Vandaag rijden we eerst naar Uis om te tanken en boodschappen te doen. In de supermarkt loopt een Himba vrouw. Het is een vreemd contrast met het moderne van de supermarkt. We gaan op zoek naar een off road route naar Spitzkoppe. We komen onderweg een groep Himba-vrouwen tegen die kraampjes aan de kant van de weg hebben staan met souvenirs. Een 8-tal kleine kindjes lopen rond en knuffelen de mensen die langskomen. Vreemd gezicht, maar wel heel leuk. De vrouwen zijn allemaal met het bovenlijf bloot, hebben gevlochten haar en de vlechten zijn ingesmeerd met rode klei. De uiteinden van de vlechten worden helemaal uitgekamd, zodat het flosjes worden. Het ziet er wel heel grappig uit.
We rijden midden door een weids landschap met bergen en bomen. Het is niet te beschrijven zo mooi en anders dat het elke keer is. Het landschap verandert van kleur. Dan weer de ondergrond, dan weer de dichtheid van de begroeiing, dan weer de begroeiing zelf. Kortom, niet te beschrijven.
Ik ben vandaag degene die navigeert. Een hele uitdaging. Ik moet de papieren kaart en de kaart van de Montana combineren, want beide laten andere paden zien. De navigatie in de auto laat weer andere paden zien, dus deze gebruiken we alleen voor de windrichting te bepalen. We picknicken ergens bij iets wat een dorp lijkt onder de schaduw van 1 van de schaarse bomen. Ik navigeer de rivierbedding in. Deze staat droog en is behoorlijk breed. Op de kaart is te zien dat er een weg doorheen loopt naar het Omaruru gamepark. Nooit van gehoord. We verwachten dat we daar een permit moeten kopen. Plan is om dwars door Omaruru te rijden en dan in het zuiden de dichtstbijzijnde gravelweg naar Spitzkoppe te nemen. Als we volgens de navigatie aan de grens van het park staan is er helemaal niks te zien, behalve links op de oever een tent en een vrachtauto. We rijden ernaartoe. Een man komt aanlopen en we vragen hem de weg. Hij geeft aan dat hij een doorsteek heeft op het terrrein waar de vrachtwagen staat en legt ons uit hoe we er dan komen. Hij roept twee jongens erbij en de wegversperring van hout slepen we samen aan de kant. De route is spannend en gaaf. We rijden nu volledig op windrichtingen en we gaan de goede kant op. De navigatie heeft geen flauw idee waar we zijn.
We komen aan de achterkant van de campsite aan. Er staat op onze navigatie nog 5 kilometer. Vreemd. Een wat oudere man (bijna tandloos) doet een poort open en we beloven naar zijn stenen te komen kijken en kopen wat. Mijne komt van de Brandberg. Heeft die man ook een goede dag. We komen bij een nieuwe afsluiting. Dat blijkt de echte achteringang te zijn van campsite Spitzkoppe. Een jongen staat bij de afsluiting, schrijft ons in en we rijden de camping op. Nog steeds 4,7 km tot de camping?
Al snel wordt duidelijk dat het klopt. Er zijn 16 campeerplaatsen…… over een afstand van 5 kilometer!! Wat een prachtige campsite! Veel enorme ronde rotsen en tussen de rotsen zie je soms een auto met daktent staan.

We reserveren bij het restaurant en gaan dan op zoek naar een plek. We mogen kiezen op welke plaats als er maar nog niet iemand staan we kiezen voor een plek die eigenlijk voor groepen met tenten bedoeld is, maar gezien het tijdstip van de dag zal die er ook niet meer komen. Hier is het makkelijk om een vlakke plek te vinden. Koen en ik beklimmen nog een stuk van één van de koppies.
We gaan te voet naar restaurant, dat blijkt dwars over de camping nog best een zoektocht. Alles wat wij niet opeten wordt in de keuken opgegeten zien we.....de dames in de keuken verkneukelen zich om al het lekker wat wij overlaten. We gaan terug in het donker met maar 1 zaklamp. Enorm veel sterren.

Geschreven door Githa.op.reis