We vertrekken vanaf de camping en volgen de navigatie richting Malawi. We sliepen aan de goede kant van de rivier, maar vlakbij loopt ook nog een zijarm. De kaart laat twee bruggen over de Zambezi zien. De linker hebben we gisteren genomen om op de camping te komen. We vermogen de weg en komen bij de brug over de zijarm. Er staat een hele rij taxibusjes. We rijden er voorbij. Dan staat er aan het begin van de brug een hele groep brommertjes zoals je die hier veel ziet. Er komen de hele tijd mensen aangelopen van over de brug, maar geen auto’s. Wat is er toch aan de hand? De sfeer is vriendelijk. Er komt een man naar ons raampje toe en legt uit dat de brug kapot is door de cycloon en dat we de andere, nieuwere brug moeten nemen. Een bord plaatsen of een afzetting maken, daar doen ze hier niet aan. Twee mannen helpen ons keren tussen alle voetgangers. Weer de Zambezi over, nu moeten we wel tol betalen, en dan de andere brug de Zambezi over. De nieuwe weg loopt heel slim zodanig langs de zijarm dat hij er niet overheen moet. Eindelijk op naar de grens!
Bij de grens is het rommelig. Er staat een hele rij vrachtauto’s. We rijden er aan voorbij, hopend dat het mag. Bij de slagboom mogen we het terrein van de grensovergang op rijden. Eerst een exit stempel halen om Mozambique uit te gaan. Dat gaat snel. Met een paar overtuigende klappen worden de stempels in ons paspoort gezet. Daarna volgt een best lang stuk niemandsland naar de grens van Malawi. Overal wonen mensen in hutjes. Bij welk land zouden ze dan horen? Bij de grens naar Malawi worden we meteen omgeven door allerlei mannetjes die vanalles van je willen. We moeten een visum regelen, tijdelijke import van de auto en volgens de mannetjes ook een third party verzekering. Dat laatste betwijfelen we. Eerst maar eens de rest regelen. We worden van het ene naar het andere kantoortje gebracht. Eerst visum aanvragen. Je vult eerst formulieren in en dan moet je mee naar een gangetje waar zij het visum gaan maken in hun kantoor en jij gesommeerd wordt om te gaan zitten wachten. We besluiten dat we die verzekering toch maar gewoon nemen. We lezen op iOverlander dat je anders het risico hebt dat de mannetjes de politie bij het eerstvolgende roadblock bellen zodat je daar een boete krijgt. Het blijkt dat we ook nog wegenbelasting moeten betalen. Het duurt allemaal lang en je loopt van het ene naar het andere hokje. Het mannetje gaat zich vast geld vragen voor zijn diensten maar dat zien we dadelijk dan wel weer. Na ca 2 uur is dan eindelijk alles geregeld. De verzekering zit op het raam zoals het hoort. Het mannetje vraagt 400 rand voor zijn diensten. Protest van Koen. Toen 300. Toen ik ,met gespeelde verontwaardiging ‘ how much?!’. En toen zakte hij naar 200. En toen Koen hem uiteindelijk 100 rand gaf, was hij ook tevreden. Ok dan, die zag ik niet aankomen. Voor 6 euro door alle rompslomp heen geloodst, prima deal.
Op naar Zomba. Het asfalt is goed, maar voor elk dorp moet de snelheid weer terug naar 50. We hebben nog nergens een verkeersbord gezien voor buiten de ‘bebouwde kom’, maar we gokken dat het 100 km/h is. Er zijn veel dorpjes dus dat schiet niet zo op. We moeten dwars door Blantyre en het is inmiddels al avondspits. Dan denk ik een tussendoor weg gevonden te hebben om een stukje doorgaande weg af te snijden. Die weg is er wel maar ze werken er aan de weg waardoor er maar één helft van onze weghelft beschikbaar is en niemand die het verkeer regelt. Na een tijdje komt er een oudere politieagent aangesloft. Het blijkt dat er ook nog eens een defect voertuig op de weg staat. Nu de agent gaat regelen gaat het snel. Het begint al te schemeren en we moeten in Zomba de camping in het donker zoeken. We vinden Casa Rossa al snel. Het heeft kamers en een restaurant en een kleine camping alsof je in een tropische tuin kampeert. Koen is moe, het was een lange dag, dus we eten in het restaurant van de Italiaanse eigenaren.

Geschreven door Githa.op.reis