Vanochtend worden we alweer vroeg wakker. Afrikanen doen absoluut geen moeite om zachtjes te communiceren zodra ze wakker zijn. We gaan vandaag via een 50 km lange onverharde weg de grens over naar Zambia via de grensovergang van Mqocha. De weg heet de Boarder road; je rijdt continu op de grens. Ook hier weer fietsende mensen die vanalles vervoeren op hun fiets. Het mooist vond ik een Ray Charles-achtige man met dikke zonnebril en zondagse pak achterop de fiets. Aan het einde van de 50 instaan we voor een soort van slagboom. Dan zal dit de grens wel zijn...... voordat ik stiekem een foto kan maken komt er al iemand om de slagboom te openen. We gaan eerst naar het kantoortje van Malawi om de exit te regelen. Dat gaat zoals altijd snel. Dan 300 meter verder naar het immigration office van Zambia. We worden heel vriendelijk en geduldig geholpen. De jongeman die ons visum regelt moet zijn baas erbij halen omdat hij zelf niet weet hoe het moet 🤓. Toen moesten we bij het volgende kantoortje wachten op de persoon die de import van de auto moet regelen. We moeten zgn Carbon tax betalen. Overal krijgen we netjes een stoel aangeboden. Het blijkt dat we niet genoeg zambiase kwacha meer hebben voor het benodigde bedrag. Betalen in dollars kan niet omdat we alleen maar 10 dollar biljetten hebben omdat ze die niet gewisseld krijgen bij hun bank. Euro’s wilden ze niet. En omdat de grensovergang maar zo klein is, kunnen we er geen geld pinnen of geld wisselen. Dan bedenkt Koen zich dat we nog Zuid Afrikaanse rand hebben. Dat kan wel. We willen betalen in ons resterende Malawi geld en het tekort aanvullend met ZA rand. Dat vergt even wat omrekenen maar dan zijn we er uit. Dan moeten we nog de levy, geen idee wat het was, betalen. Voor drie en een halve euro, het zal wel. Ook deze in ZA rand. De verzekering voor de auto kunnen we hier niet regelen, dat moet in het eerstvolgende dorp bij het postkantoor. Anderhalf uur later gaan we weer verder. En ze verontschuldigen zich ook nog dat ze ons hebben opgehouden.... deze grensovergang is echt relaxed.
In Lundazi zoeken we naarstig naar een pinautomaat die onze pinpas accepteert. Maestro niet, Visa gelukkig wel. Op het postkantoor wordt er weer uitgebreid de tijd genomen.
In het plaatsje zoeken we nog naar een supermarkt om cola te kopen maar vinden alleen een bakker.
De weg naar Chipata is de eerste 90 km prima, daarna alleen nog maar potholes. Ben benieuwd of de eitjes van gisteren dit overleven achterin de laadbak. We stoppen onderweg bij een klein winkeltje waar keiharde muziek uit schalt om wat te drinken te kopen. We kopen alle 8 zijn flesjes Coca cola op. Als we dansend op de muziek terug naar de auto lopen, staan de twee jongens onder de boom, die ons steeds een beetje sceptisch bekeken, lachend op en doen mee 😎.
Het is ons inmiddels duidelijk dat het bereiken van South Luanghe park niet te doen is in een dag. Ik navigeer naar Mama Rula’s campsite en laat me foppen door de navigatie; de laatste 900 meter gaan over een kleine, ontzettend slechte onverharde weg. Op de camping staan we in eerste instantie alleen, maar uiteindelijk staan er nog 3 overland voertuigen met daktent. Plek genoeg maar alleen is toch altijd leuker.....

Geschreven door Githa.op.reis