifant en daarna nog een keer 2 olifanten van heel dichtbij langs de weg. Op een gegeven moment komen we langs een veterinary checkpoint, maar de desinfectiebak is leeg. Koen moet allemaal vragen beantwoorden over waar we vandaan komen en waar we heen gaan. Het lijkt er op dat het hier niet om controle op het transport van vlees en zuivel gaat maar iets anders. De man neemt zijn taak in ieder geval heel erg serieus en Koen geeft maar gewoon braaf antwoord. Over vlees of zuivel wordt verder niks gevraagd. Bijzonder. Als we verder rijden passeren we een wildrooster en patsboem is alle vegetatie weg en is het landbouwgebied. Als we vervolgens weer het landbouwgebied uitrijden zien we na een tijdje 4 giraffen de weg oversteken. De 5e blijft aan de rechterkant van de weg staan.
Rond 12.30u komen we in Kasane aan. We tanken en doen boodschappen vooruit voor de dagen dat we off road Chobe National Park en de Moremi ingaan met de gids. Langs de straat waar we Kasane inrijden, staat een hele lange rij met vrachtauto’s. We hebben geen idee of het de bedoeling is dat iedereen in die rij gaat staan. We rijden er langzaam langsop en worden niet teruggefloten. Zo te zien staan ze te wachten voor een weegbrug. De Choppies is weer superdeluxe en we slaan weer een bizarre hoeveelheid water en blikvoer in, brood en McDondalds-achtige nepkaas in plakjes, zeker nu we met de gids er nog een eter bij hebben..
We verblijven de komende 2 nachten op de camping bij de Chobe Safari Lodge. De parkeerwachter vertelt ons waar we moeten parkeren als we gaan inschrijven bij de receptie. Wat een chique bedoening en wat een boel mensen. We zitten opeens weer midden in het toerisme circus. Poeh dat is weer even wennen.
De beleefdheid van de Botswaan is overal hetzelfde: ‘goodmorning/good afternoon, how are you?’ en dan terug: ‘i’m fine, thank you. And how are you?’ en dan de ander weer: ‘i’m fine also, thank you’. En dan pas stel je een vraag. Wel zo beleefd, maar een beetje omslachtig als je alleen maar een korte vraag hebt. De receptie schrijft ons in én we hebben post! Bijzonder! De post bevat nog een GPS en een satelliet telefoon. Hahaha, nu hebben we wel voldoende spullen. Ook bevat het pakketje een wijziging in de campsite. De campsite Dijara blijkt verbouwd te worden en we worden verhuisd naar de Mankwe campsite. Even primitief, dus prima.
Na het inchecken gaan we naar de aangewezen kampeerplek. Het weggetje er naar toe loopt vlak langs het water en aan de modder te zien, heeft het water hier nog niet zo lang geleden over heen gestaan. De Chobe rivier heeft met de extreme regenval in de regentijd flink wat te verstouwen gekregen. Dat blijkt ook wel uit de waarschuwingen voor krokodillen en nijlpaarden die door het hoge water dichterbij de camping komen dan normaal. De kampeerplek is veel te klein voor ons. De mannen gaan reclameren en we krijgen een hele grote kampeerplek toegewezen die eigenlijk voor kampeerbussen bedoeld is. Op de camping zijn bewakers aanwezig. Gezellige lui, wel in voor een praatje en een grapje. We worden gewaarschuwd voor de warthogs (Pumba-achtige wilde zwijnen met flinke slagtanden) en bavianen die overal op de camping lopen. De bavianen staan er om bekend dat ze alles meenemen van eten, dus niks laten liggen en deuren dichthouden. Als we over de bruggetjes lopen, zien we grote spinnenwebben met grote groene spinnen erin. Jak.
We lopen via bruggetjes en paadjes terug naar het toeristencircus van de lodge om te kijken of we nog met een sundowner meekunnen. De boot staat op het punt van vertrekken en we hebben niks van bescherming tegen de zon bij ons. We zijn langer aan het reizen geweest dan gedacht en het was ook wel een beetje naïef om pas om 14.50u te gaan vragen naar een boottocht die 3 uur duurt…. Pim komt op het idee om een paar jongens van de camping te vragen die bij de bootjes aan het werk zijn, of zij ons niet willen varen. Ze hebben wel een tip waar we heen kunnen in Kasane zelf; de ‘the flame of africa’. Hop chop, snel wat tegen de zon en wat te drinken en eten mee, en gaan! We nemen een taxi en die brengt ons naar het betreffende bureau’tje. Dat is dicht. De taxichauffeur gaat aan het bellen en dan komt er een mannetje dat ons naar het water brengt. We regelen dat we voor 300 Pula p.p. een boot voor ons vieren hebben en we vertrekken meteen de Chobe rivier op. Op de aanlegsteiger zien we nog een jongen lopen met het blauwe Botswana 50 jaar, United and Proud. We onderhandelen we wat en hij belooft na afloop shirts te hebben. Onderweg gaan we eens rekenen en vinden 25 euro wel wat veel voor T-shirts die een jaar geleden gratis aan de bevolking zijn uitgedeeld….. uiteindelijk keren we hier niet terug, dus dan is dat ook opgelost.
Niet lang nadat we onderweg zijn, komt er een bootje langszij varen. Er zitten 2 Bulgaren in die ook mee moeten. Dat levert even discussie op en eigenlijk zijn wij dan te aardig, want we hadden de deal gesloten dat we het bootje met zn vieren zouden hebben. Maar het is ook weer zo lullig voor die anderen…. Ze beloven ons geld terug te geven als we terug zijn.
De bootman vraagt waar we vandaan komen en reageert erg enthousiast als hij hoort dat we uit Nederland komen. Wat blijkt? De Chobe rivier is de grens tussen Namibie en Botswana. Op de Chobe rivier ligt een eiland en er stond een vlag van Botswana. Op een goede dag heeft Namibie de vlag van Botswana weggehaald en er de vlag van Namibie geplaatst. De Botswanen hebben vervolgens hetzelfde gedaan. Dus toen ontstond er een conflict over het eiland en de grens tussen Namibie en Botswana. Het internationaal recht (in Nederland) heeft besloten dat het land van Botswana is. Nederlanders kunnen niet meer stuk in Botswana ;)
We zien weer een enorme rijkdom aan beesten. Krokodillen (wat zijn het toch griezels) liggen met hun bek open om hun warmte kwijt te kunnen, we varen er tot heel dichtbij. Een ander bootje ligt naast ons met 10 mensen aan boord. De bestuurder krijgt de boot niet meer aan de praat. Dus onze bootman legt ons bootje ernaast. Twee kabeltjes worden uit de motor getrokken en doorgegeven en aan de contact van de andere motor geknoopt. Starten maar…
We zien waterbuffels, Kingfisher, Aalscholver, iets koereiger-achtigs, nijlganzen, impala’s, koedoes, nijlpaarden, visarend en andere vogels en roofvogels. Bij de eerste krokodil denk ik dat hij nep is. Hij beweegt helemaal niet en knippert niet met de ogen. De gids vertelt dat de waterbuffel erg gevaarlijk is omdat hij nooit waarschuwt voordat hij aanvalt. Hij vertelt ook dat vrouwtjes krokodillen lichter van kleur zijn dan mannetjes en dat een meter krokodil staat voor 10 jaar. Op het land zien we ook nog olifanten vlakbij het water en een steenbok. De zonsondergang is prachtig. Daarna gaat het volle gas terug naar de camping voordat het echt donker is. Maar doordat we niet meer terug naar de aanlegsteiger gaan waar we zijn gestart, komt er dus ook niks meer van reclameren…. Niet dat we verwachtten dat het mannetje van de boten er nog zou zijn…. Er heeft in ieder geval iemand vandaag weer goede zaken gedaan.
’s Avonds gaan we lekker uiteten. Nu hebben we weer eens de kans om normaal te eten. Het buffet trekt ons niet echt aan en we gaan naar de overkant van de straat naar het á la carte restaurant. We vallen een beetje uit de toon in ons stoffige safari-kloffie, maar iedereen is vriendelijk, het is er een stuk rustiger dan bij de loge en het is erg lekker eten. Wijntje erbij. Het is duidelijk dat hier de wat rijkere toeristen komen; de bediening is uiterst correct, zeer Europees. De prijs gelukkig niet zo.
Terug op de camping krijgen we nog een telefoontje via de bewakers van de organisatie. Grappig hoe ze ons weten te vinden. Morgen staan de Victoria watervallen op het programma, één van de 7 wereldwonderen. Dit is weer een georganiseerde trip. We gaan morgen ook Petros, onze gids ontmoeten. Hij schijnt ons naar de Vic falls te rijden. Beetje vreemd, maar goed. De man aan de telefoon vraagt of we de dag erop niet al om 7:00 uur willen vertrekken. We vinden 8:00 eigenlijk wel prima, maar daar ze niet mee akkoord. De reden: anders is het druk bij de grens naar Zimbabwe. We gaan toch maar akkoord met 7:00 uur. Morgen zullen we merken waarom.

Geschreven door Githa.op.reis